Hij is de laatste weken nogal in het nieuws, Wijnand Sloos. De aanleiding voor deze media-aandacht is het feit dat Wijnand zaterdag 31 maart om 17.00 uur voor de laatste keer zijn sportzaak afsluit in Leiden Zuid-West.
‘Sloos Sport Stopt!’ kopte de Leydenaer en meldde verder: ,,Precies 41 jaar en 2 maanden geleden opende topvoetballer Wim Rijsbergen de sportzaak van de talentvolle UVS-doelman Wijnand Sloos aan het Vijf Meiplein in Leiden. Nu zoveel jaar later, zou de geblokte, blonde Wim weer aanwezig moeten zijn. Ditmaal om de sluitingsceremonie mee te maken. Misschien gebeurt dat ook.
Sloos Sport stopt. Tot en met Paaszaterdag houdt Sloos uitverkoop, prijzen lager dan straks bij Action. Er is voldoende aanleiding om de sportwinkel binnen te stappen en met de sympathieke ondernemer en betrouwbare sluitpost van weleer terug te blikken.
De aangename geur van leder, onmiskenbaar afkomstig van de wand vol kleurige voetbalschoenen, komt je tegemoet en brengt de klant in een prettige, vertrouwde en – wie weet – kooplustige stemming. Wijnand (71), de altijd rustige uitbater en naamgever van de winkel die er uit springt in de lange rij aan het Vijf Meiplein, oogt minstens 10 jaar jonger dan er in zijn paspoort vermeld staat. De deuren staan uitnodigend open, er is geen drempel.
,,Wanneer ik hier in de Luifelbaan boodschappen kom doen, loop ik altijd even bij Wijnand binnen”, vertelt Willem Pikaar. De 91-jarige voormalige melkboer, een krasse knar in de beste betekenis van het woord, wiens kinderen en kleinkinderen hun sportkleding trouw bij Sloos kochten, behoort tot het legioen dat het laatste nieuws uit de sportwereld komt doornemen. Dat doen velen, vertelt Wijnand: ,,Het laatste nieuws hoor ik hier vaak het eerst.” Vertrouwelijke berichten zijn bij hem ‘veilig’. ,,Er wordt mij veel off the record verteld, daar bazuin ik niets van rond, natuurlijk.”
Het wordt op deze woensdagmiddag een interview waarvoor een lange adem nodig is. 2×45 minuten? No way, de letterridder van LeidenAmateurVoetbal kent zijn plaats en maakt voortdurend een pas op de plaats. Klanten gaan voor, nogal wiedes, en dat zijn er nogal wat.
Oom Piet
De lange voetballoopbaan van Sloos begon op 8- of 10-jarige leeftijd. Precies weet hij dat niet meer. ,,Het is zo lang geleden”, verontschuldigt hij zich. Zoals hij ook andere jaartallen of namen niet meer direct paraat heeft. Wel weet hij dat zijn vader hem aan de hand mee nam naar UVS: ,,Kijk, wanneer je katholiek was, zoals Piet de Raadt, onze buurman in de Buys Ballostraat, ging je naar DoCoS, wij kwamen als vanzelf bij UVS.”
Van huis naar school in de 3 Octoberstraat en op het schoolplein werd er altijd een balletje getrapt. Dé manier om vaardig aan de bal te worden en je technisch te ontwikkelen. Natuurlijk ging de bal ook rond bij de Petruskerk aan de Lammenschansweg. Daar probeerde Wijnand een tennisbal in de galmgaten te gooien, tevergeefs.
Eenmaal bij de UVS-junioren en al naam gemaakt als betrouwbare doelman, maakte hij de overstap naar Oranje Groen: ,,Dat kwam zo: Mijn oom Piet (de Kler) was voorzitter van Oranje Groen, hij praatte voortdurend op mij in om bij hem te komen. Dat zou goed zijn voor mijn ontwikkeling. Ik ging en kwam vrijwel direct in de hoofdmacht.”
Omdat UVS toch aanmerkelijk hoger acteerde en qua organisatie toch veel professioneler in elkaar stak dan Oranje Groen, keerde Sloos – ‘vanwege de sportieve uitdaging’, schreven de kranten – terug bij de blauw-witten, waar hij onder handen werd genomen door trainer Frits van Duijl. Later ontpopte Van Duijl zich als een uitstekende UVS-grensrechter.
Gerard Désar
Terwijl elders in de winkel schoenen worden gepast, keeperhandschoenen uitgezocht en shirts vlot over de toonbank gaan, blijkt Wijnand over een flexibele geest te beschikken: ,,Ik begon op de reservebank, moest Herman Vermeer voor me dulden. Toen hij geblesseerd raakte, kwam ik onder de lat.” Hij voegt er niet aan toe: ,,Om die plaats niet meer af te staan.” Bescheidenheid, het siert hem.
De grote clubs van toen, kwamen naar Leiden. Aan namen geen gebrek: Elinkwijk, EDO, Blauw Wit, De Spartaan.
Wijnand groeide uit tot een vaste rots in de branding. Niet spectaculair, wel degelijk en gedreven. Bij UVS wordt nog gepraat over zijn sprongkracht, reflexen en timing. Toch kwam er een aanvaring met trainer Gerard Désar. De voormalige profvoetballer van RBC meende met Chris Drillenburg een meer standvastige goalie tussen de palen te hebben. Hij passeerde Sloos. Reserve staan? Op de bank plaats nemen? No way!
Een paar uur voor de overschrijvingstermijn tekende Wijnand bij Rijnsburgse Boys. Verbijstering alom. Tot demonstraties of werkweigering kwam het niet, hoewel dat niet veel scheelde. UVS degradeerde 2 jaar achter elkaar. Bij Sloos echter geen Schadenfreude of andersoortig leedvermaak; bij hem stroomde blauw-wit bloed door de aderen. Tussen hem, Gerard en UVS kwam alles weer goed: Wijnand maakte een entree, die alle partijen goed deed.
Landskampioen?
Nee, lang hoeft Sloos niet na te denken over het hoogtepunt in zijn voetballoopbaan, het seizoen 1967 – ’68. Nu citeert uw letterknecht uit ‘Een eeuw lang… Uit Vriendschap Sa^m… 1914 – 2014’. Ruud Paauw, adjunct-hoofdredacteur van het Leidsch Dagblad, schreef het volgde:
Door een overwinning op GSV in Gouda behaalde UVS het afdelingskampioenschap van de eerste klasse B, waarna de landscompetitie wachtte met DCG, titelhouder Middelburg, Almania, Rheden en Emmen. Thuis steeds zo’n 8.000 toeschouwers langs het veld. Het Koningstrio (Teske-Koren-Désar), vocaal extra aangemoedigd door het blauw-witte dameskoor (‘Huppie, huppie, huppie, UVS dat is ons cluppie’) zorgde voor menige verrassing, uitmondend in een alles beslissend duel op 10 juli 1968: UVS – DCG. Plaats van handeling: het met 22.000 mensen omzoomde Heemsteedse Sportpark, de thuishaven van oud-landskampioen RCH. De blauw-witte supporters die geen kaarten konden bemachtigen om de strijd live te beleven trokken naar de Stadsgehoorzaal waar naar een radioverslag kon worden geluisterd.
In een zinderende wedstrijd verloor UVS (2-1). Het 2e doelpunt? Ruud Paauw: ,,Het drama voltrekt zich over UVS. Bart Lardé (in zak en as) heeft te kort teruggespeeld en DCG-spits Mulder profiteert ervan. Doelman Sloos bewerkt uit gramschap de grasmat met zijn vuisten.”
UVS verloor zeer tegen de verhouding in. Wijnand: ,,Na die 2-1 heb ik bijna geen bal meer gehad. Wij waren voortdurend sterker, onze overmacht was enorm. Maar de bal wilde er maar niet in. Het was om dol van te worden.” Om er aan toe te toeven: ,,Wat een schitterend elftal hadden wij in dat seizoen. Ik durf wel te beweren dat UVS kwalitatief nooit meer zo’n ploeg heeft gehad.”
Fiat 600
Hoe lang heeft Sloos de clubkleuren verdedigd? Hij fronst de wenkbrauwen, zucht, begroet weer een klant (“Alles goed?”) en zegt … 18/19 jaren. Dat is lang. Flink verdiend? Hij grinnikt: ,,Nee, wel bij Rijnsburgse Boys, waar Arie Lagendijk mijn trainer werd.”
Amateurs werden, in tegenstelling tot nu, nauwelijks betaald. Iedereen had een baan en speelde op de eerste plaats voor zijn plezier. Dan haalt Wijnand aan wat Frits van Duijl hem ooit vertelde: ,,De centjes die Frits bij UVS ‘verdiende’ legde hij opzij. Na ik weet niet na hoeveel jaar kon hij na zijn carrière een Fiatje 600 kopen, 4200 gulden. Daar trekken voetballers uit de Duin- en Bollenstreek nog niet één voetbalkous voor aan.”
En dan: ,,Weet je, in feite waren wij niet alleen echte amateurs, maar ook echte UVS-ers. We hadden lol met elkaar. Met Bart Lardé als de geinponem, die handstanden maakte in de kleedkamer en zeemansliedjes met bedenkelijke teksten zong. Bij trainers als Ruud de Groot en Melbi Raboen gingen plezier en prestatie hand in hand.”
Gunfactor
Toen Wijnand Sloos de Ambachtschool aan de Haagweg bezocht, groeide zijn belangstelling voor auto’s. Automonteur wilde hij worden. Het is er niet van gekomen. Op zijn 18e werd hij ondernemer en begon zijn eigen Autorijschool. Aan naamsbekendheid geen gebrek. Iedereen in de voetbalwereld kende Sloos immers. Opvallend dat in die tijd – eind jaren ‘60/begin jaren ’70 – plotsklaps veel vrouwen hun rijbewijs wilden halen en uitgerekend bij Wijnand. De woorden ‘lekker ventje’, ‘aardige gozer’ en ‘een snoepie’ leken voor hem te zijn uitgevonden.
Hij relativeert: ,,Het is prettig wanneer mensen een positief beeld van je hebben, maar dat is niet genoeg om een rijschool rendabel te maken. Als instructeur moet je het verschil maken. Althans daar je uiterste best voor doen. Daarbij speelt de gunfactor een belangrijke rol. Ik heb veel voordeel van mijn tijd bij UVS gehad. Later heb ik dat ook in mijn winkel gemerkt. Het is een plus wanneer mensen je aardig vinden. Daarnaast moet je wel een goed verhaal hebben.”
Dan vertelt hij waaraan je volgens hem als ondernemer – rijschoolhouder of verkoper van sportartikelen – moet voldoen: ,,Geduldig zijn, geduld is een schone zaak, goed kunnen luisteren en de juiste adviezen geven. Dat laatste moet je niet onderschatten: zeg waarom een artikel duurder of juist goedkoper is. Ja, dan kun je weleens ‘nee’ verkopen. Jammer, maar je bent wel eerlijk geweest.”
Sloos Sport stopt op het juiste moment: ,,De handel is minder geworden, de jeugd sport minder, ze gamen liever en de verkoop via webwinkels heeft een enorme vlucht genomen.” En nu lonkt prijzenkraker Action naar de sporters. Wijnand: ,,Dat doet de deur definitief dicht voor sportzaken als de onze.”
Een moeder vraagt of deze handschoenen goed zijn voor haar zoontje. Wijnand neemt de tijd om te vertellen waaraan keeperhandschoenen moeten voldoen, loopt mee naar het rek en zegt: ,,Deze zijn heel geschikt voor Jeffrey.”
Droeg jij eigenlijk handschoenen? ,,Ik had ze wel maar deed ze niet aan. Dat deden Van Raalte, Landman,Van Beveren, grote voorbeelden uit mijn jeugd, ook niet. Een keepertrui zoals Frans de Munck, de Zwarte Panter, die droeg, met een V-hals heeft mijn moeder wel voor mij gebreid. Trots als een aap was ik.”
Foto’s uit ‘De Oude Doos’ met dank aan Fred Beerenfenger
Actuele foto’s: Pieter Hoeberichts
Reacties zijn gesloten.