Ik ben verbaasd, verbaasd over de reactie van de KNVB naar aanleiding van het geweld op de voetbalvelden dat voor een tweede dode heeft gezorgd in korte tijd. Ik ben voetbalscheidsrechter bij de KNVB en zonder overdrijven word ik gemiddeld eens per 3 weken bedreigd of de huid vol gescholden.
Het probleem is dat je altijd een eenling blijft, ook binnen het apparaat dat KNVB heet. Ik heb de afgelopen jaren genoeg meegemaakt, maar denkt u dat ik nog melding maak als ik na een wedstrijd weer eens bedreigd wordt? Wel nee! Waarom niet, vraagt u zich waarschijnlijk af. Nou, dat heeft dus alles met de opstelling van de KNVB te maken.
Ik wil als recent voorbeeld aanhalen een wedstrijd die ik afgelopen seizoen floot in de Hoofdklasse A van het zondagvoetbal. Het ging tussen de nummers 2 en 1 waarbij de thuisclub moest winnen om het gat van 5 punten terug te brengen tot 2. De thuisclub was de bovenliggende partij en stond, ondanks het missen van enkele goede kansen, vlak voor tijd met 2-1 voor. Dan gebeurt het onvermijdelijke. In de blessuretijd wordt er duidelijk een tegenstander met twee handen om het lichaam vastgepakt in het strafschopgebied. Op dat moment denk je er niet aan wat er zou kunnen gebeuren als je een strafschop geeft, nee je fluit gewoon en de bal gaat op de stip. Ik zal u besparen wat mij toegewenst is door spelers van de thuisclub, maar feitelijk zou je er een stuk of zeven direct een rode kaart moeten geven. Maar we zijn inmiddels al zover dat we al snel zeggen dat dit nou eenmaal bij de eerste emotie hoort.
Nadat de strafschop wordt benut wordt er cynisch voor je geapplaudisseerd en vraagt men of je blij ben dat het 2-2 is geworden. Maar dan, als je affluit, moet je nog naar je kleedkamer zien te komen. Maar dat gaat niet zomaar. Na eerst weer de huid vol gescholden te zijn door spelers en trainers en begeleiders moest ik langs een groep fanatieke supporters. Ook van deze mensen zal ik niet herhalen wat zij mij toewensten, maar tevens werd ik diverse malen in mijn gezicht gespuugd, ik werd met bier overgoten en kreeg, weliswaar plastic, glazen naar mijn hoofd geslingerd. Maar het ergste was nog de haat die uit de ogen puilden van dat stelletje supporters.
Uiteraard heb ik van het voorval rapport opgemaakt voor de KNVB. Je zou verwachten dat men na het lezen van zo’n rapport even een belletje geeft om te vragen hoe het met je gaat. Maar nee hoor, zoals het de KNVB gewoon is geen enkele reactie! Niet de vraag of ze wat voor je kunnen doen, niet de vraag hoe het met je gaat, niet de vraag of je het allemaal wel kunt verwerken, niet de vraag of het beter is om even een weekje niet te fluiten. En hoewel de thuis spelende vereniging wel met het voorval in de maag leek te zitten en weliswaar direct excuses heeft gemaakt, was men vooral ook bezig met de vraag wat voor straf zij door dit voorval zouden kunnen krijgen. Zowel de thuis als de uitspelende vereniging heeft na de wedstrijd nimmer de moeite genomen om mij even te bellen hoe het met me ging. Zover zijn we dus al lang in Nederland, waarom zou je je bekommeren om je medemens?
Hoewel ik de KNVB nog niet officieel op de hoogte heb gebracht ga ook ik stoppen aan het eind van het seizoen. Deze beslissing had ik al genomen voor het verschrikkelijke incident in Almere zich aandiende. Laatst floot ik op zaterdag een tweedeklasser. Na afloop wilde iemand mij wel even wat aandoen. Op dat moment sprongen bij mij de stoppen en wilde ik hem te lijf gaan. Ik moest op afstand gehouden worden en ik zei hem het direct met hem uit te willen vechten. Toen ik later in de auto zat, met spijt van mijn daden, dacht ik echt: “Frank, je bent een jaar te lang door gegaan!”
Uiteraard valt hetgeen ik in de loop van mijn scheidsrechterscarrière in het niet bij wat hetgeen in Almere is gebeurd. En nee, ik ben niet zielig of wat dan ook. Ik ben alleen heel verbaasd over de reactie van de KNVB, zij zijn er in eerste instantie verantwoordelijk voor dat wij in Nederland het gezag van een scheidsrechter kunnen ondermijnen. En als het dan uit de hand loopt geeft de nationale voetbalbond niet thuis. Ook niet toen ik 10 jaar geleden op het veld in elkaar geslagen werd en ook niet toen de bedreigingen aan mijn adres zo hevig werden dat ik er maar wel melding van maakte.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van dingen die ik heb meegemaakt, maar geloof me als ik zeg dat dit slechts een topje van de ijsberg is. En weet u wat ik het ergste vind? Ik krijg mijn zoontje, die net 8 jaar is geworden, maar niet uitgelegd dat hij niet met zijn vader mee mag als ik een wedstrijd moet fluiten. Mijn hobby is mijn hobby niet meer. Maar laat de KNVB vooral in de spiegel kijken of ze het wel zo goed doen. Ik kan er in ieder geval een boek over schrijven.
Google: tik in “Frank Meeuwenoord telegraaf”en je ziet ook de vele reacties op de brief.
