Jos van Alphen (63), organisator UVS-Leiden Recreatie Toernooi
Tijdens een oefening in militaire dienst knalde een vrachtwagen beladen met bakstenen op het voertuig van dienstplichtig soldaat Jos van Alphen. ‘Bewusteloos en totaal verkreukeld’ werd hij met spoed naar het Leids Universitair Medisch Centrum getransporteerd, waar hij zes weken in coma lag, terwijl artsen vochten voor zijn leven. Ze gaven hem één procent kans het zware ongeluk te overleven. Dat gebeurde allemaal in 1978, uitgerekend op de dag dat de Tour de France van start ging vanuit Leiden. ,,Van die anderhalve maand weet ik niets, kan ik mij ook niets herinneren, het is één groot zwart gat”, vertelt hij in Lunchroom Mills Jr in de Merenwijk. Jos heeft het gered, wonder boven wonder. ,,Van enige begeleiding bij mijn herstel is geen sprake geweest, niet van medici of andere hulpverleners, ook niet van het ministerie van Defensie. De revalidatie heb ik in mijn eentje moeten klaren en gelukkig wel met hulp van familie en vrienden. Hoe? Vraag het mij niet.”
,,In augustus 1978 vond dat vreselijke ongeluk plaats, in maart 1979 stond ik weer in het veld, en scoorde ik een mooi doelpunt. Een moment dat ik nog glashelder op mijn netvlies heb staan, onvergetelijk.” Waarom de schijnwerpers op Jos? 1. Jos is het vleesgeworden bewijs dat een mens wonderen kan verrichten. Hij klom met onvermoede kracht en ijzeren doorzettingsvermogen uit het diepst denkbare dal. Waar anderen de strijd allang zouden hebben opgegeven, zette Jos door. 2. Jos organiseert op 30 juni voor de 10e maal een bijzonder toernooi, waaraan 16 teams deelnemen. Plaats van handeling: Sportpark UVS, aanvang: 11.00 uur.
Sportfanaat
Jos van Alphen had alles mee voor een geslaagde loopbaan in de voetballerij. Hij was slank van bouw (trouwens nog steeds), lenig als een balletdanser (inmiddels is dat minder), hield van verschillende sporten (voetbal, tafeltennis en korfbal). Maar hij koos voor voetbal. De beslissing kwam mede tot stand op aandringen van vader Bert, voorzitter van voetbalclub HDV, Houd Dapper Vol. ,,Mijn pa vond dat ik talent had”, klinkt het enigszins bescheiden. Jos is – zo zal blijken geen ‘ophakker’. Geen grote woorden over zijn prestaties op de groene mat. Op 15-jarige leeftijd debuteerde hij in het vlaggenschip van HDV. Twee jaar later stond hij tussen de palen, omdat er geen 1e doelman beschikbaar meer was. Het debuut verliep formidabel, HDV werd kampioen. ,,In mijn tijd had je keepers als Stanley Menzo, Piet Schrijvers en Jan van Beveren. Geweldenaren, met verschillende kwaliteiten en stijlen. Ik had iets van Van Beveren, zijn techniek bijvoorbeeld. Maar ook hield ik van de wijze waarop Stanley zijn doel verdedigde, zelf meevoetbalde, het doelgebied was zijn territorium, dat was niet eerder vertoond. Met jeugdige overmoed, die zo hoort bij die leeftijd, wist ik toch vaak de nul te houden.”
Toen Jos voor 18 maanden de militaire dienstplicht moest vervullen, speelde en keepte hij in het compagnie-elftal. Tot het dramatische moment van het ongeval liep zijn leventje op rolletjes. ‘Goudhaantje’ Jos werd hij kozend genoemd. ,,Je kunt mijn leven in tweeën splitsten: de tijd voor en de tijd na het ongeluk”, vertelt hij op rustige toon, zachtjes bijna, goed luisteren lijkt de boodschap te luiden. Terwijl er cappuccino, water, thee en koffie en voor Johan, de fotograaf een tosti Hawaii wordt geserveerd, komt Jos op toeren. ,,Het is lichamelijk nooit meer helemaal goed gekomen, en geestelijk heb ik toen ook een dreun gekregen”, merkt hij op, zonder zielig te willen overkomen. ,,Ja, ik bleef voetballen, dat was mijn passie. Maar niet meer op doel. Daar was ik bang voor geworden. Zo’n spits zal tegen je opbotsen. Dan zijn de rapen gaar. Ik kon op verschillende posities worden ingezet en zo mijn aandeel in de prestatie leveren.”
Liefde
Dan mengt Carol zich in het gesprek. Zij heeft Jos, met wie ze inmiddels bijna 10 jaar is getrouwd, aangehoord. Hij is de liefde van haar leven, zo kijkt ze ook naar hem. Dat is trouwens wederzijds. Geen tortelende liefdesduifjes, maar twee mensen die samen gelukkig zijn, aan een half woord genoeg hebben om elkaar te begrijpen. UVS! ,,Toen Jos vanuit Maasland naar Leiden kwam en wij samen gingen wonen, wist hij dat mijn zoon Nick bij UVS voetbalde. Die twee klikten meteen, voetballers onder elkaar, hè. Jos is een doener, bij UVS is hij zich meteen als vrijwilliger aan de slag gegaan. Ik stond daar – ook vanwege Nick – natuurlijk helemaal achter. Toen kwam Jos op het idee aan het eind van het seizoen een ‘lagere elftallen’ toernooi te organiseren. Met en voor niet-selectieteams van UVS, die doorgaans geen toernooien draaien, aangevuld met 7-tallen van bedrijven en instellingen waar UVS een samenwerkingsverband mee had en zelden of nooit meedoen aan toernooien.” Toen Jos weer eens in het ziekenhuis lag en weer volop energie kreeg, vroeg hij aan verpleegkundigen of het Alrijne ook met een 7-tal aan het toernooi wilde meedoen. Ja, dat kon! Alrijne is er dit jaar ook weer bij.
Hechte familie
Jos en Carol passen bij elkaar als H&M en C&A. Carol was en is ook een regelaarster, zij stond en staat haar Jos terzijde bij de organisatie van het Recreatie Toernooi. Ze is zo’n enthousiaste voetballiefhebster dat zij het elftal van haar zoon Nick voorzag van een tenue, met op de shirts, CAROL’s, haar naam. Zo staat en zit het 3e van UVS zaterdag in het Jubileumboek van UVS dat ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan in 2014 is uitgekomen. Daar zitten Carol en Jos én zoon Nick trots te zijn, te midden van de andere spelers, eeuwige roem. Nu zijn Jos en Carol volop bezig om dit elftal in die kleding ook nu binnen de lijnen te krijgen.
Carol en Jos spreken over ‘hun’ kinderen, een samengesteld gezin. Carol heeft zoon Nick en dochter Lisa, en Jos bracht zoon Wouter en dochter Rianne mee. Samen hebben ze 5 kleinkinderen. Met elkaar vormen ze een hechte groep. Over Wouter wil vader Jos, niet zonder trots, kwijt dat hij de trainer/coach is van JO11 van het naar de Eredivisie gepromoveerde Sparta. ,,Een jongen met de ambitie om heel ver te komen”, klinkt het eenvoudig.
In Lunchroom Mills Jr gaat het interview van de hak op de tak. Het is er druk, er wordt luid gepraat, een grote, gezellige huiskamer, en bij de altijd ‘trekkerige’ fotograaf Kranenburg wordt de honger gestild met een smakelijke gehaktbal. ,,Kun je het nog een beetje bijhouden, Cees?”, vraagt Carol belangstellend, met een bezorgde ondertoon. Ze staat op en steekt buiten een paffie op. Voor Jos het sein om weer het woord te nemen en te vertellen dat SVV (Schiedam) hem graag had ingelijfd. Maar die verdomde diensttijd gooide roet in het eten. De in Amsterdam geboren, in Den Haag en Maasdam (waar hij een balletje trapte bij MVV ’27) getogen Jos vindt zijn geluk in de Sleutelstad, bij Carol. De altijd en nog steeds enigszins krakkemikkige Van Alphen (de ambulance moet hem meermaals in Verstappentempo naar een ziekenhuis vervoeren) blijkt een hart voor jongeren te hebben. Hij is sociaal ingesteld en begeleidt ze, naar een baan bijvoorbeeld, werkt bij de sociale dienst en wanneer hij als gastdocent invalt bij ROC Rotterdam (afdeling VMBO), hangen de pubers aan zijn lippen. Wanneer Van Alphen door Leiden loopt komt het regelmatig voor dat jonge gasten hem uitbundig begroeten, zelfs knuffelen en hem bedanken voor wat hij voor ze heeft betekend. Carol: ,,Mooi hè, daar doe je het toch voor.” Jos knikt instemmend. Hij is ook op een zorgboerderij te vinden waar hij jongeren ‘met een mankementje’ van alles bijbrengt.
UVS-Leiden Recreatie Toernooi
Het voetbalseizoen 2018-2019 krijgt een smakelijk toetje op 30 juni. Meer dan 100 voetballers met aanhang komen naar de Kikkerpolder voor het Recreatie Toernooi van Jos van Alphen. Toen hij in de Sleutelstad bij zijn Carol kwam wonen, kon hij een wens in vervulling laten gaan: Een mixtoernooi, bedrijfselftallen en lagere teams van UVS, met gezelligheid als troef en een smakelijke toegift in de vorm van een barbecue, besprenkeld met bruisend bier of fruitige wijnen. Jos heeft het weer voor elkaar gekregen, met zelfs een dames team 30+ en hun partners die als De Derde Helft aan het toernooi deelnemen. Er zijn meer verrassingen. Team Mike (‘Nee, ik noem geen namen, het wordt wel een verrassend 7-tal’), Gemeente Leiden, Alrijne, Actor Consultancy en een 45+ 7-tal (‘Misschien voor de laatste keer, de mannen gaan waarschijnlijk over naar Walking Football’). Walking Football, nu zoveel voetbalverenigingen deze tak hebben geïntegreerd, zou in 2020 tegelijk met het Recreatie Toernooi een toernooi voor de ‘Walkers’ georganiseerd kunnen worden? ,,Ik beloof nog niets”, houdt Jos de boot een beetje af. Waar hij wel extra op wil wijzen is de deelname van de voetballers van UVS A1, die in 1987 kampioen werden. ,,Dat wordt een reünie, waar iedereen naar uitkijkt”, weet Van Alphen nu al.
Het worden dus partijtjes van 7 tegen 7 – zonder rust. Er is een scheidsrechterskorps van 6 man, bestaande uit: Gert-Michiel de Niet, Huseyn Bakar, Patrick Bavelaar, Leslie van der Vorle, Ibrahim Oleki en Sebastiaan van der Loef. Deze mannen kiezen ook het Sportiefste Team van het Toernooi. Er is aan alles gedacht. Caroline Hoogeveen en Cock Lafeber leiden het wedstrijdsecretariaat. De keukenbrigade onder leiding van kantinebaas Frans Malachowski is op volle sterkte aanwezig. ,,Dat moet ook wel,’ benadrukt Jos, het wordt een lange dag, er moet dus volop aandacht zijn voor de inwendige mens. Het wordt volop spitsuur voor Frans.” Klokke 16.00 uur reikt organisator Jos zelf de prijzen uit. Nadat de acteurs gedoucht hebben, kan het culinaire gedeelte van de dag een aanvang nemen.
Jos en Carol kijken uit naar de 30ste juni. Wanneer alles even gladjes verloopt als de 9 voorgaande edities, wordt het weer een hoogtepunt in de voetbalagenda van menigeen. ,,Wij rekenen op veel publiek”, merkt Carol nog op. ,,Vooral bij mooi weer wordt het genieten en lekker smikkelen en smullen.”
Foto’s: Collectie Jos en Carol van Alphen
Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg
