donderdag, maart 28, 2024
HomeColumnColumnist Freek JansenHet afscheid van een Fenomeen

Het afscheid van een Fenomeen

-

header columnTerwijl ik dit tik, kijk ik naar buiten en tuur ik over de Oude Rijn in het centrum van Leiden. Zoals zoveel voetballers, heeft ook bij mij het noodlot onlangs toegeslagen. De hartaanval voor het kniegewricht wordt het ook wel genoemd: een afgescheurde kruisband. De operatie is inmiddels geweest, een lange revalidatie volgt, maar daar denk ik nu niet aan. Ik denk aan een man van zeventig jaar.

 

Een man, die het leven van zoveel voetballers in de afgelopen twintig jaar heeft veranderd. Een man, die lange tijd, en eigenlijk nog altijd, jong van lichaam en geest is gebleven. Hij is zonder enige twijfel de bekendste trainer in de regio Leiden. Iedereen heeft een mening over hem, en vooral over zijn lot: trainer zijn van LSVV’70. Wie doet nou zoiets? Als trainer wil je interessant kunnen praten over je visie, over de manier van ontwikkeling van je spelers, over groepsprocessen, over trainingsintensiteit. Je wil op de zaterdag keuzes kunnen maken uit de beste spelers die je tot je beschikking hebt, je wil je autoriteit laten gelden met regels, desnoods met boetes, want jij bent immers de hoofdtrainer. De kapitein van het Vlaggenschip, op voetbalvlak de hoogste verantwoordelijke bij je amateurclub.

 

En nee, dan ga je niet LSVV’70 trainen. Ja, inderdaad, er lopen er zeker wel een paar tussen die goed kunnen voetballen, en ja, als ze er allemaal zijn dan zou je er best iets moois van kunnen maken. Maar dat is een utopie en dat wil je als trainer niet. Maar hij doet het maar, al een kleine twintig jaar. Via contacten bij de universiteit kreeg hij het zooitje ongeregeld in zijn maag gesplitst. ‘Ga ze maar trainen, succes!’ Dat was zo’n beetje de mededeling. Hij pakte de handschoen op en wat volgde verdient eigenlijk een film, die landelijk in de bioscopen moet draaien. Twintig jaar lang was hij er, vaak zelfs drie keer in de week. Om zijn spelers te trainen en te begeleiden. Maar diezelfde spelers gaven vaak niet thuis. Zowel letterlijk als figuurlijk. Of ze kwamen niet vanwege een weekendje weg met de schoonfamilie, vanwege verhuizing, of vanwege welke drogreden dan ook. Of ze waren er wel, maar hadden de avond ervoor veel te diep in het glaasje gekeken en vonden het allemaal wel prima.

 

Maar hij, deze man van inmiddels zeventig jaar, gaf niet op. Nooit. Hij was de enige zekerheid die je had bij de Studenten. En ja, hij begon zich er steeds meer thuis te voelen. Hij verkocht spijkerbroeken en boxershorts aan zijn spelers, soms liep hij daarvoor zelfs met een speler van het trainingsveld af. Ze waren van de vrachtwagen gevallen en daarom zo goedkoop. De spelers geloofden dat maar. Of hij liet een speler, die accountant was, zijn bankzaken doen, of een student natuurkunde zijn dochter bijles geven. Kortom, hij legde alle sores naast zich neer en boog LSVV’70 naar zijn hand.

 

Over wie ik het heb? Over Wim Mugge. Zonder twijfel de allerbeste trainer die het vaderlandse trainersgilde rijk is. Hij heeft een eeuwig leven, althans, dat dachten wij altijd, als hij met zijn te kleine schoenen weer meedeed op de training tijdens een 4 tegen 4 partij, aangezien er maar zeven volgevreten studenten de moeite hadden genomen om even te komen trainen. Het zijn momenten die we in de komende maanden intens gaan koesteren. Want aan alles komt een einde, zoals hij dat onlangs zelf met een brok in zijn keel tegen zijn spelers zei. Veldheer Mugge had het op die koude novembermiddag voor zichzelf op een klein briefje geschreven. De mededeling dat hij na dit seizoen stopt als hoofdtrainer van LSVV’70.

 

Wat volgde, was een stilte. Een stilte die zelden voorkomt bij de brallende pseudo-studentjes van LSVV’70. Maar deze stilte was puur, was intens, en bijzonder. Een enkeling vroeg nog: weet je het zeker? En de veldheer zei: ‘Ja, het is mooi geweest.’ Een ieder dwaalde in zijn gedachten even af naar zijn unieke Wim-moment. En het zijn er velen, want de hele regio Leiden weet: deze man is uniek.

 

De komende maanden gaan we van hem genieten als trainer. Van zijn oefeningen waar dikwijls geen touw aan is vast te knopen, van zijn ietwat rechtse humor, maar misschien ook wel van zijn uitbarstingen. Van zijn geklaag dat een havenbrug nog sneller naar de grond gaat dan onze keeper, dat een F-pupil nog beter dekt dan onze verdedigers, dat we allemaal betweters zijn die maar eerst eens een bal over vier meter naar elkaar moeten leren schieten, dat de spits lui is omdat hij niet traint, en dat we sowieso allemaal moeten trainen, anders gaat het echt een keer mis. We nemen het allemaal voor lief, want we weten stiekem dat hij gelijk heeft. En wat er dan volgt, op zaterdag 14 juni 2014, is iets waarbij ik u als lezer nu al van harte uitnodig. De nonchalante spelers van LSVV’70 zullen dan op voetbalvlak wekelijks ernstig tekort schieten, deze heren zullen aan u gaan tonen hoe je op een waardige manier afscheid neemt. Een afscheid in superlatieven, van El Mosquito, De Veldheer, De Mug. Een fenomeen.

 

Ik kijk over de gracht, voel aan mijn knie, en het besef dringt tot me door: Ik heb mijn laatste wedstrijd onder leiding van Wim Mugge gespeeld…

Redactie
Redactie
De voetbalsite van Leiden en omgeving. Actueel en betrouwbaar.

Must Read