De laatste weken gingen er geruchten dat Wim Pikaar de hamer zou neerleggen als preses van FC Rijnland. Een buitengewone ledenvergadering bij de vierdeklasser deze week bracht echter helderheid en bijna unaniem werd besloten dat Pikaar ‘gewoon’ aanblijft. Onze redactie sprak met de zelfstandig ondernemer over wat er zoal de revue passeerde de voorbije tijd en afgelopen dinsdag, de avond dat veel Rijnlanders bijeen kwamen.
Door velen wordt Wim Pikaar gezien als het gezicht van FC Rijnland. Zonder zijn inbreng zou de club volgens insiders al lang en breed in zwaar weer terecht zijn gekomen. Op dit moment is de kleine vereniging nog steeds levensvatbaar en zijn er geen rode cijfers. Toch trok Pikaar aan de bel, vooral in verband met zijn visie over de toekomst.
,,FC Rijnland is een kleine club, zonder jeugd. Het aantal leden is kleiner geworden in de voorbije jaren en net als dat vrijwel overal het geval is, haken sponsoren af. Als je dan je bestaansrecht wilt waarborgen moet je niet enkel bezig zijn met nu, maar zeker ook met de toekomst. Als voorzitter sta ik in nauw contact met het LSF, het sportbedrijf en de gemeente. Geluiden uit die kanten gaven mij de voorbije tijd niet echt een hosannastemming. Er staat genoeg te gebeuren de komende jaren en als je dan als club lijdzaam toekijkt en niets doet dan mag je op den duur problemen verwachten. Dat wilde ik voor zijn. Ik wil mijn naam niet verbinden aan een zinkend schip. Daarom heb ik getracht om met het bestuur de boel wakker te schudden. In dat opzicht vond ik het erg positief dat er ruim zestig man aanwezig waren bij de vergadering. Dat is en bevestiging voor mij dat de club nog steeds leeft.”
De avond ervoor was er bij de club uit het Morskwartier een bestuursvergadering van ruim drie uur. Feitelijk wilde Pikaar een punt zetten achter zijn voorzitterschap, maar de overige bestuursleden lieten hem van gedachten veranderen. Pikaar zou dus alsnog doorgaan, maar daarbij stelde hij nadrukkelijk dat hij enkel onder zijn voorwaarden zijn werk zou continueren.
,,Er is mij gevraagd om het accent te veranderen, want ik zag feitelijk enkel maar risico’s. Dat impliceerde dus dat ik dinsdagavond in ben gegaan met een boodschap. Het was aan de leden om daarin mee te gaan of niet. Vanzelfsprekend zou ik respect hebben gehad voor stemmers tegen mij. Niemand is verplicht mijn lijn te volgen, maar dat zou wel de consequentie hebben gehad dat ik zou zijn gestopt. Deze club is niet mijn speeltje, maar van en voor de leden. Enkel moet ik keuzes maken, beslissingen nemen en ben ik uiteindelijk verantwoordelijk voor de toekomst. Ik krijg de vrijheid en bovenal de tijd om mij danig in te leven en onderzoek te doen naar de (on)mogelijkheden van de club voor de toekomst. Dat we er volgend jaar nog zijn geloof ik wel. En dat seizoen daarna ook nog wel. Maar je moet nu eenmaal verder kijken dan je neus lang is. Daarom heb ik mijn betoog gehouden en mijn mening aangegeven, mijn zorgen gedeeld en mijn visie op tafel gelegd. Pasklare oplossingen schud ik ook niet even uit de mouw, maar we kunnen nu wel de tijd nemen om ons op de toekomst voor te bereiden.”
De avond werd lang en de vergadering noemde Pikaar ‘energievretend’. Veel belangrijker was dat de avond hem tot tevredenheid stemde. ,,Er was geen tussenweg. Of ik zou stoppen of ik zou medewerking moeten krijgen zodat ik mijn schouders eronder kan blijven zetten. Eens in de zoveel tijd is zo’n zware vergadering nodig. Soms moet je het bed weer eens opschudden.”
Het is geen geheim dat veel clubs het moeilijker hebben gekregen in de laatste jaren en het woord fusie werd weer regelmatig uit de kast gehaald. Fusies die eerder ook nodig waren in de Leidse voetbalwereld. Pikaar ving de geluiden op, filterde en dacht na, maar weigerde voornamelijk in de wachtkamer te gaan zitten.
,,Het is lastig om heel ver vooruit te kijken, maar stilzitten en afwachten was voor mij geen optie. De zorg over de toekomst heb ik gedeeld met de leden. Ik heb de bedreigingen genoemd en daar werd op een gezonde wijze over gediscussieerd. Ik wil mijn werk goed kunnen blijven doen. Daarvoor had ik wel de steun nodig vanuit de club. We kunnen allemaal signaleren wat er gaande is. Korfbal-en hockeyclubs komen ruimte tekort en er wordt gekeken naar samenwerkingsverbanden en andere oplossingen binnen de Leidse stadsgrenzen. Dus daar moet je op anticiperen. Ik ben dus van mening dat we samenwerking moeten zoeken met andere clubs, in welke vorm dan ook. Deze club wil niet omvallen, dat is mijn insteek.”
Pikaar vervolgt: ,,We staan er financieel gezien nog steeds goed voor, maar je moet de kosten zo laag mogelijk houden en de uitgaven in de hand houden. Vervolgens heb je inkomsten uit contributiegelden en sponsorgelden en dat plaatje moet gezond blijven. Dat gaat echter niet vanzelf. Zeker niet in deze tijden. Als je je club gezond houdt, neemt het ledenbestand niet af en komt er wellicht aantrekkingskracht om nieuwe leden aan je te binden. Nu kan er nog vrij veel bij de club, maar dat moet je wel vast zien te houden.”
Pikaar luidde dus eigenlijk de noodklok voor de toekomst en kreeg zijn club achter zijn visie. ,,Het begint met signaleren en daarna ga je het in de oplossende sfeer zoeken. Daar is tijd voor nodig en die krijgt het bestuur nu en dat was een belangrijke factor voor mij om door te gaan. Iedereen wil hier, en dat is terecht, blijven voetballen en een biertje doen. Dat wil ik ook voor hen, maar dat betekent dat je niet de ogen moet sluiten voor de toekomst. Ik kan nu vol energie verder met het bestuur en een aantal betrokkenen die actief mee denken en helpen. Ergens in dit kalenderjaar moeten we gaan bepalen hoe de toekomst eruit ziet. We gaan ervoor om FC Rijnland een toekomst te bieden.”
