LAV: LeidenAmateurVoetbal, LachenAanVelden, LopenAchterVeiten, LobjeAchterbalVolley, LeurenAchterVormulieren, LeidschAmicaalVolk. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Hennie Kanbier en ik kennen elkaar sinds mensenheugenis. Onze eerste ontmoeting was uiteraard op een voetbalveld. Hennie vertoonde net als vriendje lief zijn kunsten bij UVS. Zelf voetbalde ik in die tijd bij Lugdunum, daar mijn vader LFC, de enige andere club waar dames mochten voetballen, echt geen optie vond.
Naast de nodige uurtjes op groen gras waren we uiteraard ook te vinden bij de zaalvoetbal toernooien en competities in de Groenoordhallen en de Wasbeek in Voorhout waar we de NDDV vertegenwoordigden.
De verkering ging uit. We verloren elkaar uit het oog, maar nooit uit het hart. Mijn grote liefde bleef voetbal en na een fors voetbalongeluk leek ballen verleden tijd, maar besloot ik mijn TC3 te gaan halen.
Tijdens een stage bij de heren van HVV verloor ik tijdens een trainingskamp bijna al mijn liefde voor het spelletje. Er hing geen wastafel meer aan de wand van het hotel en de eens zo waardige ballotageclub verloor in één klap mijn loyaliteit. Het had wat voeten in de aarde omdat meneer KNVB besloot dat ik die stage toch echt moest afronden, maar eigenwijs als een Akerboom is, kwam de afronding er toch op een andere manier.
Daar ik senioren voor eeuwig had afgezworen, was ik de nodige uren te vinden bij de jeugd van RCL. We trainden er op woensdagmiddag gerust de F1 tot en met de F19. Toen we verhuisden naar Zoeterwoude-Rijndijk, beval ik mijn oudste twee voetballende kinderen dat ze heus naar Meerburg mochten, maar een spreekverbod kregen over mijn liefde om het spelletje op andere over te brengen.
We woonden er nog geen twee weken toen de coördinator van de C-jeugd, wijlen Alfred van Egmond, op een maandagavond op de stoep stond. Hij had via via vernomen dat ik was gestopt bij RCL, dus ik had tijd en kon het niet maken dat er geen trainer was voor de C-jeugd. Dinsdagavond stond ik er en donderdag moesten zowel hij als ik ons verantwoorden bij de voorzitter. Een vrouw en C-jeugd. Nadat ik vertelde dat ik echt wel wist wat buitenspel was en al jaren werkzaam was in de jeugdgevangenis kreeg ik, hou je vast, een proefperiode. Nou had ik als te vroeg geborene voor het voetballen al vaker op moeten boksen tegen dit vooroordeel, dus deze zure appel slikte ik door en zetten na een jaar C-jeugd de Champions League voor 4-5 jarigen op. Het concept deelde ik landelijk uit als warme broodjes en werd niet alleen bij Meerburg een groot succes maar ook o.a. bij UVS, RCL en vv Papendrecht en zij stuurden trainers op stage om mee te lopen op de drukke zondagochtend bij Meerburg. De overdaad aan nieuwe leden in dat seizoen leverde mij het predicaat Meerburger van het jaar op, dat waar de moeder van Jelle Korbee onder meer na vele jaren trouwe dienst nog steeds op wacht.
In Teylingereind werkte ik samen met Ben Kottenhagen en toen het bestuur mijn mening vroeg over een nieuwe hoofdtrainer reageerde ik positief op het voorstel Ben Kottenhagen voor te dragen. Ben sprak mij tijdens de lunch in de bajes aan en zei: ,,ik ga alleen, als jij mijn teammanager wordt. Ik weet dat je senioren af hebt gezworen, maar jij krijgt de kans het nu neer te zetten en ik weet dat nee zeggen niet in jouw woordenboek voorkomt.”
Ik zag beren op het pad, kratten bier opgestapeld tot het plafond in de oude kantine, afroming van de vijfde klasse en de daarbij behorende promoties van arbiters die voor de wedstrijd al een broodje bal naar binnen werkten en de middencirkel niet uitkwamen.
Maar ik merkte dat het iets deed: zo’n vrouw erbij. Zowel bij Meerburg als later bij RCL én met Ben, Nico (van der Salm) en Steef (Luykx) werden senioren weer hobby en zag ik de mannen soms vaker dan mijn eigen kinderen. Die overigens nog altijd aangeven het fijn te hebben gevonden een vader en moeder in één te hebben gehad: liefde voor- en voetbal aanleren was in ieder geval nooit een issue.
Het is nog steeds mooi om te zien dat, zelfs twee jaar geleden tijdens een onverwachts leuke trip naar Marbelle met RCL, Henk Buyn binnen 24 uur aangaf: ,,San, het ging niet om jou maar het idee “een vrouw mee op trainingskamp”, maar in een dag tijd hebben die gasten niet eens meer door dat jij aan tafel zit. Gewoon one off the guys.” Hoewel ik Nick van Bemmel na een wedstrijd voor de roodwitten echt wel eens heb gevraagd: ,,Nick voordat je de discussie aan wil gaan, trek ff iets aan.” Nog altijd ervaar ik dat als een groot compliment en een kroon op jarenlange strijd voor een spelletje wat ook bij vrouwen geliefd is.
Toen ik stopte bij RCL stond ie er opeens weer: Kanbier. Natuurlijk zagen we elkaar die jaren met regelmaat bij wedstrijden, maar nu nam ook hij zijn kans waar. Gekscherend zei hij: ‘nu je stopt als teammanager heb je tijd, dus dat excuus valt weg en je bent er goed in, oh en ik heb je nodig’. De wieg van LAV, samen met Hennie, Sergio, Remco, Bart en Ruud. Hoe fijn was het om rustig, zonder billen knijpen in de laatste minuten een wedstrijd te mogen volgen. Oh en de spreekkoren dat ‘er een piemel’ in moest miste ik eigenlijk ook niet. Het eerste LAV event bij een club (GHC) werd een groot succes en lijkt al een eeuwigheid geleden. LAV periodes van grote successen volgden. Prachtige clubs, betrokken sponsoren, mooie affiches, Rabobank LAV Cup, superstudenten en altijd zo’n warm welkom bij mijn oude en ook andere aangesloten clubs. Zo maar wat gevoelens die bij mij opkomen als ik denk aan mijn geliefde LAV.
LAV periodes met zwaar weer waren er ook. Gepuzzel en nog eens gepuzzel, geldgebrek voor iets waar je liever geen man- of vrouwuren voor gaat uitrekenen omdat dan blijkt dat je al ver failliet bent. Doorzetten, doorgaan, niet opgeven, doorstarten en op naar het volgende seizoen.
Een team wat zo enorm uitgebreid is dat ik soms niet meer weet, wie wat in de groepsapp zet en wie eigenlijk de groep tijdelijk verlaat om even tot rust te komen. Want och och die app, wat een charme heeft die ook. Ik wil iedereen die daar aan mee heeft gewerkt echt zo erg bedanken, voor het lachen vooral. Maar ook degenen met de lange tenen, voor het AJAX-Feyenoord gevit en ook hier benadruk ik het nog maar eens: vrouwonvriendelijkheid is ook maar een beleving, ervaring, gevoel. Ik herken het in ieder geval niet bij deze club.
Hennie, Ruud, Bart, Sergio, Remco en de vele anderen, ik ben zo trots op wat jullie al jaren met bloed, zweet en tranen neerzetten. Mensen hebben geen idee, al die uren achter de schermen. Het leuren voor sponsoren, praten als brugman om clubs te behouden, netwerken en brandjes blussen bij wedstrijden of clubs die zo onnodig zijn, energie vreten en jullie soms het plezier om door te gaan ontnemen. Maar de waardering van de vele clubs en ook mijn verzoek spreken met klem uit: ga door!
Door mijn verhuizing zal ik een stuk minder actief deel kunnen nemen, maar hoop ik echt dat Hennie een beroep op mij blijft doen daar waar ik nodig ben. Want hoewel ik nog nooit met een voetballer geweest ben, ga ik de LAV en de piemels, oh ik bedoel mannen erg missen!
Dank, heel veel dank voor het lachen, de zweetdruppels, de pennenstreken, de appjes en rotgeintjes. LAV, voetbal, clubs, sponsoren, redacteuren, fotografen en vooral Hennie Kanbier: voor altijd in mijn hart.
