Na 2720 minuten voetbal-exclusief extra tijd- weet Oegstgeest eindelijk waar het aan toe is en dat is een meer dan pijnlijke constatering. Na 26 competitiewedstrijden eindigden de roodgelen als derde en werd nacompetitie afgedwongen. Dit was op zich al meer een bittere pil voor VVO omdat de ploeg lange tijd op pole-position stond. In de nacompetitie werd verloren van RAS, maar er volgde een overwinning op Semper Altius. In het slotduel werd Quick Steps verslagen en vlak voor tijd leek promotie een feit. De late tegentreffer zorgde echter voor een penaltyreeks en die ging verloren voor de mannen van trainer Huig Jan Heeringa. Maar daarmee zat het seizoen er nog steeds niet op. Er volgde bizarre weken en op zaterdag 24 juni (!!) kreeg het seizoen van Oegstgeest een evenzo bizar en ontaard zuur slot.
Oegstgeest leek een herkansing te krijgen tegen Linschoten, maar de KNVB besloot in al zijn wijsheid, hoewel, om deze wedstrijd te schrappen. Er volgde tal van protesten en dat maakte dat er uiteindelijk werd besloten om een mini-toernooi te organiseren. Negen clubs werden uitgenodigd, maar Linschoten trok zich terug. En dus bleven er acht clubs over die gingen strijden om één plaats in de derde klasse. Plaats van handeling: het complex van VDL in Maassluis. En wat zich daar afspeelde, was met geen pen te beschrijven voor Oegstgeest.
De ploeg uit 4A startte tegen Rohda’76, in de reguliere competitie de nummer 2 uit 4C. Van de deelnemers speelden zes clubs dit seizoen al in de vierde klasse. Enkel Spartaan’20 en Loosduinen hadden het derdeklasseschap te verdedigen. De ontmoeting tegen de ploeg uit Bodegraven verliep ronduit chaotisch. Beide ploegen hadden moeite de rust aan de bal te bewaren en leken zich geen raad te weten met de korte speeltijd. Zonder Rens van Klaveren (geblesseerd), Adil Harfaoui en Steven Apcar (geschorst) en de vakantie vierende Mario Gianfiglio moest een goed resultaat worden neergezet om gemotiveerd te kunnen blijven voor de rest van de dag.
In de tweede helft kreeg Danny Wenink een serieuze kans, maar de topscorer van de club en regio (gedeeld eerste) schoof de bal naast. Het bleek uitstel van executie want niet veel later was het wel raak. De spits profiteerde van geklungel en maakte koeltjes af. Rohda’76 kreeg kort voor tijd de enige kans, maar Lucas van der Meij kwam met de schrik vrij.
In de tweede ontmoeting moest VVO afrekenen met Hekelingen, dat het eerste duel verloren had van Spartaan’20 (ook 0-1, red.). Oegstgeest speelde gedreven en met meer overleg en kreeg nu ook meer kansen. Zo was Bob den Hollander gevaarlijk pal na de start en de nummer tien kreeg na de doelwisseling ook een kans, maar de doelman pareerde zijn inzet. Dylan Dijkstra mikte in vrije positie op de paal, terwijl Hekelingen dat voor de rust ook al had gedaan. Oegstgeest was wel beter dan de tegenstander, maar de 0-0 bleef op het scorebord staan.
Omdat Spartaan’20 een beter doelsaldo had (lees: een doelpunt meer gescoord) moest Oegstgeest in het slotduel afrekenen met de Rotterdammers. Dat lukte op overtuigende wijze. Oegstgeest was feller, fitter en de nummer 11 uit 3C kon geen enkele keer gevaar stichten. Heeringa zag zijn ploeg op 1-0 komen via Den Hollander, na goed voorbereidend werk van Joep van Tulder en een vrije trap van Rens van der Spek wiens trap niet onder controle kon worden gebracht door de sluitpost. Even later had Wenink een overtuigende demarrage in huis en in de zestien kon de opponent niets anders dan de puntspeler naar de grond toe werken. Wenink zelf wilde de terecht gegeven strafschop verzilveren, maar zijn inzet was onvoldoende. Na de rust werd de ongelijke tweestrijd evenwel alsnog beslist door Van Tulder. En daarmee werd de finaleplaats veilig gesteld.
Die kwam Oegstgeest ook toe. Merkbaar was dat er de voorbije weken door was getraind. Natuurlijk lieten de pijntjes zich voelen, maar VVO was overduidelijk wel de fitste formatie uit de poule. Die fitheid moest in de finale worden benut om Rockanje, ook met zeven punten als winnaar eindigend in de andere poule, te kloppen. Er werd voor elke meter gestreden door de beide teams en ook nu oogde Oegstgeest de meest fitte ploeg. Toch konden er geen kansen worden gecreëerd door beide ploegen en de 0-0 was dan ook volstrekt begrijpelijk. Dat betekende op dat moment dat het seizoen nog steeds niet ten einde was. Een verlenging van 2 keer 5 minuten moest een winnaar gaan aanwijzen. Dat leek alsnog Rockanje te worden. Een minuut voor tijd speelde de nummer tien zich vrij en de defensie van VVO was al geklopt. Van der Meij kwam echter als winnaar uit de strijd en daarmee hield hij zijn ploeg overeind. Kort daarna kreeg Wenink nog wel de kans op de 0-1, maar zijn schuiver ging net naast de voor hem verkeerde kant van de paal.
Beide ploegen kwamen dus niet tot scoren en dat betekende dat de loterij, ofwel weer een strafschoppenreeks, moest bepalen wie zich volgend seizoen derdeklasser mocht gaan noemen. Rockanje mocht beginnen en maakte er 1-0 van. Vervolgens miste Wenink, maar dat deed vervolgens ook de centrale verdediger van de nummer twee uit 4F. Daarna was het telkens raak en stond het 4-4 na tien pingels. Lex Heemskerk, Joep Zenden, Joep van Tulder en Joeri Kampijon waren trefzeker voor de ploeg van Heeringa. In de slotminuut van de verlenging was Erik Noort ondertussen in het veld gebracht voor Van der Meij. In Noort was kennelijk meer vertrouwen richting de penaltyserie.
Een paar keer raakte Noort de bal ook wel, maar dat was niet voldoende. Robin Noort, Van der Spek en Terry Polet scoorden evenwel ook en dus was het ondertussen 7-7. Rockanje scoorde vervolgens en dus moest Oegstgeest op gaan voor de gelijkmakende beurt. Dylan Dijkstra, die al had aangegeven liever nog geen strafschop te willen nemen, werd naar voren geschoven en de jarige speler kreeg bepaald niet een verjaardagscadeau waar hij op hoopte. De linksback miste en zo greep Oegstgeest er weer naast.
Dijkstra was vanzelfsprekend ontdaan en nam een kwartier na afloop van de finale plaats op de tribune. ,,Een penaltyreeks verliezen is altijd zuur en naar, maar zeker wanneer je zelf de negatieve hoofdrol pakt. We waren zo dichtbij en toch is het weer niet gelukt. Ik voel me meer dan ellendig. Natuurlijk, er zijn ergere dingen in het leven. Maar op dit moment moet ik hiermee dealen en dat valt me erg zwaar.”
Ook Heeringa zat er fors doorheen nadat de laatste kans ook niet was gegrepen. ,,Onze doelstelling was om te promoveren en dat is niet gelukt ondanks alle kansen. Daar ben ik enorm ziek van. Deze selectie was en is toe aan de derde klasse en zo ook ons complex, de club en de mensen die zich inspannen voor de club. Nu zijn we weer veroordeeld tot de vierde klasse en dat is gewoonweg niet leuk. Afgelopen seizoen hebben we een handvol toppers gespeeld en voor het overige wonnen we vaak met grote eenvoud. Wij hebben een uitdaging nodig met wekelijks zware tegenstanders. Daar leren we van. Vanzelfsprekend hebben we ook van dit seizoen geleerd, maar als het dan zo eindigt dan is de klap echt snoeihard. Eerst geen kampioen worden, dan de afloop bij Quick Steps, het gedoe rondom Linschoten met de KNVB en nu dit. Voor mij is dit helaas niet voor het eerst. Het is vaker in een finale misgegaan. Ik kan slechts hopen dat we volgend seizoen eindelijk wel succes hebben. Het mocht kennelijk weer niet zo zijn. Nu de wonden likken en even afstand nemen. Daarna zullen de schouders er weer onder gaan.”
Iedereen en alles van Oegstgeest zat of stond er verslagen bij en dat was volkomen te begrijpen. Zoveel ellende in een maand is nauwelijks te verteren. Alle kommer en kwel met de KNVB had niet meer geteld bij winst. Vergeten en vergeven. Nu is de klap al met al nog harder en dat ondanks de arbeid van Marijn Meijer, die er alles aan heeft gedaan om Oegstgeest de laatste kans te laten pakken. En ondanks de inzet op de finaledag van de selectie en de staf. Iedereen was toe aan succes, maar het kwam er weer niet van. Een meer dan triest einde van het toch al zo bewogen seizoen.
