De laatste weken heb ik regelmatig het wereldkampioenschap rugby gevolgd op de tv. Buiten dat het een fascinerende sport is om naar te kijken, viel mij vooral de discipline en mentaliteit op. Wat een mannen!!!
Neanderthalers in het kwadraat, maar mentaal volledig in balans. Pure snelheid en kracht gestuurd door collectief denkende hersenen. De hemel op aarde voor iedere trainer/coach. Een beslissing van een scheidsrechter wordt zonder morren geaccepteerd en het respect voor de tegenstander is zoals het in sport bedoeld is. Regels zijn regels en zeuren doe je maar thuis. Heerlijk!
Bij ons op het voetbalveld gaat dat nog weleens anders, zelfs bij E pupillen staan spelers al gebaren te maken naar alles en iedereen. Ook weer niet geheel onverwachts als je nagaat waar we onze kinderen aan blootstellen als we ze naar het voetbal op televisie laten kijken. Bijna alles wordt geaccepteerd door het volk zolang er maar gewonnen wordt. Smerige overtredingen worden nabesproken en schwalbes worden tot kunst verheven. Scheidsrechters moeten meer kunnen zien dan 12 camera’s anders worden ze publiekelijk aan de schandpaal genageld, Mourinho prikt de ogen van een tegenstander uit en wat doen wij: wij kijken ernaar, samen met onze kinderen. In het voetbal is een beslissing van een scheidsrechter per definitie voor veel spelers , trainers en toeschouwers een “legale”reden om alle remmen los te gooien en er dingen uit te flappen waarmee je thuis niet zou hoeven aan te komen, tenzij je aanstuurt op een vijandelijke scheiding.
Er is nu ook afgesproken om geen ballen meer uit te trappen als er een tegenstander op de grond licht. Men gaat er al (vaak terecht) van uit dat het toch wel fake is. Ook in pupillenwedstrijden zie ik kinderen vallen en rollen alsof ze als een Johnny Hoogerland in het prikkeldraad zijn beland. Dit terwijl ze echt helemaal niets hebben. Mijn advies : weg met die waterzakken, sponsen en spuitbussen in het jeugdvoetbal. Leer kinderen wat sport inhoud en dat is soms ook pijn en tegenslag en verliezen.
Voetbal is en blijft de allermooiste sport op aarde, maar we moeten oppassen dat de verloedering niet nog verder toeslaat. We moeten, hoe truttig dit ook klinkt, de normen en waarden op en rond het veld in ere herstellen. De basis hiervoor ligt bij de jongste jeugd, zij moeten weer leren dat voetbal een balsport is en geen toneelspel met list en bedrog. Open strijden met respect voor elkaar, de leiding en de tegenstander, maar ik ben bang dat er dan zonder publiek zal moeten worden gespeeld. Spelers, trainers en alle betrokkenen moeten leren meer naar zichzelf te kijken, zelfreflectie is niet makkelijk maar wel heel belangrijk. Zonder inside kennis heb ik het idee dat rugbyers hier een stuk verder in zijn, dat zij meer in staat zijn eerst zichzelf en dan pas anderen te bekritiseren. Het overgrote deel van de voetballers en trainers kijkt na falen ook wel eens in de spiegel maar zien dan meestal het gezicht van een ander.
Maar ook de bestraffingen moeten consequenter worden toegepast. Niemand kan begrijpen dat eenzelfde vergrijp in het betaald voetbal anders wordt bestraft dan in het amateurvoetbal . Het commentaar, dat ik daarop gelezen heb van een bondsbestuurder, was dat de belangen daar anders zijn. Als dit het beleid van een bond is zijn we snel uitgeluld, dan zit de verloedering dus veel hoger.
Het voetbal moet schoner worden, het voetbal moet meer zoals rugby worden. Ik dank de rugbysport dat ze de afgelopen weken mijn ogen hebben geopend. Ik heb echter één probleem, ik zit al zolang in het voetbal dat ik hoop dat ik ze open kan houden en niet terugval .
Voor de criticasters; ik ben niet bezig mijn eigen nest te bevuilen, ik probeer juist mijn eigen nest schoon te krijgen.
Paul van der Zwaan
