Trainer Hein van Heek had zijn formatie al dan niet noodgedwongen op vijf plaatsen aangepast. Dat de breedte van de selectie echter sterk genoeg is, bewees het team dat in Hoorn Zwaluwen ’30 met 1-2 versloeg en daarmee het ongeslagen thuisrecord van de rood-zwarten – slechts één gelijkspel – deed sneuvelen. In een wedstrijd waarin overigens alleen het prestige op het spel stond en waarin er van beide kanten open werd gestreden voor de eer. Deze viel dus de kampioen te beurt.
Het vaste frontlinietrio werd vervangen door Robbert van Delft, Hendrik van Beelen en Timo Schaap. Gert Jan Vlieland mocht de kooi verdedigen en Berend Verdoes was als rechtsback geposteerd. In een open duel trokken de ditmaal donkerblauwe Vogels aan het langste eind. Het moet een goed gevoel hebben gegeven dat door deze overwinning een geweldig puntenaantal van 62 werd bereikt en een doelgemiddelde dat er niet om liegt. Met 67 treffers voor en 24 tegengoals is het fraaie doelsaldo van +43 in de boeken bijgeschreven. Met 8 punten voorsprong op nummer 2, Swift, mag er terecht van een waardig kampioen worden gesproken.
In een natte en druiligere eerst helft zette Robbert van Delft de Vogels op voorsprong. Er werd aan buitenspel gedacht maar de Hoornse assistent zal dit het beste hebben kunnen beoordeeld want de vlag bleef omlaag. De gastheren probeerden vooral met lange ballen hun spitsen met onder andere de razendsnelle Jaap Molenaar te bereiken maar het was Serdar Öztürk die de beste mogelijkheid voor zich opeiste. Via de handen van Gert Jan Vlieland en de paal ketste het leer het veld weer in. Daarna kreeg de thuisclub nog een fraaie mogelijkheid die ternauwernood werd gemist. Voor het overige gaf de Vogeldefensie weinig weg.
De 0-2 was een fraaie. Timo Schaap, zeer bedrijvig in het eerste bedrijf, lanceerde een knappe voorzet die door Pieter van den Breggen ineens op de pantoffel werd genomen en doelman Albert Jan de Vries tot een kansloze sluitpost promoveerde. Een treffer om in te lijsten. Namens de gastheren schiep Jaap Molenaar zich nog een kans maar zijn inzet ging voorlangs en derhalve werd de warme thee op een kille middag opgezocht.
Kort na het opwarmertje had Robbert van Delft de 0-3 op z’n schoen en daarmee zou de kous waarschijnlijk al vroeg af zijn geweest. De stand-in mikte echter naast de staander. Het bleef een open duel waarin de Zwaluwen het met veel lange ballen probeerden maar de Katwijkse defensie niet op de knieën kon krijgen. Als bij kansrijke tegenstoten van de Vogels de passing iets zuiverder zou zijn geweest zou de 0-3 een feit zijn geworden. Deze bleef uit en de thuisclub bleef op zoek naar de ansschlustreffer. In het Katwijkse hok was Vlieland echter op zijn post als er gevaar dreigde. Een harde peer van Molenaar trof zijn vuisten en de rebound werd daarna over geknald. Toch was het een minuutje of tien voor tijd dat Molenaar eindelijk zijn treffer kreeg waar hij op loerde. In eerste instantie lag de Katwijkse doelman in de weg maar nu was de rebound wel raak. Inmiddels hadden Sander van der Horst en Orlando Ouwehand het veld geruimd voor respectievelijk Mitchel Beijersbergen en de debutant uit het vierde (!), Martin Heemskerk. Kopballen van Van Delft en Van Beelen kenden bij het scheiden van de markt geen genade in de ogen van doelman De Vries. De goed leidende arbiter Van Beek telde er nauwelijks blessuretijd bij na een sportief duel waarin de beide equipes streden om de eer en van Zwaluwen zijde er geen blessures en gele kaarten dienden worden te worden opgelopen. Zij hebben immers nog een toetje in de vorm van de nacompetitie tegoed. De nacompetitie die de Rijnvogels dit seizoen bespaard bleef omdat zij zich de besten hadden getoond en een waardig slotakkoord van dit seizoen in petto hadden.
FC Rijnvogels: G.Vlieland, B.Verdoes, J.Zandbergen, O. Ouwehand (80. M.Heemskerk), A.Stam, P.v.d.Breggen, S.v.d.Horst (65. M.Beijersbergen), Y.Guijt, R.v.Delft, H.v.Beelen, T.Schaap.
