Deze week werd bekend dat de Leidse club Roodenburg te maken kreeg met twee sterfgevallen. De club is diep geraakt door het verlies van twee meer dan echte Roodenburgers. Onze redactie wenst de familie, nabestaanden en de club heel veel sterkte toe in deze donkere dagen. De redactie deelt een schrijven vanuit de club, waarin duidelijk wordt hoe hard de klap is aangekomen in Leiden-Noord.
Arnold Barends
Als negenjarige meldde hij zich aan bij de club, die toen nog speelde in de Leidse Hout. Dat was in 1954 en hij bleef actief voetballen tot 1979. Als 18 jarige speler mocht hij debuteren in de wedstrijd UVS – Roodenburg, een wedstrijd waar destijds 9000 toeschouwers op af kwamen. Arnold Barends heeft jarenlang in het eerste en tweede team gespeeld en naar mate de jaren vorderden werd dit het derde team.
Begin jaren 80 zocht Laurens Mouter als hoofdtrainer een leider voor het tweede elftal. En omdat Maurice, zijn oudste zoon, net begon te voetballen, was dit een aanleiding om de voetbalschoenen aan de wilgen te hangen. Arnold werd leider van Roodenburg zondag 2 en nadat Jan van Wezel was gestopt, nam hij het stokje als leider van de zondag 1 over. Arnold bleef tot 1989 fungeren als leider.
Vanaf 1989 werd Arnold bestuurslid technische zaken en trad toe tot het bestuur van Roodenburg.
Een bestuurslidmaatschap technische zaken vraagt veel tijd. Hij moet kunnen samenwerken met de aangestelde trainers en hij moet de lange termijn van de vereniging behartigen. Doordeweeks is er overleg over de opstellingen van de selectie, oefenwedstrijden moeten worden geregeld, er vinden gesprekken plaats met spelers en op zaterdag moet er naar de verrichtingen van de jeugd worden gekeken. Neem daarbij ook nog eens de bestuursvergaderingen op de maandagavond, waar Arnold de belangen van de selectie vertegenwoordigde.
Een functie dus, die alleen mogelijk was met instemming van Saar. Wanneer het even kon, dan ging Saar op zaterdag en zondag mee naar Roodenburg. Op zaterdag om te kijken naar de voetbalverrichtingen van hun zonen Maurice en Ramon. Op zondag werd Saar regelmatig gebombardeerd als gastvrouw in de bestuurskamer. Arnold en Saar ontvingen daar de tegenstanders, scheidsrechters, sponsors en andere gasten.
Arnold hield van harmonie en gezelligheid. Was een wedstrijd afgelopen, dan was hij er fel op tegen dat Roodenburg bestuursleden/ trainers/ leiders in discussie gingen met de scheidsrechter. Genomen beslissingen draai je niet terug en na de wedstrijd verdient iedereen respect.
Voor Arnold was een voetbalvereniging meer dan voetbal alleen. Hij zocht en vond er een stuk gezelligheid.
Arnold en Saar behoorden tot de groep “De Weekenders”. Een grote groep Roodenburgers, mannen en vrouwen, die het hele jaar spaarden om een lang weekend met elkaar op te trekken.
Hans van Tongeren ( ook in de nacht van maandag overleden) behoorde samen met Wil eveneens tot die groep. Een groep Roodenburgers, die veel vrijwilligerswerk voor de club heeft verricht.
Een verhaal en foto’s , gemaakt door Lia Budding, treft u aan bij de rubriek uit het Rijke Verleden.
Arnold en Saar waren echte voetbalouders. Ze waren er bij thuis – en uitwedstrijden van hun zonen. En daarbij vormden ze samen met de ouders van andere spelers een hechte groep. In dat verband herinner ik mij het kampioenschap van de C1 van Maurice. De ouders waren dolenthousiast en het kampioenschap werd gevierd met een etentje bij Panda.
De vaders waren mee en hadden de handen vol om de mannen in bedwang te houden. Die klus had Arnold als leider eveneens, wanneer Roodenburg naar het Twentse Ros toernooi ging. Arnold was toch de man, die verantwoordelijk was dat het geen hotel op stelten werd.
Voetbal en gezelligheid, ik schreef het al. Wanneer Roodenburg niet speelde , dan zocht Arnold altijd naar een moment om er even tussen uit te glippen. Hij kwam overal en iedereen kende hem en hij was een graag geziene gast. De ene keer bekeek hij een toekomstig tegenstander, de andere keer was het gewoon zijn interesse voor het voetbal.
Na de wedstrijd ging hij niet direct naar huis. Hij zocht de kantine of de bestuurskamer op, om nog een boompje te kunnen opzetten.
Bij Roodenburg maakte hij pieken en dalen mee. Twee keer overwoog hij om te stoppen. De eerste keer was bij de massale leegloop in 1995, de tweede keer de degradatie van de zondag 1 naar de laagste klasse. Ronald van Weerlee wist hem te overtuigen en toen de opmars van de zondag 2 als zaterdag 1 begon, was Arnold een van de mannen, die er volledig achter ging staan.
Arnold had natuurlijk geen linkse handen en daar heeft de club dankbaar gebruik van gemaakt. Was er iets te timmeren of moest er een bouwtekening worden beoordeeld, dan kon de club terugvallen op Arnold. Verder was hij nauw betrokken bij de verbouwing van de keuken . Arnold wist dat er een roestvrije stalen keuken teveel was bij Rivierduinen en voor een koopje werd Roodenburg daar de eigenaar van. Bij Rivierduinen ( Endegeest) werd niet alleen getimmerd. Het Kasteeltje was de plaats, waar Arnold samen met zijn collega Arie Lagendijk dagelijks uren het plaatselijke voetbal de revue lieten passeren.
Vorig jaar, vlak voor de reünie, ging Arnold naar de dokter. Een plekje was er geconstateerd. Samen met Saar bezocht hij nog de reünie ter gelegenheid van het 85 jaar bestaan. In aanloop naar de reünie had hij een interview gehad met Lau Zitman. Dit interview is eveneens te vinden op de website bij de rubriek ; Uit het Rijke Verleden.
Na de reünie brak er een periode van onzekerheid aan. Het ene moment verliep alles goed, het andere moment was er de onzekerheid. Dan ging Arnold weer door de scan. Op donderdagavond bleef hij niet langer meer hangen. Hij miste zijn vaste maten om een biertje mee te drinken. Hij betaalde dan de lotto en ging vroeger naar huis. En toch wilde hij er bij blijven. Zaterdagmiddag heeft hij het eerste zaterdagteam lang gevolgd. De wedstrijd tegen Koudekerk was de laatste wedstrijd, dat hij er was. Op dinsdagmiddag heeft hij een enkele keer mee gekaart. Hij was dan onder zijn vrienden. Hoofdpijn was er echter de oorzaak van om niet meer mee te spelen, maar om wel te komen. Twee weken geleden werd hij nog gebracht door Saar en hebben we samen zitten praten over Roodenburg. Arnold keek dan naar buiten en wees naar Ronald Jansen. ( trainer van de F1).
Jan, ik heb bewondering voor hem dat hij die “gasten” wil trainen.
Die bewondering willen wij uitspreken over de manier hoe Saar, Maurice, Ramon en verdere familie zijn omgegaan met de ziekte van Arnold en hoe ze hem dag en nacht hebben bijgestaan. Roodenburg is Arnold veel dank verschuldigd. Arnold is een man van een uitstervend ras. Iemand, die begint als voetballer en eindigt als bestuurslid bij dezelfde club. Voor al zijn verdiensten heeft de KNVB hem gewaardeerd met de zilveren speld.
Arnold, dank voor alles.
Wij zullen je nooit vergeten.
Hans van Tongeren
Zoals zoveel jongens uit de omgeving van de Langegracht werd Hans in het seizoen 1953-1954 jeugdlid van Roodenburg. Hans heeft met veel enthousiasme in de toenmalige adspiranten en junioren gespeeld en later nog enige jaren in de senioren.
Na zijn voetbalcarrière moest natuurlijk zijn zoon Johan gaan voetballen en er was maar een club. Het moest en het zou Roodenburg zijn. Johan doorliep de diverse selectieteams en het waren, de ouders, die maar al te graag getuige waren van de verrichtingen van zoonlief en later dochterlief. En mensen, die veel op de club komen, worden al gauw benaderd om een functie te gaan vervullen.
Hans heeft diverse functies vervuld. Zo was hij leider van diverse jeugdteams, was betrokken bij het damesteam, waar zijn dochter Monique in speelde. Hans is ook mee geweest als oudere leider van Roodenburg naar het NKS sportkamp in Borculo. Samen met Gerard Theunissen, Hans Koree en Dirk van Duijn.
Zijn laatste jaren als leider fungeerde hij bij een lager seniorenteam, met spelers als Johan van der Bogaard, Willem Ruis en vele anderen. Dit team begon als Roodenburg 8, daarna klom het op tot Roodenburg 1 zondag, om uiteindelijk te eindigen als Roodenburg 4. Samen met zijn vrouw Wil draaiden zij op maandagavond de bardienst . Ze bleven vaak tot laat open op de maandagavond, want ze stonden altijd paraat voor het hoofdbestuur en het jeugdbestuur, die nog een afzakkertje kwamen halen. Naast de maandagavond, waren ze vaak in het weekend actief.
Hans heeft vooral bij diverse jeugdteams gefungeerd als grensrechter. Hans was een man, die scherp vlagde en soms wel eens te vroeg de vlag omhoog stak. Dit tot ongenoegen van de tegenstander. Maar Hans vlagde voor zijn jongens.
Hans was zeer betrokken bij Roodenburg. Tot dat zondag 4 vorig jaar werd opgeheven, was hij ieder weekend op de club te vinden en bezocht hij in het verleden regelmatig de jaarvergaderingen. Ook financieel heeft hij de club gesteund. Na de verkoop van zijn huis aan de Morsweg schonk hij de club twee nieuwe dug-outs voor op het hoofdveld.
Van nieuwe ontwikkelingen moest Hans niets hebben. Hij had graag gewild dat alles bij het oude was gebleven. Dat er een nieuwe aanbouw aan de kantine kwam, kon zijn goedkeuring niet dragen. Het verkleuren van de club deed hem pijn. De computer vond hij een onding. Het liefst had hij nog een papieren clubblad De Blauw Zwarter ontvangen. Maar de club ging over op de digitale nieuwsbrief. Het was zijn zoon Johan, die bijna wekelijks de RB actueel voor hem uitprintte. In zijn nopjes was hij over het verslag van de weekenders op de website van Lia Budding.
Een paar jaar geleden overwon hij de gevreesde ziekte. Het had hem broodmager gemaakt, maar hij kwam er weer helemaal boven op. En ook zijn stemgeluid zwol weer aan, want Hans was als Roodenburger altijd duidelijk te horen.
Afgelopen maandag is hij vredig ingeslapen op 73 jarige leeftijd. Stilletjes is hij er tussen uitgeknepen op weg naar zijn geliefde Wil. Zijn Wil, die hij nooit meer zou ruilen voor een ander. Wij wensen de nabestaanden en met name de kinderen Johan en Monique alle sterkte toe om het verlies van Hans te dragen. Dat hij moge rusten in vrede.
Redactie: door het overlijden van Arnold Barends en Hans van Tongeren komen alle wedstrijden van Roodenburg, thuis en uit, van komende zaterdag te vervallen. Roodenburg 1 zou op bezoek gaan bij Floreant. In november 2012 sprak onze redactie nog met Arnold vanwege zijn verdiende Zilveren Speld.
https://leidenamateurvoetbal.nl/index.php/nieuws-roodenburg-voetbal-3/121-interviews-roodenburg/2294-zilveren-speld-voor-arnold-barends-roodenburg
