Sinds enige tijd publiceert onze redactie de Ruhrgolder van de Week. Dat is iemand van een ‘LAV-voetbalclub’ , die in het zonnetje wordt gezet en voorzien wordt van een overheerlijk pilsje, gesponsord door een van onze sponsoren: Ruhrgold. Het kan gaan om een pechvogel, een super vrijwilliger, een prijswinnaar of anderzijds. Deze week is de keuze op Arie van Gessel.
De bezoekers van de thuiswedstrijden van FC Boshuizen kennen Arie ongetwijfeld. Voor je langs de lijn je plekje opzoekt zal je toch eerst langs het loket moeten waar vanachter het ruitje Arie je verzoekt een kaartje te kopen. Altijd een vriendelijk woord voor vrienden en (on)bekenden zit hij daar tot vlak voor de rust. Dan neemt hij zijn plaats in achter de bar waar hij ook een aantal avonden in de week te vinden is. ,,Maar er is veel meer dat hij voor de club doet”, zegt een kenner van de club. ,,Mensen zien dat niet direct, maar achter de schermen doet hij nog veel meer. Een gouden vent en zeldzaam in zijn soort.” 
Net als veel andere vrijwilligers is hij per toeval zo ver gekomen. Het begon met de flesjes opruimen in de kantine en de ijskast aanvullen en voordat Arie het wist was hij vaste medewerker. ,,Dat was nog bij Unitas Leiden, dat later UDWS werd. Een mooie tijd. Jammer dat mijn voetbalcarrière door een enkelbreuk naar de knoppen was. Ik heb nog een tiental jaren als ‘jong ventje’ bij de veteranen gevoetbald voor het echt niet meer ging. Heel jammer natuurlijk, maar door mijn werk achter de bar bleef ik toch bij het voetbal betrokken. Ik kan het niet missen.”
Vijftiger Van Gessel begon met voetballen bij Lugdunum. Toen hij veertien was ging hij samen met zijn vader de boerderij van zijn opa in Maurik verbouwen. Na zes jaar klussen keerde hij naar zijn geboortestad terug. ,,Leiden blijft mijn stadje en FC Boshuizen mijn club”, verklaart Arie plechtig. Zijn gezondheid kreeg een enorme dreun toen hij drie jaar geleden tegen een TIA aanliep. ,,Ja, dat was een klap. Ik ben nog steeds herstellende, maar ik ben een aantal dingen uit het verleden gewoon kwijt. Ik mag dan ook maar spaarzaam een biertje drinken. Die Ruhrgold zet ik koud voor de vrijwilligers die voor het terrein en de kleedkamers zorgen. Die zullen er zeker blij mee zijn.” Of hij er zelf helemaal van afblijft zal voor de liefhebber van het gerstenat moeilijk, misschien zelfs onmogelijk zijn. De doos Ruhrgold heeft deze vrijwilliger aan de Boshuizerkade dik verdiend.
