Vrijdagavond 9 december sprak ik met Rob van Rijn af om onder het genot van een lekker hapje en drankje eens heerlijk bij te praten in een gezellig etablissement in de Leidse Steenstraat. We deelden onze jaren op het Rijswijkse Lodewijk Makeblijde College, de Haagse Pedagogische Academie ‘Mariahoeve’ en natuurlijk bij K.R.S.V. Vredenburch in Rijswijk. Bij die club speelde ik vanaf mijn zevende tot mijn drieëntwintigste in 1981 en heb ik een wereldtijd gehad. Rob had ik het laatst eind jaren tachtig gezien en na bijna dertig jaar pakten we de vriendschap weer live in Leiden op.
Door de digitale snelweg, Facebook, zijn we elkaar weer op het spoor gekomen. En dan heb je zoveel te delen en te vertellen, waarbij onze herinneringen aan die schitterende voetbalperiode vooral boven kwamen drijven. ,,Misschien komt het omdat ik ouder word”, zo begon ik onze meer dan gezellige avond na een dikke omhelzing. De vriendschap werd door ons direct handen en voeten gegeven met één ratelende stroom aan herinneringen, anekdotes en namen van spelers bij Vredenburch. Waar ik zo vroeg stopte omdat ik een huis gekocht had in Katwijk aan Zee, zeer dichtbij de velden van Quick Boys, ging Rob nog wat langer door. Maar een benefietwedstrijd heeft er voor ons beiden nooit ingezeten.
Voetbalfoto’s kwamen op tafel waar door ons de bediening in het restaurant drie keer werd ‘geparkeerd’ om eerst de tsunami aan voetbalherinneringen te laten passeren. De tijd van de deklat toen we begonnen, leiders als Rob Beeloo en Gerard Peters (‘Pinkie’ genoemd vanwege zijn lengte), de lijst met wedstrijden bij de sigarenboer op zaterdagmorgen waar een doorgeprikt hokje op een afkeuring duidde, echt geurig gras, kleedlokalen met soms alleen een trog met koud water, een wekelijks gestencild voetbalkrantje waar we als schrijvende kritische jongeren ook een periode de rubriek ‘Jeugdpuistjes’ vulden (de Rijswijkse angry young man), op zondag kijken naar het eerste en na afloop een patatje halen bij café ‘De Halve Maan’, vette modder op het te kleine trainingsveld bij stevige buien, als jeugdleiders van zestien met het team op de fiets naar Naaldwijk en Pijnacker met jongens van twaalf en twee voetbalvakanties in Levico en Saalfelden… alles zat nog naadloos op ons netvlies.
Louter gave herinneringen aan een schitterende voetbaltijd met geregeld een bulderende lach die het restaurant vulde als ons weer wat te binnen schoot. We hebben natuurlijk toch maar wat te eten besteld, want zulke herinneringen ophalen kost ook energie. Terug naar huis rijdende dacht ik nog bij mezelf: ,,Hebben we dan alles door een roze bril bekeken?” Nee, ik weet het zeker. Het feit dat Rob en ik ons nog zoveel als de dag van gisteren van Vredenburch kunnen herinneren geeft aan dat het een hele unieke periode was.
Met alle K.N.V.B.-plannen vandaag de dag voor het jeugdvoetbal met drie tegen drie, de opkomst van de psychologie voor de ondersteuning van de voetballers, de urenlange gefilmde wedstrijden om te analyseren en de Breukeliaanse benadering van dat o zo leuke spelletje vraag ik me maar één ding af: ,,Hoe kijken voetbalvrienden anno einde 2016 rond 2046 gezamenlijk terug op hun gedeelde voetbalverleden bij… vul zelf de naam van de club maar in?”
Ik denk dat Rob en ik bofferds zijn dat we die voetbaltijd in de vorige eeuw hebben mogen meemaken. Een tijd waarin niemand nog ooit van de P.I.M. had gehoord. Ja toch wel, ik kreeg het voor het eerst onder ogen toen ik tien jaar was bij het sinterklaasfeest in huize Bol in Rijswijk. En na het uitpakken mocht ik de goedheiligman er nog hardop voor bedanken ook, een echt spelletje ‘Pim Pam Pet’. Het staat bij ons in Katwijk nog op zolder, te wachten op het eerste kleinkind dat later met opa dit spelletje wil gaan spelen op zo’n voetballoze zaterdagmiddag in de winterstop.
Ik wens jullie allen een sfeervolle winterslaap toe tot eind januari 2017.
Gerard Bol
