Hein Leliveld is bezig aan zijn vierde seizoen bij ROAC en dat zal zijn laatste zijn. Vanavond maakt de geliefde trainer zijn spelersgroep bekend dat de wegen zullen scheiden. De reden heeft niets te maken met de club zelf, maar Leliveld (eerder trainer bij DOSR en VVSB) krijgt een unieke kans en die wil hij met beide handen aangrijpen. Het bestuur en de technische staf werden eerder ingelicht en hoewel de keuze hen zwaar viel gezien de aanwezige klik respecteerden zij zijn zienswijze. Het kwam ook niet als een donderslag bij heldere hemel.
,,Ik heb het in de voorbije drie jaar enorm naar mijn zin gehad en dat is dit seizoen, in de eerste klasse, niet anders. Het is heel goed mogelijk dat ik ook gebleven zou zijn, maar de club wist al langer dat ik op zich wel graag eens hogerop zou willen. Ik heb te horen gekregen dat ik ben toegelaten voor de UEFA-A cursus en dat is slechts jaarlijks voor een beperkt gezelschap weggelegd. Het is dus een unieke kans voor mij. Ik kan het echter niet maken om naast mijn baan van 40 uur drie dagen bezig te zijn met de cursus en drie dagen met ROAC. Dat is niet vol te houden en wil ik ook niet. De beslissing was wel heel moeilijk want zoals gezegd zit ik bij deze club wel op mijn plaats. De band met het bestuur, de staf, de spelersgroep en de aanhangers is immers prima.”
De trainer van de huidige nummer 7 in 1B op zondag vervolgt: ,,Het voelt alsof ik mijn verkering uitmaak, terwijl de relatie steengoed is en er nog volop verliefdheid is. Dat is wel raar, ja. Maar in dit geval heb ik geen andere optie. De beslissing nam ik voor mezelf al wat eerder, maar het is en blijft nog steeds wel oprecht een zware beslissing. Vast staat dat ik in elk geval niet opeens ergens anders aan de slag ga. Wel zal ik nu dus stage moeten gaan lopen bij een club die minimaal hoofdklasse speelt. Dat zie ik zeker als een mooie uitdaging.”
Na vanavond stopt ROAC dus nog niet en Leliveld heeft honger naar het restant van het seizoen. ,,Ik wil het hier goed afmaken. We willen ons met ROAC minimaal handhaven in de eerste klasse en dan kan ik door de voordeur vertrekken. Er staan nog achttien potjes op het vuur en daar heb ik heel veel zin in. Het is en blijft een prachtige groep om mee te werken en daar zal niets aan veranderen na mijn genomen beslissing.”
