Gelukmakers
Het is nooit netjes om met ik te beginnen maar ik, ik kan mijn geluk deze dagen niet op. Het is van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat genieten tijdens dit trainingsweekend van RCL. Van jonge honden die weifelend hun weg banen door het Spaanse Torremolinos tot veteranen die aan het ontbijt vertellen dat ze eindelijk weten hoe slaap apneu klinkt.
Als we net één stap aan boord van Transavia hebben gezet, begint het feestje al. Achter mij vertelt een man in onvervalst Amsterdams aan het aanstormende talent in zijn groep dat het vroeger nog eens tijden waren. Dat er niet gesproken werd over geld, maar dat zijn voorzitter hem had gevraagd wat hij nog nodig had in huis. Een open haard, zei hij, en die kwam er dan ook en de man, die was voor altijd trouw aan zijn cluppie gebleven.
Een paar stoelen verder gaat de drank die in de Tax Free aangeschaft is, van hand tot hand. De club uit Naarden weet er wel raad mee, het is 6.50 uur. In de ochtend ja. Maar, niemand is elkaar tot last en de stewards en stewardessen krijgen het respect wat ze verdienen.
Uiteraard neem ik alle gebruikelijke en verwachte commentaren tot me: of ik mee ben voor de diepte-interviews, of er ook foto’s onder de douche worden gemaakt en wanneer ik dronken ga worden. Het went en binnen 24 uur gebeurt het verwachtte: er wordt over vrouwen en voetbal gesproken terwijl ik bij de mannen aan tafel zit te eten. Het is fijn, om er weer bij te zijn en te horen.
Voetballers zijn leuke mensen, open boeken ook. En Voorspelbaar, dat ook. Ik geniet en terwijl ik dagelijks zo’n 400 foto’s schiet, weet ik ook dat er waarschijnlijk maar 10 mooie bij zitten. Dat krijg je met rappe middenvelders, verlegen aankomend talent en veel te lange spitsen.
Het is een heerlijkheid om niet met vrouwen maar met mannen foto’s te kijken. Er is geen veteraan die klaagt over zijn buikje, rimpels of dat het rode polootje zo slecht afkleedt. Terwijl sommige selectiespelers zich stijf en stram voortbewegen na de 1e training onder de Spaanse zon, heb ik spierpijn in mijn buik en kaken van het lachen.
Omdat de mannen voor iedere gast in het hotel een bijnaam hebben, omdat wij onze eigen Waldorf en Stadler in het reisgezelschap hebben, dat hun gezichten soms meer zeggen dan woorden en we het hele weekend uitkijken naar Bassie en Adriaan die toch echt in Torremolinos horen te zijn.
Er zijn kiekjes van gezichtjes die slaaptekort vertalen, fanatisme uitstralen, een goede versie van le penseur zijn en spelsystemen inzichtelijk maken. Kiekjes die stof tot nadenken geven en ook die laten zien hoe jonge mensen zich mogen gedragen als ze jong mens zijn. Ze hebben immers nog alle tijd om volwassen te worden en als het hun tijd dan is, dan horen ze bij de veteranen en zijn ze eigenlijk weer terug bij af.
Natuurlijk zijn er altijd die net even over de grens gaan. Net zoals er voor mij ook in elke groep een ideale schoonzoon zit. Het ontbreekt alleen aan het juiste aantal dochters. Ik geniet van elke toon van het clublied, van het meer dan 30 keer horen van ‘goedemorgen’ in de ochtend, van de trainingen, de wedstrijden en van de mensen die niet één, niet twee maar drie keer hun bord vol scheppen tijdens het eten.
Van de grappen over elkaar die eigenlijk te erg zijn, maar toch gewoon kunnen. Van de blikken in de ochtend, avond en nacht. Van mannen die de grootste mond hebben, maar meer dan integer zijn en blijven.
En van de zon, die op mijn gezicht schijnt terwijl ik dit stuk schrijf. Op het balkon in het Spaanse Torremolinos waar ondertussen ergens beneden op een terras Dré Hazes uit de speakers galmt en ik denk: toeval bestaat niet: leef!
