Eindelijk deed het er weer eens toe voor Valken’68 afgelopen zaterdag. Na weken van ‘uitzingen’ en ‘uitbuiken’ moest er een goed resultaat worden neergezet in de eerste botsing met Zuidland. De Valkenburgers slaagden in hun missie, maar de klus is nog verre van geklaard. Doelman Erwin van der Nagel was ontzettend blij met weer eens een serieuze wedstrijd om de knikkers.
Valken’68 trad aan zonder Erwin de Ridder, Harmen de Vries en Ronald Kuijt. Emiel van der Plas balde al wel weer na zijn meniscusoperatie, maar deed dat eerder op de dag in het tweede elftal dat ook uitstekend startte in de nacompetitie. Ook Herman Binnendijk ontbrak, hij zat een schorsing uit.
Wendt moest dus enkele wissels doorvoeren en zo werd Patrick Koekebakker, die pas tweemaal eerder in de basis verscheen, op de rechtsbackpositie zijn mannetje staan. Lennard van der Ham, eigenlijk A-junior, was voor de derde keer van de partij op het middenveld.
William van Voorbergen was terug van weggeweest na een zakenreis en mocht starten in de basiself. Ook was er weer een plekje gereserveerd voor de pas zestienjarige (!!) Sven Boonstoppel, die dit seizoen doorbrak.
Onder de lat stond Van der Nagel en hij beleefde een pittige middag, maar hield zich weer uitstekend staande. De doelman zag binnen een halfuur diverse keren gevaar op zich afkomen, maar de inzetten van de Zuidlanders gingen naast of over. Na ruim een halfuur moest Van der Nagel voor het eerst serieus aan de bak. In de tweede helft was de toch aanblijvende keeper twee keer kansloos, maar eerst werd hij gered door de paal en later door de vlag van de neutrale grensrechter. Voor het overige stond Van der Nagel in de weg, goed opgesteld en kregen de aanvallers de bal niet in het Valkenburgse doel. Tevredenheid dus bij het thuispubliek en de sluitpost zelf.
,,Zeker, ik kon in de wedstrijd klimmen. Een aantal inzetten waren recht op mij af en als je die pakt, bouw je zekerheid op. Maar goed, ik sta in dat doel om ze tegen te houden en ik vond anderen vandaag minimaal zo belangrijk. Achterin stond het goed met Patrick, Roel en Robin (respectievelijk Koekebakker, Heemskerk en Noort). Maar wat dacht je van Jeroen Haasnoot? Wat heb ik genoten van die gozer. Dat was in mijn ogen de man van de wedstrijd en niet ik. Die heeft zoveel meters gemaakt en bovenal een over-mijn-lijk-mentaliteit. Dat heb je nodig in dit soort potjes.”
Het gezicht van Van der Nagel stond na afloop op zonneschijn, maar hij wil zeker niet te vroeg de gedachte hebben dat deze tweestrijd is beslist. ,,Nee, het gaat een hele zware kluif worden daar. Het is een erg leuke tegenstander. Jong en met veel kwaliteit. Ik denk dat het publiek het naar de zin heeft gehad, ook al omdat de scheidsrechter de wedstrijd prima aanvoelde. We zullen daar volle bak moeten geven. Wel zie ik kansen, want in deze pot hebben we de ruimtes onvoldoende benut. Daar liggen voor ons de mogelijkheden. Belangrijk voor nu was dat we de nul hebben weten te houden. En als je dan ook nog scoort in de laatste minuut dan groeit het geloof in overleving, dat absoluut wel.”
Het gevoel bij Van der Nagel was vooraf ook al goed te noemen. ,,Klopt. Ik sprak in de kleedkamer met Artan (Recica, red.) en we waren het er over eens dat er wat te gebeuren stond. Soms heb je zo’n gevoel. En gelukkig hebben we dat gevoel waar kunnen maken.”
Komende zaterdag wacht de return en iedere aanhanger van de ploeg van ’t Duyfrak verheugt zich nu al op de terugwedstrijd. Zo ook Van der Nagel.
,,Ik had graag kampioen geworden, maar toen dat er niet meer in zat, werd het saai. Allemaal gezapige potjes. Nu is het weer knallen. Ik ben gek op de nacompetitie. Er hing een heerlijke sfeer en iedereen van ons was blij. Voorheen stond ik met jongens als Robin achter het doel om Artan bijvoorbeeld aan te moedigen. Nu staan we er zelf. Echt goud en we gaan ervoor!”
