,,Ik kan slecht tegen mijn verlies.” Met deze uitspraak geeft Ron de Roode (48) direct het visitekaartje af van een voetbaldier in hart en nieren. Want naast Neerlands sport nummer één is er in het leven van Ron amper – zeg maar géén – ruimte voor andere hobby’s. En omdat zijn echtgenote Petra al vanaf het moment dat zij elkaar leerden kennen vierkant achter de passie van manlief staat, kan hij zich helemaal geven en uitleven in-, voor- en aan Koning Voetbal. Als een van de honderdduizenden onderdanen van de vorst die het grootste leger volgelingen in dit voetbalgekke land heeft.
Het prille begin bij Roodenburg
Ron is een van de ‘Leidse jongens’ die het betaalde voetbal heeft gehaald. Met name ADO Den Haag waar andere talenten uit de Sleutelstad in de Residentiestad ook de mooiste momenten uit hun carrière hebben mogen beleven. Ergens begint zoiets. Voor De Roode was dat Roodenburg, (what’s in a name?) de volksclub van Leiden-Noord, de bakermat van zijn succesvolle loopbaan. Tijdens een geanimeerd één-tweetje onder het genot van een bakkie pleur blikt Ron terug in de tijd toen hij als zesjarig jochie zijn eerste kistjes veterde. Dat er een talent in hem schuilde werd duidelijk toen hij in zijn jeugdjaren altijd als selectiespeler het blauw-zwart droeg. ,,Vooral in de periode dat wij met de A-junioren regionaal speelden deden wij het ‘aardig tot goed’ en konden wij moeiteloos mee met teams uit de BVO. In die periode maakte ik al vroeg de stap naar het eerste”, weet de aanvaller zich haarfijn voor de geest te halen. Eenmaal door de spiedende blikken van scouts ontdekt, gingen de poorten naar het Haagse Zuiderpark in 1982 voor het Leidse talent open.
Absoluut hoogtepunt
ADO Den Haag speelde toen in de eerste divisie. Maar in 1985 beleefde de club een absoluut hoogtepunt en Ron was er bij. ,,Wij werden toen ongeslagen kampioen en dat was een geweldige prestatie toen wij naar de eredivisie promoveerden”, glundert hij bij het ophalen van deze prachtige ervaring. Dat was onder trainer Rob Baan, ‘een fantastische man’. Maar was dit het summum? Blijkbaar niet. Want als De Roode vertelt over de ervaring aan de deelname in de Europacup II in 1987, blijkt dit nog meer impact op zijn sportieve loopbaan te hebben gehad. ,,Dat was echt geweldig. Hoe alles geregeld was. Verblijven in hotels in het buitenland. Fantastisch gewoon.”
Ondanks dat ADO Den Haag na wedstrijden tegen het Zwitserse Young Boys en het Hongaarse Ujpest Dosza niet ver in het Europese avontuur kwam, bewaart Ron mooie herinneringen aan die periode waarin hij onder meer met jongens als Cor Lems, Martin Jol, Heini Otto, Joop Lankhaar en Alfons Groenendijk speelde. Was hij destijds vol lof over Rob Baan als trainer, over Co Adriaanse heeft hij een andere mening. ,,Die man ging eerst altijd zelf eten en wij pas daarna. Een wereld van verschil.”
En verder
Na zeven jaar ADO Den Haag waar Ron een fantastische tijd heeft gehad vervolgde hij zijn loopbaan bij Willem II waar hij bewondering had voor een speler als Bud Brocken die als Willem II-er zich toch maar even in Oranje wist te spelen. Zijn avontuur in het zuiden des lands duurde slechts twee jaar en de laatste vier jaren van zijn profcarrière voetbalde de immer gedreven spits vol bij Telstar. In 1995 zat het ‘grote werk’ er op. Ron streek weer neer op het nest waar hij als broekie de basis voor zijn succes legde. Nog even een jaartje Roodenburg 1. Het bleef bij slechts één seizoen want samen met de toenmalige trainer Eelco Filemon waagde De Roode zijn laatste uitstapje naar RVC in Rijswijk, het eindstation van een mooie voetballoopbaan als actieve speler. Maar besmet met het virus van gras en de ronde knikker kon de Leidenaar nimmer los komen van de sport die zijn leven in de greep heeft. Zoals zovelen hem hierin voor gingen, koos De Roode ook het pad van de ambitieuze trainer. Eenmaal met het papiertje ‘Oefenmeester 3’ in de kontzak stond hij in 1999 ‘voor de klas’ van het toen nog in leven zijnde LFC dat vijf jaar later over zo gaan in de fusieclub FC Boshuizen, ontstaan uit het huwelijk met UDWS. “Ik zag het helaas al een beetje aankomen, LFC was het LFC van vroeger niet meer”, bekent Ron openlijk. Een licht spijtige ondertoon valt hierbij niet te verbloemen.
Wennen
In 2004 werd Stompwijk ’92 – toen nog vierdeklasser- zijn nieuwe broodheer. ,,Het was wel even wennen bij een echte dorpsclub waar gezelligheid vaak hoog in het vaandel staat”, schetst Ron zijn ‘nieuwe wereld’. Na drie seizoenen in de polder tussen Leiden en Den Haag, de steden die hem niet wereldvreemd zijn, wachtte hem de uitdaging om de A-jeugd van UVS onder zijn hoede te nemen. Talenten als Bart van der Weiden, Tommy Bekooij en Jochie Sebrechts deden hun huiswerk onder de bezielende leiding van Meester de Roode. Totdat Stompwijk ’92 voorzitter Wim Luiten weer aan de telefoon hing en Ron graag bij zijn club terug zag keren. ,,Maar ik was op dat moment nog in gesprek met UVS om trainer van de A-selectie te worden”, geeft Ron de situatie van dat moment aan. ,,Omdat de knoop niet werd doorgehakt en UVS ook nog met Nico van der Salm in onderhandeling was, heb ik toen besloten om weer naar Stompwijk te gaan. De club wilde hogerop en via de nacompetitie in 2012 hebben wij deze doelstelling ook gehaald”, blikt Ron met een tevreden glimlach terug op zijn succes als trainer van de dorpsclub waar het voetballen erg leeft. ,,Vooral tijdens de derby’s tegen SJZ en Meerburg. Dan staat er heel veel volk langs de lijn.”
Ambities?
Ron de Roode – in het dagelijks leven werkzaam bij de Gamma – is ondanks in zijn hart een gepassioneerd voetbaldier, realistisch. ,,Ik heb inmiddels Oefenmeester 2 gehaald en zou graag wel assistent bij een trainer van een topklasseclub in de Bollenstreek willen worden als de kans zich voor doet”, blikt hij vooruit. De man met zoals hij zegt ‘een eigen visie zowel als jeugdtrainer en trainer bij de senioren’ hoopt dat die mogelijkheid zich voor doet. Voorlopig heeft hij nog een contract voor een jaar bij Stompwijk ’92 en probeert de club (op het moment van dit gesprek nog niet helemaal veilig) voor de derde klasse te behouden. Daar gaat hij voor. ,,Want als ik ergens achter sta, dan ga ik er ook voor”, klinkt het gedecideerd uit de mond van de man die slecht tegen zijn verlies kan. ,,Zag je afgelopen week Lionel Messi op de bank zijn nagels verbijten tot het moment dat hij mocht invallen tegen Paris Saint Germain? Getergd tot op het bot omdat hij op de bank moest beginnen. Dat zijn de echte sportmannen in hart en nieren.” Ron de Roode schetste hiermee een voorbeeld wat passie voor de sport betekent. Of dat nu op het allerhoogste niveau of een aantal echelons lager is. Dat maakt niet uit. De intentie is het zelfde. Ook bij de Roode. Een man die, hetzij nogmaals herhaald, slecht tegen zijn verlies kan. Het zijn de échte!
