Nu de competitie alweer bijna twee maanden onderweg is, worden de krachtsverhoudingen in onze competitie langzaam duidelijk. Wat RCL betreft doen we het, denk ik, redelijk. Als je via de achterdeur, die nacompetitie heet, binnenkomt dan past het niet om al te hoog van de toren te blazen. Een “Einszählerigentabellenplatz” (zoals de Duitsers zeggen) zou dan ook gewoon een goede prestatie zijn.
Interessant is ook het observeren van de onderlinge verhoudingen in het team gedurende deze periode van het seizoen. Als de voorbereiding begint is iedereen enthousiast en gretig. Spelers snappen het als ze niet altijd 90 minuten spelen of dat ze zelfs wel eens in het tweede moeten spelen om wedstrijdritme op te doen. Deze periode is voor een trainer het makkelijkst. Spelers voeren uit wat je ze opdraagt en (bijna) niemand stelt vragen. Daarna wordt het interessant: de competitie gaat beginnen en spelers beginnen ineens door te krijgen hoe hun positie in de groep is: basis, bank of 2e elftal. Ook komen ze erachter voor welke positie ze in aanmerking komen en wie hun concurrenten zijn. Het nieuwe is eraf en spelers gaan zich gedragen zoals ze werkelijk zijn. Er komt wel eens iemand te laat, er wordt een keer verloren en er ontstaan frustraties in of buiten het veld.
Bij RCL hebben we een fantastische spelersgroep. Ze willen hard werken en zijn zeer leergierig. Toch was de zg. “stormfase” wat heftiger dan in de andere jaren. Je voelt het als het ware aankomen op de training. Spelers raken sneller geïrriteerd en reageren dat vaker op elkaar af. Dan wordt het tijd om in te grijpen als trainer en heel duidelijk aan te geven: “zo wil ik dat er getraind wordt”, “en zo wil ik dat we met elkaar omgaan en wie daar niet in mee wil moet dat nu aangeven, dan houdt onze samenwerking hier op”. Dat de stormfase heftiger was bij de start van dit seizoen komt omdat de weerstand groter is waarmee wij geconfronteerd worden. De ruimtes zijn kleiner dus de handelingssnelheid moet omhoog. Ook wordt er een groter appél gedaan op de tactische vaardigheden van de spelers omdat de tegenstanders nu eenmaal slimmer zijn dan in de 2e klasse.
Inmiddels is de rust bij RCL weergekeerd en weet iedereen waar hij aan toe is. Ook is er overeenstemming over de speelwijze en nu is het vooral zaak de gespeelde wedstrijden met de spelers goed te analyseren en te werken aan de verbeterpunten, zonder daarbij uit het oog te verliezen waar onze kracht ligt.
Doel hiervan is om terecht te komen in de zg. “prestatiefase”. Vorig seizoen in de nacompetitie mochten we ervaren hoe dit voelt. Alles draait om de prestatie op zaterdag, er hoeft niets meer uitgelegd te worden. Iedereen heeft hetzelfde doel voor ogen en zelfs de wissels kunnen het opbrengen om hard te trainen. Enerzijds om zelf scherp te blijven en anderzijds om het de basiself tijdens trainingen zo moeilijk mogelijk te maken. Als wij met RCL weer in deze fase van ons groepsproces geraken weet ik zeker dat wij onze doelstelling gaan halen.
Oh ja, over de KNVB en rechtsongelijkheid had ik het hier ook kunnen hebben. Maar ik steek liever mijn energie in zaken waar ik wèl invloed op heb.
Frank Bloemheuvel
