Dit keer geen langdurig geblesseerde speler, maar aandacht voor de andere kant van het verhaal. De verzorger. De man met waterzak, spons en het vermogen om kermende en kreunende spelers binnen een mum van tijd weer op de been te brengen. Bij VV Leiden is dat Dennis Gressie.
Het is zijn vijfde seizoen bij de derdeklasser, maar al met al zit hij al elf jaar in de verzorgende sector in het weekeinde. Doordeweeks is hij planner bij een bedrijf in Noordwijk dat aan bodemonderzoek doet. Gressie voetbalde zelf ooit voor Lugdunum en ZLC, maar moest met knieklachten de pijp aan Maarten geven. Het verzorgen begon bij VVSB in Noordwijkerhout.
,,Daar liep ik stage. Vervolgens ben ik terecht gekomen bij mijn oude cluppie Lugdunum. De zondagtak viel toen weg en daardoor ben ik ook overgestapt naar VV Leiden waar Willem Boting voor mij verzorger was.”
Gressies herintreden had te maken met het feit dat hij na zijn eigen bescheiden voetballoopbaan het voetbal begon te missen.
,,Ik was en ben nog steeds gek op het spelletje. Via mijn werk volgde ik een EHBO-cursus en op een zeker moment ben ik een cursus sportmassage gaan doen. Van daaruit ben ik dus weer bij een club gekomen en daar was ik heel blij mee. Die saamhorigheid, he. Er is voor mij niets leukers dan het gehele gebeuren in de kleedkamer. Die humor is onbeschrijfelijk en onbetaalbaar. In al die jaren heb ik gewerkt met trainers als Hans van Loo, Hans van As, Hen Beerenfenger, Paul Pikaar en nu dus Fred Filippo. Stuk voor stuk prima gasten. Echt, ik heb soms last van mijn kaken van het lachen.”
Ondertussen heeft Gressie veel op met het rood, wit en zwart van VV Leiden. Een nette club, zo vindt de oplapper.
,,Ja, ze zijn hier ook wel eens opgehitst maar het K-woord zal je hier niet horen. In de groep zitten ook veel jongens die hebben gestudeerd of nog studeren. Bij Leiden zijn het ook hel veel vaste gezichten. Waar vind je dat nog? De Fokkemaatjes, Dexeltjes en Middelkoopjes zijn hier begonnen in de F en spelen hier nog. Tuurlijk zijn er ook wel vertrokken, maar de kern is altijd gebleven. Dat zegt iets over deze club.”
Verzorgers gaan regelmatig onverrichter zaken het veld in. Er wordt geschreeuwd en soms lijkt het of er ter plaatse en been geamputeerd moet worden. Veelal, gelukkig ook, valt de schade enorm mee.
,,Dat weet je nu eenmaal. Dan moet je maar gen verzorger worden. Soms gaan ze liggen en doen ze net of er wat aan de hand is, maar dan hebben ze gewoon dorst. Af en toe wordt er tijd gepikt met het voorwenden van blessures. Tijdrekken heet dat dus. Joh, dat doen ze bij alle clubs. Het hoort er bij. Toch denk ik dat in zeventig procent van de gevallen wel iets mis is en dan sta ik en speler graag bij. Gelukkig heb ik nog nooit hoeven te reanimeren, want dan gaat het dus echt om een levensbedreigende situatie. Wel heb ik een keer een open beenbreuk meegemaakt en dat is geen pretje. Dat geluid, echt hartverscheurend.”
Bij VV Leiden zijn er ook vast bikkels en watjes. Jongens met een hoge of juist lage pijngrens. De verzorger haalt ze er zo uit.
,,Roland Middelkoop is bijvoorbeeld een bikkel. Die moet je er echt vanaf halen. Sietze Fokkema, toch een verdediger, loopt ook altijd door. Als hij wel eens op de grond ligt dan ren ik er op af, want dan is het serieus. Alex Meijers is ook hard voor zichzelf. Hij is nu weg en naar GHC, maar Erik Bakker was van een ander kaliber. Hij was razendsnel en werd nog wel eens gepakt. Dan kwam ik aangesneld en dan kreeg ik een knipoog en stierf hij alleen maar van de dorst. Joh, het maakt mij niet uit. Als ik maar tussen die knapen ben.”
Voor hele volksstammen is het weekeinde een uitlaatklep. De bakens verzetten na een weekje zwoegen. De spanning vooraf, de wedstrijd, het biertje en het lolletje.
,,Precies. Er zijn mensen die graag naar de kroeg gaan. Een ander voetbalt graag. En je kunt het ook samen doen, dan heet die kroeg enkel een kantine. Af en toe en kaartje leggen, biertje doen en lol hebben. Heerlijk toch? Ik vind het geweldig om met elkaar op te trekken. Zaterdag spelen we bijvoorbeeld tegen Haagse Hout. Daar leef je dan met zijn allen naar toe. Ik kan verschrikkelijk de smoor in hebben na een nederlaag. Na het avondeten op zaterdag ben ik het dan pas weer kwijt. Buiten het voetbal heb ik weinig vrienden of kennissen. Die zitten allemaal bij de voetbal. ’S Morgens begint het voor mij bij mijn zoon. Die speelt in de C1. Daar is Brahim (Lakhal, red.) trainer van. Hij is dit seizoen bij het eerste gekomen. Een erg leuke voetballer ook, enkel heb ik aan hem het meeste werk gehad. Telkens weer een nieuwe blessure. Maar zaterdag is hij erbij en zijn we waarschijnlijk compleet.”
Haagse Hout uit. Het zou zo maar een drukke middag voor je kunnen worden.
,,Ik ken ze nog uit mijn tijd bij Lugdunum. Toen was het allemaal niet zo netjes, nee. Maar ik heb gen idee hoe dat nu is. Wij moeten in elk geval zorgen dat we niet geïntimideerd worden. Dan moeten we daar kunnen winnen. En of ik het druk krijg of niet, ik heb er verschrikkelijk veel zin in. Schwalbes, aanstelleritis of werk aan de winkel. Daar doe ik het allemaal voor.”
