Oude Clubheld: 75-jarige Dick de Haas, 63 jaar lid van RCL
Met nog vele jaren te gaan, wat iedereen hem van harte gunt, kan Dick de Haas bij het opmaken van een tussenbalans terugkijken op een rijk en in menig opzicht afwisselend leven. De in Leiderdorp geboren en getogen De Haas heeft zich op uiteenlopende terreinen verdienstelijk gemaakt. Eerst en vooral voor zijn gezin, daar hoeven de handen niet voor op elkaar, dat spreekt vanzelf. Het thuisfront is nummer één, een veilige haven, een geborgen basis waar het meer dan goed toeven is. Het rood/witte bloed, “toevallig” ook de kleuren van RCL, “mijn cluppie”, stroomt al decennialang kolkend door zijn aderen. Verder is hij disc-jockey. Ja ja, daar zal menigeen van opkijken. Maar daarover later meer.
Na RCL en na Dicks strapatsen achter de mengpanelen en schuivers van de radio, vindt hij ook nog tijd om binnen de Protestantse gemeente van Leiderdorp hand- en spandiensten te verrichten. Met zo’n staat van dienst wekt het geen verbazing dat deze “duizendpoot” door koning Willem-Alexander vorig jaar werd onderscheiden en door de immer goedlachse burgemeester Laila Driessen gloedvol werd toegesproken en – als kers op de taart – door haar op beide wangen werd gekust. Hoogste tijd om Dick de Haas in de schijnwerper te zetten in onze rubriek ‘Oude Clubhelden’. Dat is geen eenvoudige opgave geworden. Praten doet De Haas namelijk graag en goed, maar over zichzelf de trom roeren, vraagt de nodige stuurmanskunst van uw LeidenAmateurVoetbal-verslaggever en zijn steeds populairder wordende fotograaf Johann Kranenburg, die wanneer hij zich zo blijft ontwikkelen zal worden weggekocht door de tijdschriften Voetbal International, Johan of Hard Gras. Aan de slag: Dick de Haas vertelt!
De Lenco’s
,,Wanneer mij gevraagd wordt waar ik geboren ben, moet ik naar waarheid “Leiden” als antwoord geven, in het ziekenhuis. Zo staat het ook in mijn paspoort. Desondanks voel ik mij op en top Leiderdorper. Ik heb niets tegen Leiden hoor, maar ons-dorp-aan-de-Oude Rijn is mijn alles. Dit is mijn thuis, dat zal altijd zo blijven, ook wanneer Leiderdorp bij Leiden zou worden getrokken. Ik moet er niet aan denken dat dat gebeurt. Ik zal een paar dagen zijn geweest, toen ik voorzichtig en liefdevol over de drempel van ons huis aan de Doeslaan werd gedragen. In dat stukje Leiderdorp heb ik een heerlijke jeugd gehad. Om de hoek woonden Jan de Jong en Rinus Wesselink. Precies, later bekend als De Lenco’s. Jan werd “de kleine bolle” en Rinus “die lange” genoemd. Hun plaatje Esmeralda is 100.000 maal over de toonbank gegaan en met Goud bekroond. Het door hun op verzoek geschreven RCL een club van klasse wordt bij iedere thuiswedstrijd gedraaid wanneer de spelers het veld opkomen en na de wedstrijd, wanneer het complex leegloopt. Het is een geweldig nummer. Dat ik later bij RCL en namens de Supportersvereniging nog zoveel met Jan en Rinus te maken had, kon ik toentertijd niet weten. De Lenco’s traden veel op tijdens de feesten die de SV tweemaal per jaar altijd met succes organiseerde. Ze voelden feilloos aan wat wij wilden horen, waarop wij wilden dansen en wanneer wij polonaise wilden lopen.”
Tussen de palen
,,Op mijn 12de werd ik lid van RCL, de club speelde toen aan de Hoogmadeseweg. Ik geloof dat ik in de B’s begon. Het was in mijn laatste jaar als leerling van De School met de Bijbel. Daarvoor zat ik op de Willem de Zwijgerlaanschool. Voetballen vond ik geweldig, we deden niet anders in de buurt. Maar ik bleek een luie voetballer te zijn. Daar was geen plaats voor in het elftal, dus besloot ik, hoewel ik daar ook geen kanjer in was, maar te gaan keepen. En zo is dat altijd gebleven. Ik heb altijd in recreatie-elftallen gespeeld, nooit in elftallen waar prestaties werden gevraagd. Toen jullie vroegen elftalfoto’s op te zoeken, was ik snel klaar: ze zijn er niet, en bij mijn weten ook nooit gemaakt. Alles wat ik zeg over mijn voetbalactiviteiten, zullen jullie van mij moeten aannemen.
Zoeken in de archieven van RCL? Verslagen, bladen, boekjes, foto’s, affiches, noem maar op, allemaal verbrand, jaren geleden bij een interne verbouwing van het complex in De Bloemerd. De schuld van Rinus Rijnsburger? Wordt dat gezegd? Kom nou, dat kan ik mij niet voorstellen. Kom niet aan Rinus, hij heeft zo veel betekend voor RCL. Maar laat ik even doorgaan. Wat ik mij nog goed herinner is dat ik mijn eerste voetbalschoenen heb gekregen van Willem Dreef. Waarom? We konden ze niet kopen, er was geen geld voor. Daarom! Toen ik van de lagere school afkwam, ging ik naar de Ambachtsschool aan de Haagweg, ik zou machinebankwerker worden. Maar wat gebeurt daar? Ik haalde de ene onvoldoende na de andere. Hoe kon dat nou? Mijn ouders besloten dat ik de opleiding zou vervolgen in Alphen aan den Rijn. Elke dag op de fiets naar school. Toen werd nog naar ouders geluisterd. Haha. In mijn geval maar goed ook, in Alphen aan den Rijn ging ik als een speer, allemaal hoge cijfers.”
LUMC
Hier onderbreken wij het betoog van Dick de Haas om hem de gelegenheid te geven de visite te voorzien van water (met een Maria-kaakje van Verkade) en koffie (‘Zwart, met alles er in’, voor Johann). Niks onderbreken, Dick gaat in één vloeiende beweging verder, hij komt steeds meer op toeren: ,,Bij Van der Heem volgde ik ’s avonds de zogenaamde Bemetel Bedrijfsopleiding en ging aan de slag bij de Grofsmederij. Daar vertrok ik na 7 jaar om in dienst te treden van “het grote ziekenhuis”, het huidige Leids Universitair Medisch Centrum. Terug op mijn geboortegrond. Haha. Weet je, toen ik in militaire dienst moest dacht ik slim te zijn. Ik kon kiezen uit twee mogelijkheden: wapenhersteller of lasser. Ik koos voor lasser, daar had ik iets aan voor na mijn diensttijd. Bleek dat ik als lasser niet 18 maar 21 maanden moest dienen, en ook nog in de uithoeken van het land. Je reinste strafexercitie. Bij het LUMC werd ik de beademingsspecialist, beademen is een vak apart. Wanneer er iets mankeerde aan zo’n gecompliceerd beademingsapparaat moest ik dat oplossen. Toen ik met pensioen ging had ik daar 38 jaar met veel plezier gewerkt. Ik kreeg een receptie aangeboden waar heel veel leveranciers met wie ik had samengewerkt mij de hand kwamen schudden. Het doet je goed wanneer blijkt dat je gewaardeerd wordt. Daar ben ik heel eerlijk in.”
Voetbalpoule
Waardering heb ik ook bij RCL ondervonden. Niet als keeper, hoor. Terecht niet, ik was geen uitblinker. Je zou mij een “vliegende keep” kunnen noemen, in die zin dat ik steeds in een ander elftal werd opgesteld. Het hoogste wat ik heb gehaald is het 3e elftal, waarvan Jan Vervark tot aanvoerder was gebombardeerd. Vrij snel werd ik gevraagd wat te gaan doen voor RCL. Daar zei ik geen “nee” tegen. Besturen zat en zit niet zo in mijn aard, ik organiseer of regel liever het een en ander. In het begin leidde ik jeugdelftallen, floot ik ook officiële KNVB-wedstrijden en zo ga je steeds meer doen. Zitting nemen in het Jeugdbestuur ligt dan voor de hand.
Dick van Gameren was voorzitter en ik secretaris, later werd Van Gameren ook voorzitter van RCL. De club groeide als kool. In 1975 namen 31 elftallen deel aan de competitie. Met 31 jeugdleiders die zo zelfstandig mogelijk zijn elftal begeleidde. Na 13 jaar stapte ik uit het Jeugdbestuur. Ik heb ook de tijd van de Voetbalpoule meegemaakt. De tijd dat er zegeltjes geplakt moesten worden. Stond je buiten te likken en te plakken, ging het regenen, plakte die hele zooi aan elkaar.
Ik had 60 klantjes, een van hen was Wik van den Wijngaard, hij had een groothandel in snoep. Ik kwam graag bij hem, hij gaf altijd wat snoep mee voor mijn kinderen. Bij de KNVB aan de Rijnsburgerweg moest de poule voor 22 uur ’s avonds worden ingeleverd RCL was altijd de laatste, na ons ging de deur dicht. Toen RCL 50 jaar bestond, in 1976, was Henk van Egmond voorzitter. Ik zat toen ook in het bestuur. Daar zaten gouwe mannen in, Koos Spek, Teun Rietveld, Bert van Luik, Cock Geel en Joop Oudshoorn.”
Vervolgend: ,,Joop Oudshoorn, over hem heb ik nog een mooi verhaal. Aan de Hoogmadeseweg liep hij met een bak met snoep en repen langs het publiek. Iemand wilde dan bijvoorbeeld een Mars hebben, maar Joop knipperde nogal met zijn ogen. Wanneer hij knipperde pakte men 2 Marsen en rekende er één af. Hij merkte het niet. Sinds die tijd werd hij “Joop Knip” genoemd. Joop was een prima vent voor de vereniging. Hij deed klusjes voor Winkelhof. Daar regelde hij dan marktkramen voor onze geranium- en plantjesdagen. Gratis en voor niets. Dat deed hij ook tijdens de toernooien met Koninginnedag en met Pinksteren. Zo werd er gebruik gemaakt van mensen op je werk, van vrienden en kennissen. Ik deed dat ook bij het LUMC. We hadden een eigen drukkerij in het ziekenhuis. Daar werden bonboekjes gedrukt en gesneden voor de SV, en boekjes met daarin het overzicht van het nieuwe seizoen, kostte niks. In de keet aan de Hoogmadeseweg legden wij nieuwe verlichting aan en ik had wat geregeld bij het LUMC. Komt Arie Vons bij het ziekenhuis en zegt “Ik ben van RCL, ik kom lichtbakken en TL-buizen halen”. Volop verwarring natuurlijk, hij had bij mij moeten komen, ik had dat gebietst. Gelukkig is het toen toch goed gekomen. 19 jaar ben ik voorzitter van de SV geweest.”
Supportersvereniging
De SV is lange tijd een vitaal onderdeel van RCL geweest. Tal van activiteiten werden ontwikkeld, die ook geld in het laatje brachten. Geld voor de vereniging. ,,Wij vroegen het bestuur om een doel en daar gingen wij voor “sparen”. Een nieuwe geluidsinstallatie, een ingrijpende verbouwing? De SV bracht het geld bij elkaar. Het Rad van Avontuur draaide altijd op volle toeren en leverde het nodige geld op. Of geld van de SV ook naar spelers is gegaan? Daar is mij niets van bekend, echt niet. Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan hebben wij wel financieel bijgedragen aan shirts met het RCL-logo en het jubeljaar 50. Daar zijn er door iemand, ik zal de naam van de gladde prater niet noemen, zoveel van gemaakt, dat er nog járen met dat shirt is gelopen. De feestavonden van de SV werden druk bezocht, voor de jeugd waren de Sinterklaasmiddagen onvergetelijk. Rinus Rijnsburger haalde in overleg met het bestuur namens de SV Ajax en Feyenoord naar De Bloemerd. Ajax met Cruijff, hè! De SV “leeft” nog steeds, nu onder leiding van Ronald Nieuwenhuizen, een echte clubman, die wordt bijgestaan door zijn dochter, en door Rob Sterk.”
Dan kijkt Dick vanuit zijn gezellig ingerichte appartement naar buiten, naar het fraaie groen waar de zonnestralen doorheen prikken en zegt op zachte toon: ,,De donderdagmiddagen bij Rijnsburger thuis, dat was vaste prik. Dronken we wat, Bram Brandt, Bert van Luik, Henk van den Hoek. En maar lullen over RCL. Er zijn momenten geweest dat het niet voor de wind ging met de SV. Er werd zelfs aan opheffen gedacht. Dan sta je met een paar mannen op, rechten de rug, zetten de schouders eronder en het ging weer crescendo. De SV heeft goede voorzitters gehad. Namen? Eeke de Roode, Jan van Houten, André Beerling. We hadden ook altijd steengoeie Sinterklazen, Jan den Hollander, Piet Wekker en een LUMC-collega van mij, André Sloos.”
Dicks vrouw stond niet altijd te juichen wanneer Dick op pad was voor RCL, vooral niet in de weekends. Zij wilde graag naar de camping in Aalten, waar de stacaravan uitnodigend op de Haasjes wachtte. ,,Daar hebben we 21 jaar gestaan. Op een gegeven moment wilden wij de caravan verkopen, na de winter. Dat liep faliekant mis. De caravan is bezweken onder de sneeuw. Het heeft me nog het nodige gekost om hem te ontmantelen en af te voeren.”
Dick is niet zo lang geleden getroffen door een tia, waardoor hij wat moeilijker op namen en jaartallen komt. Geen malheur. De Gedenkboeken, uitgegeven bij het 50- en 90-jarig bestaan van RCL bieden uitkomst. De Haas is volop op de weg terug. Het lopen – zonder stok – gaat al veel beter en Dick fietst weer rond. RCL volgt hij op de voet, uit en thuis, met dank aan Wik van den Wijngaard, die hem haalt en ook weer thuis brengt. En voor de rest blijft De Haas actief voor de IROL, de omroep van het Alrijne Ziekenhuis en Verpleeghuis Leythenrode.
,,Weet je dat RCL momenteel maar 3 Ereleden telt? Teun Rietveld, oud-voorzitter Kees van der Burg die zo belangrijk is geweest bij de tot standkoming van het nieuwe complex in De Bloemerd, en mijn persoontje. Contributie hoef ik niet meer te betalen. Haha. Na de wedstrijd ben ik welkom in de bestuurskamer voor een praatje en een biertje. Mooi toch!’”
Jazeker, het Erelidmaatschap heeft Dick de Haas dik en dik verdiend.
Foto’s: Collectie Dick de Haas e.a.
Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg
