Uit de Roodenburg Actueel:
Vorige week is de presentatiegids van LeidenAmateurVoetbal verschenen. U kunt deze gids lezen op de website www.leidenamateurvoetbal.nl.
U leest daarin alles over de 25 aangesloten amateurclubs uit de omgeving van Leiden.
De uitgebreide en prachtige gids heeft een thema meegekregen. Te weten ‘Clubtrouw’ en daar wordt in de gids meerdere malen op terug gekomen.
Clubtrouw is een vreemd fenomeen aan het worden. En dat alles heeft te maken in de maatschappij, waarin we nu leven. De Koning sprak in de troonrede over een land van vrijwilligers, maar als ik de geluiden van alle voetbalclubs beluister, dan is er bij hoog en bij laag een schrijnend tekort aan leden, die zich willen inzetten voor de zaak.
Na de tweede wereldoorlog spande iedereen zich in om de zaak weer op de rails te krijgen.
De wederopbouw was in volle gang. Het geloof , de sociale klasse bepaalden, waar men bij wilde horen. En die stromingen bepaalden hoe je als vrijwilliger moest omgaan met club, kader, spelers, maatschappij.
De stromingen waren in het voetbal goed merkbaar. De christelijke clubs speelden op zaterdagmiddag en het eerste elftal sloot de zaterdag af met een thuiswedstrijd om 16.15 uur. De seniorenteams van de katholieke clubs begonnen op zondag om 12.00 uur, want eerst diende iedereen ter kerke te gaan. Bij de algemene clubs werden wedstrijden op zondag al voor 12.00 uur vastgesteld.
De katholieken waren aangesloten bij de Nederlandse Katholieke Sportfederatie en de clubs kregen in die tijd eens per maand een map met artikelen over het jeugdleiderschap, het geven van trainingen en allerlei zaken voor de voetbalbestuurders.
Katholieke clubs speelden met algemene clubs in een competitie, maar aan een eind van een seizoen, werden er voor de jeugd van katholieke verenigingen toernooien georganiseerd om de bisschopsbeker. Iedereen voelde zich in die tijd verwant en verplicht.
Daarnaast organiseerde de NKS in de zomer sportkampen. Complete teams gingen vanuit het westen richting Overijssel , Noord Brabant en Limburg. Samen trokken ze een week met elkaar op en via contacten ontstonden er tussen leiders/ clubs goede banden.
Men kwam bij elkaar op toernooi en afzeggingen kwamen slechts sporadisch voor.
Maar jaren zijn verstreken en het individualisme kent hoogtijdagen. Gesteund door de privacywetgeving , is iedereen meer met zichzelf bezig, dan met de omgeving waarin hij/zij vertoefd. Naast dit vraagt de 24 uurs economie het nodige van het individu.
Sportkampen voor teams zijn verdwenen. Het individu schrijft nu in voor een voetbalkamp of verenigingen organiseren hun eigen voetbalkamp.
Was de zondag in het verleden nog een rustdag, tegenwoordig dient men op zondag ook van alles te doen. Werken, winkelen, zijn de normaalste zaken van de wereld geworden.
En in dit plaatje dient het individu zijn beperkte vrije tijd in te vullen.
Hij/ zij doen dit vaak op het tijdstip, dat het ze uitkomt en daarbij is het fitnesscentrum een uitkomst. Heb je wel tijd, heb je zin dan ga je, maar zijn er andere zaken, dan krijgt de fitnessinstructeur geen app met de mededeling: ik kom niet.
Samen optrekken is een stuk moeilijker geworden. Dat heeft te maken, dat niet iedereen meer op een aangegeven tijdstip kan verschijnen. Twintig spelers per elftal is soms nog te weinig. Een ander aspect is dat het leren omgaan met teleurstellingen vaak wordt onderbelicht. Als er maar even een scheet dwars zit, dan stopt men of zoals het individu betaamd, dan kiest men een andere club en is men van veel gezeur af.
De vraag, die ik daarbij mezelf stel: Komt dit doordat de huidige generatie voetballers getrouwd is met Google en alleen nog maar communiceert met een smartphone?
Zijn trainers/ leiders nog wel in staat om naar spelers, die een tegenslag ondergaan, te luisteren en kunnen beide groepen nog een goed gesprek voeren?
Ik twijfel. Ik zie bij de teamsport teveel weglopers. Mensen, die als het tegenzit, weglopen voor het probleem. Die graag denken vanuit zichzelf, geen oog hebben voor de ander. Die de hele dag scrollen en zich afsluiten van de omgeving om zich heen.
Clubtrouw ontstaat als het individu in goed contact is met zijn omgeving. In dit geval is dit het club – en het teamgebeuren. In die situatie blijft men elkaar in voor – en tegenspoed bij elkaar. Samen strijd je voor de goede zaak. In dit geval is dat het samen voetballen of samen er voor zorgen dat een club draait als een lier.
In een club krijg je best wel eens verwensingen naar je hoofd geslingerd. Je hebt echter een doel en wijkt niet af van het gekozen gezamenlijke doel dat je nastreeft.
Als bestuur, als trainer is eerlijkheid naar je leden, naar je spelers een eerste vereiste. Vertel leden, welke koers je wilt varen als bestuur en betrek zo veel mogelijk leden er bij.
Als trainer ga je het gesprek aan met spelers. Soms moet je spelers teleurstellen en terug zetten . Je kan er immers maar 11 opstellen. Kan je het goed uitleggen, kan je luisteren naar de speler, dan krijg je respect. Dan is er acceptatie van beide kanten en wordt de sfeer niet ondermijnd.
Clubtrouw heeft dus alles te maken met respect en betrokkenheid. Dat vraagt een manier van besturen en leiding geven, waarbij de nadruk wordt gelegd op SAMEN DINGEN DOEN.
Het is het kenmerk van teamsport .Bij de eerste de beste tegenslag loopt men niet weg, maar spreekt men de medespelers aan en pakt men het probleem op.
Als je in zo’n situatie je sport kunt bedrijven dan ontstaat er clubtrouw. Clubtrouw , die waarneembaar is doordat er veel spelers jarenlang deel uitmaken van het eerste elftal.
Spelers, die vaak zijn begonnen in de eigen jeugd van de vereniging. Spelers, die 150 – 200 wedstrijden zijn uitgekomen in het eerste.
Die spelers verdienen een standbeeld. Met de wens, dat het aantal kunstwerken in de stad gaat toenemen wens ik iedereen veel clubtrouw toe.
Auteur: Jan Lovink
