Het had iets weg van vorig jaar om deze tijd. Toen hadden de Vogels slechts één doelpunt nodig om zich Hoofdklasser te mogen noemen. Gemiste kansen tegen Achilles Veen hielpen de droom toen om zeep. Afgelopen zaterdag lagen de zaken anders. Nu moest het team van Hein van Heek met minimaal twee doelpunten verschil van Volendam winnen om nog hoop op promotie te behouden. Dan zouden zij weliswaar afhankelijk zijn van het duel van Volendam tegen Swift.
Het Amsterdamse Swift waar de Katwijkers het vorige week lieten afweten. Die hoop is in rook vervlogen. Geloofde de trouwe harde kern van de SV er ook niet meer in omdat ditmaal de rode rookpotten ontbraken? Wat net als vorig jaar niet ontbrak was een gedreven thuisclub met meer dan een handvol kansen die ook nu niet werden benut. Behalve die ene dan van Thomas Dijk die een kwartier voor tijd nog uitzicht bood op meer. Dat ‘meer’ kwam er echter niet omdat de ingevallen Carl Krayenoord en Bas Mourits twee mogelijkheden lieten liggen. Toen Joey Tol kort voor tijd met een fraai geplaatst schot na één van de weinige Volendamse mogelijkheden de 1-1 binnen krulde, was het definitief over en uit. Volendam kan zich thuis gaan opmaken om komende zaterdag het Hoofdklasserschap te continuëren en de Vogels zijn uitgevlogen en aan vakantie toe. Voor de derde keer in vier jaar tijd sloeg de poort naar het begeerde stapje hoger met een doffe dreun dicht.
Geheel in tegenstelling tot het optreden tegen Swift was het duel dat op de Kooltuin werd gestreden. Vorige week een sterk gestart rood-wit team dat snel wegzakte. Nu een mogelijk nog feller gestarte equipe die binnen een minuut de bal van Thomas Dijk voorlangs zag gaan en een kopbal van dichtbij door Bas Mourits in riante positie naast werd gekopt. Het had zomaar binnen no-time 2-0 kunnen (misschien wel moeten) staan. Het was vanaf de eerste rondwenteling van het leer duidelijk dat de gastheren wisten wat er van hen verwacht werd. Qua inzet voldeden zij aan deze verwachting en waren veruit de bovenliggende partij tegen een Volendam dat etaleerde op een puntendeling uit te zijn. Veel ballen werden over de reclameborden gepeerd als het penibel werd. En dat werd het vaak genoeg. Onder de regen aan corners bleef het vaak wonderwel droog in de Volendammer kooi. Het team van trainer Edwin Keizer wist zich nauwelijks enige mogelijkheden te scheppen en de vooraf gevreesde spits Jaap Molenaar werd voor de rust door Wesley van Wijk en na de thee door zijn vervanger Andreas Stam nauwelijks enig soelaas voor een actie geboden. Het was overigens sneu voor de veel door blessures geplaagde Niels Hogewoning dat hij reeds na vijf minuten met een voetblessure het veld moest verlaten. Achteraf bleek er dit keer gelukkig niets te zijn gebroken.
Een vooral op inzet sterk acterende thuisclub zag na de eerste twee riante mogelijkheden vervolgens Joey Zandbergen vallend van dichtbij de knikker over tillen; doelman Kees Tol kreeg de vingertoppen tegen een vrije trap van Mitchel Beijersbergen aan te krijgen en de voor Niels Hogewoning ingevallen Adil Harfaoui zag zijn pegel voorlangs suizen. Drukte dus voor het doel van Tol daar waar aan de overzijde Robbert van der Post, de vervanger van de geschorste Peter Messsemaker niet de gelegenheid kreeg om zijn handen te warmen. Een meer dan verdiende voorsprong bleef uit en de thee kon met een blanco stand worden genuttigd.
Daar waar – en daar komt wederom de vergelijking met vorig jaar – de Vogels na de pauze wegzakten, bleef het nu volop in de race. Misschien niet altijd met oogstrelend voetbal, maar met een hartverwarmende inzet. Loerend op die treffer waar het recht op had. Uit de wederom vele hoekschoppen waar de koppers Eef Schoneveld en Joey Zandbergen hun verdedigende stellingen verlieten om met de kop eventueel succes te kunnen oogsten, kon echter geen rendement worden behaald. Al moesten zowel doelman Kees Tol als zijn verdedigende kompanen enkele malen op de doellijn een Katwijkse inslag voorkomen. Dat deze er een kwartier voor tijd eindelijk kwam, was dan ook gerechtigheid omdat de gasten zich nauwelijks een kans wisten te scheppen. Thomas Dijk was Pieter van den Breggen dankbaar voor het panklare passje dat hij verzilverde (zie foto). Het publiek en uiteraard het hele team geloofde er nog in. Doch de gemiste kansen van Carl Krayenoord en Bas Mourits zouden uiteindelijk opbreken en toen Jefrey Tol de bal fraai langs Robbert van der Post (die toch nog een paar keer attent aanwezig was) krulde, was de rode Rijnvogelballon definitief geknapt. Na een door arbiter Van den Burg prima geleid duel. Drie keer bleek geen scheepsrecht. Drie keer via de nacompetitie geen succes. Toch kunnen de mannen van Hein van Heek zich niets verwijten. Behalve dan dat de mogelijkheden (op één na) weer onbenut bleven. Volgend jaar dus maar opnieuw een poging wagen.
FC Rijnvogels:V.d.Post, Varkevisser, Schoneveld, Zandbergen, v. Wijk (4. Stam), v.d.Breggen, v.d.Horst,(79. Krayenoord), Hogewoning (5. Harfaoui), Beijersbergen, Mourits, Dijk.
