‘Kijk naar het spandoek’, sprak een winnende en glunderende trainer Marchel den Haan na afloop van het ternauwernood met 1-0 gewonnen duel van BVCB. De spreuk: Blood, Sweat, Tears was door de supportersvereniging met een vooruitziende blik achter het doel van Mark Graethe opgehangen. Hierin lag zo’n beetje alles verborgen wat het voor de Vogels zo cruciale duel in zich herbergde.
Geen bloed, (het was een sportief duel), wel veel zweet (bij de spelers- veel inzet en bij de supporters billen knijpen) maar geen tranen. Al waren vreugdetranen na de belangrijke overwinning na vier mislukte potjes wel op z’n plaats geweest…..
De laatste strohalm die het wisselvallige seizoen nog een flink portie glans zou kunnen geven, werd gretig omarmd.. Het dweilorkest Dorst was er klaar voor. De supporters ook. Leden van de SV hadden alles uit de kast gehaald om er een feestelijke middag van te maken. De wapperende, zwaaiende ballonmascotte; de spandoeken; confetti en de voornoemde blaaskapel Dorst. Het team dorstte naar een zege; de supporters dorstten naar het goudgele vocht dat de laatste weken een naar bijsmaakje had.
Het ticket voor de nacompetitie werd verworden. Vraag echter niet hoe. De spanning en de druk was binnen en buiten de lijnen (omzoomd door een groot aantal toeschouwers) tastbaar. In de eerste helft die van beide zijden bepaald geen groots voetbal bracht, was het met name de inzet die bij de Vogels in ruime mate aanwezig was. De paashaas completeerde de ambiance. Zijn royaal uitgedeelde eieren smaakten naar meer. Het verlossende en gouden ei werd echter door de Vogels vooralsnog niet gelegd.
In de vlakke eerste helft waarin beide teams de balans in evenwicht hielden, had deze in eerste instantie in het voordeel van de wit-blauwe bezoekers door kunnen slaan. Maar doelman Martijn Zwaan (vorige week nog zo ongelukkig), pareerde twee levensgrote mogelijkheden voor de gasten uit Bergschenhoek. Hij deed hiermee zijn vervelende moment van de wedstrijd tegen Deltasport geheel teniet. Het was nodig ook, want zijn voorwaartsen hadden voordien nog nauwelijks een gaatje in de muur voor Mark Graethe weten te vinden. Toen het er eindelijk gevonden leek, was het uitgeschoven linkerbeen van de sluitpost een hindernis die Emiel Buntsma graag had genomen. Het zelfde linkerbeen van de attente doelman voorkwam kort voor tijd de bevrijdende 2-0 van Emiel en in de slotseconden wist hij ook Michael Miranda van de 2-0 af te houden.
Kort na de vergeefse poging van Buntsma (na een vlak half uur in de eerste rondgang), ketste het leer na een hoekschop nog via de lat over en dat waren de twee belangrijkste Rijnvogel-momenten uit de eerste helft. Derhalve werd de warme thee op een kille voorjaarsdag met 0-0 opgezocht.
Het lag in de lijn der verwachtingen dat Den Haan Michael Miranda na de pauze zou inbrengen. De man van de momenten zou voor de nodige dreiging moeten gaan zorgen. In het eerste kwartier van de tweede helft werd het inderdaad allemaal wat aantrekkelijker voor het publiek. De thuisclub stoomde regelmatig op richting de veste van Graethe. Michael Miranda gaf kleur aan dit eerste kwartier. Na een flitsende doorbraak werd hij in kansrijke positie door Jim van Oeveren van achteren gestuit, maar daar waar het publiek tevergeefs om een penalty smeekte, had de soeverein leidende arbiter Oussoren zijn eigen waarneming over dit moment. De bal ging niet op de stip.
Slechts luttele minuten later zou het dan toch wel raak zijn. Het was wederom Michael Miranda die op links werd aangespeeld; zijn opponent het bos instuurde en van dichtbij de op dat moment bevrijdende 1-0 achter Graethe binnen knalde. De Vogels leken los, maar werden kort hierna weer naar de grond gefloten. Yuri van Es (‘Ik weet echt niet waarom’) raakte een tegenstander van achteren. Er kwam geen flying tackle aan te pas. Maar referee Oussoren stond er bovenop, dus de leidsman zal in deze actie ongetwijfeld een aanleiding hebben gezien om Van Es vroegtijdig te laten gaan douchen. Het was een breekpunt in het duel. Nadien konden de Kooltuinboys niet meer het voorafgaande overwicht continueren en frivool aanvallende aspiraties koesteren.
Het werd nu een strijd om lijfsbehoud. De gastheren mochten van geluk spreken dat BVCB ook niet echt gevaarlijk voor de kooi van Zwaan werd. Behoudens een paar vrije trappen van Huub van Heijnsbergen, bleven kopzorgen voorlopig achterwege. Maar als die laatste, bij het scheiden van de markt erin in plaats van net naast erin was gevlogen, zou er op De Kooltuin een downstemming zijn neergedaald. Want na een prachtige aanval (met tien man spelend) manoeuvreerde Emiel Buntsma zich kansrijk voor Graethe, maar diens uitschuifbare linkerbeen lag alweer een bevrijdende 2-0 in de weg. Het werden spannende minuten.
Op een flinke steenworp afstand had mede gegadigde voor de periodetitel Smitshoek bij RCL in Leiderdorp een 1-4 voorsprong genomen. Zou het 1-6 zijn geworden, dan was de strohalm van de Rijnvogels definitief geknakt. Nu bleef deze nog wuivend in een kille noordwestenwind overeind. In de dying seconds werd Michael Miranda nog één keer in de buurt van het BVCB doel gestuurd, maar nu dwarsboomde een blauwe schoen de weg naar 2-0. Het eindsignaal, kort daarop van de arbiter uit Amersfoort klonk als een bevrijding. Een bevrijding na een moeilijk half uur. En nu nog maar even wachten of de lonkende buit ook daadwerkelijk binnen was. Want het duel in Leiderdorp was nog niet afgelopen. Doch toen de eindstand (2-5 voor Smitshoek) bekend werd, bleken de roodwitten met hun voordelige doelsaldo toch de zo fel begeerde buit binnen te hebben gesleept. Letterlijk en figuurlijk.
Want na een serie van vier niet gewonnen duels had de thuisclub haar laatste ziel en zaligheid in dit cruciale duel gestoken.
Het dweilorkest Dorst kon zich nu uitleven. De spelers ook. De supporters keken elkaar voldaan aan. Weken van spanning waren voorbij. Het seizoen is gered. De zege had een dubbele betekenis: het toetje van de nacompetitie werd veilig gesteld. De drie punten verschaften (hoe dubbel het ook moge klinken) weer de nodige lucht om niet de niet geambieerde promotie/degradatieplaatsen angstvallig in de gaten te moeten houden. Opluchting alom dus. Na een belangrijke match. Den Haan: ‘Man of the Match’. Zijn glimlach verraadde dat zijn keuze om Mark Parlevliet vanuit het tweede in de basis te laten starten, de juiste bleek te zijn. Naast Mark kwamen er nog enkelen hiervoor in aanmerking maar uiteindelijk was het een collectieve prestatie die met gejuich werd begroet. En uiteraard ook werd gevierd.
Opstelling: M. Zwaan, O. Ouwehand, E.Schoneveld, S. Schaafsma, W.v.Wijk, M.Parleviet, M. Beijersbergen (46: M.Miranda), S.v.d. Horst (op de foto, van der Horst ging weer eens voorop in de strijd), C.Krayenoord 71: M. Moudou), Y.v.Es, E.Buntsma.
Piet van Kampen
