Nog maar net terug van een geweldige reis door Marokko met dochterlief, zie ik na mijn 1e werkdag dat ik meerdere keren telefonisch benaderd ben door de 1e keeper van RCL. Natuurlijk krijg ik vaker van spelers berichten, gewoon over studie, werk, hoe het met ze gaat en meer van dat.
Maar dit belletje is een speciale. De beller zat op de basisschool bij mijn oudste in de klas en als alle moeders snel weg liepen voordat de vraag kwam: ‘mag Andrew bij ons eten’, stond ik nog te treuzelen en zei volmondig ‘ja’.
Dat de pindakaas menig maal op de muren zat na zijn bezoek, deerde niet. Dat hij niet wilde bidden in de klas op de Christelijke basisschool evenmin. Toen hij geschorst werd in de 7e klas wel, toen juf Deddy namelijk vroeg waarom hij zijn ogen niet dicht had tijdens het gebed, antwoordde hij: ‘als u uw ogen dicht had, had u dit niet geweten’. Stilzwijgend had hij een fan voor het leven.
Hij is geweldig opgedroogd, uiteraard met nog wat wilde haren, maar stukken rustiger en het verbaasde mij niet dat hij keeper is geworden.Dat blijven toch bijzonder mensen.
Ik belde hem terug omdat ‘hij iets leuks voor mij had’.
Het bleek een groot cadeau te zijn, gewoon de krent in de pap, de kers op de taart. RCL had een verzoek; ze wilden graag iemand van LeidenAmateur Voetbal mee op trainingskamp. ,,Gewoon voor verslagen, columns, foto’s en filmpjes”, zo vertelde de keeper, die samen met een even enthousiaste ploeggenoot de organisatie van de reis richting Torremolinos had georganiseerd.
Geen moment hoefde ik na te denken nadat ik toestemming kreeg van mijn directeur. Woensdagavond merkte ik dat ik het gevoel had voor een schoolreisje te staan. De gezonde spanning kwam niet alleen doordat het KNMI code rood af gaf, maar ook omdat het de eerste keer is dat ik voor LeidenAmateurVoetbal zo ver van huis op pad ben.
Donderdagochtend om 4.45 uur stond er een enthousiaste groep jonge (met uiteraard ook een aantal oude) mannen klaar op Schiphol.
Om 6.50 uur steeg ons vliegtuig zonder problemen op en bracht ons zonder enige turbulentie naar Malaga.
Met 3 voetbalverenigingen verspreid over een Boeing 737 heb ik, na een krappe 3 uur vliegen, voldoende stof om een boek vol columns te schrijven.
Na de lunch een kwartiertje met de bus naar de 1e training, waar met de reis in de benen en de gewenning aan deze bijzonder omgeving evengoed een mooie training plaatsvond. Het plezier spat er van af en hoewel het een lange dag was, geeft het energie voor tien. Ik pak mijn cadeautje de komende drie dagen langzaam uit, het wordt genieten geblazen.
