(Zaterdag, 1B)- De glimlach van trainer Hein van Heek was terecht. Maar het had slechts weinig gescheeld of de stemming zou – gelijk de snijdende winterse kou – onder het nulpunt zijn gebleven. Nu kon Van Heek opgelucht ademhalen en met hem de Rijnvogelaanhang die de warmte thuis toch verruilden voor een middagje Kooltuin. Een ‘alternatief middagje’ omdat de wedstrijd op het kunstgras van veld 3 moest worden afgewerkt. Niet echt de gewenste ambiance, maar de nieuwe regels van de KNVB noopten om de wedstrijd sowieso te spelen. Dus dan maar op de kunstmat.
Een tevreden Van Heek dus. Terecht. Als je zo kort voor tijd een gelijkmakende pingel tegen krijgt en vervolgens bij het scheiden van de markt je team zelf vanaf elf meter raak ziet schieten (Mitchel Beijersbergen) waardoor de broodnodige -en dik verdiende – zege alsnog uit het vuur wordt gesleept, mag je de handjes dichtknijpen, daar waar het voordien even billenknijpen was geweest. Niet omdat Vitesse Delft zo gevaarlijk was in de slotfase, maar omdat een voor de hand liggende overwinning alsnog uit handen leek te worden gegeven. De Vogels wensten met een gelijkspel echter geen genoegen te nemen en gingen er in de laatste tien minuten nog even ‘vol voor’.
Op z’n Duits. De ijver werd beloond. Bij één der laatste pogingen werd Thomas Dijk aangespeeld. De ijverige linkerspits die de 1-0 ook al had aangetekend, werd via een handsbal van de ongelukkige Mischa van Dasler gestuit op naar de (mogelijk) winnende treffer. De arbiter had geen andere keuze dan nu ook de bal op de stip te leggen. Bij afwezigheid van Stefan Schaafsma (licht geblesseerd), mocht Mitchel Beijersbergen tonen over stalen zenuwen te beschikken. Daar waar de topscorer van de Vogels al eerder enkele verwoede pogingen had gedaan om de bal dwars door het net te schieten, kreeg hij nu de gelegenheid om ‘in alle rust’ aan te leggen. Zelfverzekerd stuurde hij de overigens goed keepende Davy Schilperoort de verkeerde hoek in en bezorgde zijn team op de valreep de niet meer verwachtte, maar oh zo welkome en verdiende zege.
Van Heek: ‘Vooral in de tweede helft waren we bij tijd en wijlen de betere ploeg en combineerden beter dan voor de rust. Alleen jammer dat de kansen niet werden benut’. Ook hij had gezien dat het in de eerste helft (voor de wind) niet echt voor de wind ging. Vitesse Delft creëerde vrijwel niets en de kansen die er voor de thuisclub kwamen, werden niet doeltreffend afgerond. Thomas Dijk was er met een kopbal dichtbij, maar de reflex van Schilperoort mocht er zijn. Later vond Dijk de doelman weer op zijn weg en Bas Mourits miste van dichtbij en even later ook niet adequaat reageerde op een plotselinge vrije ruimte. De spits die niet echt lekker in het (koude) vel zat, zag een inzet vervolgens op de vuisten Schilperoort uiteen spatten. Het zelfde gold voor Mitchel Beijersbergen. Collega Peter Messemaker kon zich aan de overzijde slechts sporadisch warmen aan enkele terugspeelballen.
Na de ongetwijfeld verwarmende thee waren de gastheren overwegend het team dat de wedstrijd dicteerde. Van Heek bracht kort na de hervatting Raymond Baten voor Yuri van Es en Carl Krayenoord voor Bas Mourits binnen de lijnen. Een ingreep die niet verkeerd uitpakte. De Vogels kwamen meer aan voetballen toe en Krayenoord maakte het de Delftse defensie met zijn fysieke kracht behoorlijk lastig. Dat de 1-0 viel was een logisch gevolg van het vertoonde. Mitchel Beijersbergen behield het overzicht in een rommelige situatie, bediende met een slim passje Thomas Dijk en die liet met een subtiel buitenkantje van de linker goalie Schilperoort van dichtbij kansloos. De bevrijdende treffer was daar dan eindelijk en de thuisclub ging op jacht naar meer. Maar clubtopscorer Mitchel Beijersbergen knalde enkele keren van dichtbij over en zag een vrije trap door Schilperoort gestopt. Ook een poging van de ijverige Carl Krayenoord strandde op de doelman. Met een benauwde 1-0 voorsprong was de thuisclub er echter nog niet.
Weliswaar wekten de bezoekers niet de indruk om nog enig roet in het Katwijkse eten te strooien, maar tien minuten voor tijd leek dan toch het noodlot toe te slaan. Wesley van Wijk deed een poging om na slordig balverlies ex- teamgenoot Marciano Weidum een doorgang te beletten maar de te hoog geheven voet (net binnen de lijnen) werd met een penalty bestraft. Maarten Boek greep dit onverwachte buitenkansje met beide handen aan en stuurde Peter Messemaker het verkeerde pad op, 1-1.
Weer leek een voor het grijpen liggende zege aan de Rijnvogels te ontglippen. Maar de laatste dadendrang werd uiteindelijk beloond. De eerder omschreven situatie waaruit de penalty voor de gastheren ontstond, leek de grauwe hemel alsnog op te klaren. Mitchel Beijersbergen klaarde het klusje (foto) zelfverzekerd en bracht licht in de daarvoor nog onvermijdelijk lijkende duisternis. Het mocht dan uiteindelijk een zwaar bevochten zege zijn, maar dat deze verdiend genoemd mag worden, lijdt geen enkele twijfel. Alleen al gemeten aan het aantal kansen van de thuisclub waar Vitesse Delft nauwelijks iets tegenover stelde, kwam de zege terecht bij het team dat het verdiende. En ook hard nodig had om koploper Deltasport dat in het treffen tegen medeconcurrent Spijkenisse geen fout maakte (2-0) bij te blijven benen.
FC Rijnvogels: P. Messemaker, D.Varkevisser, E. Schoneveld, J.Zandbergen, W.v.Wijk, P.v.d.Breggen, Y. v. Es (55. R.Baten), S.v.d.Horst, M.Beijersbergen, B.Mourtis (55. C.Krayenoord), T. Dijk.
Foto en tekst: Piet van Kampen.
