Een WK voetbal is moeilijk over het hoofd te zien. Toch gebeurde dat in 2010. Veertien spelers en drie begeleiders vertegenwoordigden ons land in Zuid-Afrika. Op slechts één plek in Nederland werden de verrichtingen van de voetballers serieus gevolgd: Leiden Noord. Een nadere toelichting lijkt me wel op zijn plaats.
Na een uitvoerige selectieprocedure werden veertien jongens van twaalf jaar en jonger uit die buurt gekozen om mee te doen aan het WK onder twaalf. Toegegeven; het was geen officieel kampioenschap. De UEFA organiseert dat voor hogere leeftijdscategorieën, maar een grote sponsor, Danone, zorgde ervoor, dat jochies uit alle delen van de wereld bij elkaar kwamen om te voetballen. Robin van Wieringen, trainer van Roodenburg zondag, was een van die begeleiders. ,,Het is een onvergetelijke reis geworden. Moet je je voorstellen: veertien enthousiaste voetballertjes zonder hun ouders helemaal naar Zuid-Afrika. Een multiculturele groep met Marokkaanse, Turkse en Nederlandse jongens.”
Vervolgend: ,,Nee, we zijn geen kampioen geworden. Vergeleken met sommige andere teams leken we misschien wel een losgeslagen bende. Bij ons stond het plezier voorop. Wij wilden er een feest van maken. Tuurljk wilden we goed voetballen en winnen, maar niet ten koste van alles. Ik heb gezien hoe het team van Sri Lanka 25 minuten strak in de houding stond in de brandende zon. Discipline ten top, maar de vraag is of dat de bedoeling is van zo’n toernooi.”
,,Een van de ontroerendste momenten uit mijn leven is toen gelukkig op film vastgelegd. Onze jongens hadden een Zuid-Afrikaans lied ingestudeerd. Shosholoza is onder de zwarte bevolking immens populair en wordt veel gezongen bij sportevenementen. Het herinnert ook aan de duistere tijden van de Apartheid en de vrijheid van nu. Op een gegeven moment stond er op een veld een groep van de lokale bevolking even verderop. We wilden eens zien of er een reactie kwam en begonnen te zingen. Op het filmpje zie je ze opkijken, nieuwsgierig of misschien wel verbijsterd. Ze begonnen het lied ook te zingen met die prachtige donkere stemmen, kwamen naar ons toe en we werden omhelsd. Duimendik kippenvel natuurlijk en ik zag bij onze jochies de tranen in de ogen glinsteren. Toen we later met de jongens, ouders en vrienden de film terugkeken was er echt sprake van ontroering bij iedereen. Van deze reis is een enorme voorbeeldwerking uitgegaan.”
,,Ik ben sport-jongerenwerker in Leiden Noord en word nog al eens geconfronteerd met jongeren die op een kruispunt staan. Ze kunnen het verkeerde pad op gaan of kiezen voor school, discipline en structuur in hun leven. Aan het avontuur van de jongens in Afrika zien ze wat ze kunnen bereiken als ze voor het goede kiezen. Ze zien dat er wat te bereiken valt in het leven. Ik heb jeugd getraind en train nu Roodenburg 1. Ik hamer er steeds op dat discipline en respect zaken zijn die bepalen of je slaagt in het leven. Jawel, Roodenburg is een vereniging waar jongens voetballen van allerlei nationaliteiten, dus ook de Marokkaanse. Die kwamen weer eens in een kwaad daglicht te staan na dat incident met die grensrechter. De laatste jaren zijn wij gelukkig gevrijwaard gebleven van dat soort excessen. We hebben een vereniging waar het gewoon prettig is om te voetballen. Het aantal jeugdleden groeit ieder jaar en daar zijn we trots op”, aldus een bevlogen en sociaal bewuste Van Wieringen.
Na een voetbalcarrière, die hem via de A1 van Roodenburg tot een aantal wedstrijden bij Rijnsburg bracht is hij gaan reizen. Uiteindelijk is hij neergestreken op de plek waar zijn roots en die van zijn voetballende familie liggen: Roodenburg.
,,Ik ben 27 en ambitieus. Ik wil zo snel mogelijk mijn trainersdiploma TC 2 halen halen. Met al TC 3 op zak moet dat lukken. Volgend jaar zal ik hopelijk nog de zondag hier trainen, maar uiteindelijk wil ik zien waar mijn grenzen liggen. Dat wil ik ook zien met mijn team. We staan laag, maar ik wil een periodekampioenschap halen. Als onze jongens iedere wedstrijd alles geven is dat gewoon mogelijk.”
Van Wieringen is met zijn 27 inderdaad een jonge trainer, maar iemand met zoveel passie voor het voetbal en interesse in de mens achter de voetballer moet ver kunnen komen. Voor de beelden waar Robin over sprak, zeer de moeite waard!!!!, zie:
