Net zoals in de voorbije jaren levert de redactie van Leidenamateurvoetbal.nl eenmaal per week een bijdrage aan het Leidsch Dagblad waarbij het Leidse regiovoetbal centraal staat. De bijdrage wordt doorgaans op woensdag geplaatst. Deze week kwam DoCoS aan de beurt in de persoon van centrale verdediger Iljas Amine. Voor de volgelingen van het Leidse regiovoetbal die geen LD lezen hierbij alsnog het interview en zelfs uitgebreider.
Op papier zijn er nog dertig punten te winnen, maar voor een ploeg die pas eenmaal won na zestien wedstrijden lijkt dat wel erg hoog gegrepen. Toch snakt DoCoS naar de tweede zege van het seizoen om zodoende dichterbij de plekken te komen die verplichten tot nacompetitievoetbal voor lijfsbehoud. Meer dan dat zit er reëel gezien niet in voor de ploeg van Dennis Olman, maar de wens om Van Nispen en Kagia nadrukkelijker in de nek te gaan hijgen of meer dan dat is er nog volop. De tot dusverre vergaarde zeven punten zijn schaars te noemen, maar vooral de ontmoetingen van na de winterstop gaven wel hoop, zo meent ook Iljas Amine die zich ondertussen in de hoofdmacht heeft gespeeld en zichzelf betitelt als een ‘voetballende verdediger, die het zeker niet moet hebben van schoppen’. ,,Ik ben redelijk sterk en weet me staande te houden. Het aanvallend koppen mag echter nog wel beter en daar werk ik aan. Eens een goaltje meepakken, zou toch leuk zijn.”
Over die hoop. ,,We pakten maar twee punten, maar dat hadden er zeven kunnen zijn. Het ging drie keer mis in de slotminuut. Dat neemt niet weg dat we hebben kunnen zien dat het er scherper en feller aan toe gaat. Dat is nodig om te overleven in deze klasse.”
Amine, kind van een Belgische moeder en Marokkaanse vader en werkzaam in een supermarkt en voor de Ricardo van Rhijn Foundation, begon op zijn vijfde al bij DoCoS en doorliep de jeugdelftallen. Als eerstejaars A-speler vertrok hij even uit de Mors. ,,De jeugd van Voorschoten’97 speelt hoger en ik wilde eens kijken of ik dat aan kon. Dat was op vierde divisie niveau. Na een jaar koos ik echter al voor een vriendenteam bij RCL. Daar heb ik wel spijt van, want het bleek al snel niets voor mij te zijn. Bij een nederlaag verlieten die gasten lachend het veld en daar kon ik slecht mee om gaan. Natuurlijk, bij DoCoS wordt er nu eenmaal in de kantine ook weer gedold. Maar je mag echt wel even de pest erin hebben. Ik ben vervolgens weer teruggegaan naar DoCoS. Vorig seizoen mocht ik aan het begin een keer mee trainen bij 1 en het was meteen foute boel. Ik scheurde mijn voorste kruisband af en er kon een streep door het seizoen. Ik had juist met een vriend ook plannen gemaakt voor een reis naar Vietnam, Thailand, Cambodja en Laos. Dat feest kon dus ook niet doorgaan vanwege mijn revalidatie. Inmiddels ben ik wel de voorbije zomer in Vietnam geweest, maar daar zal het niet bij blijven voor mij.”
De focus ligt nu echter op het voetbal bij de 22-jarige speler. ,,Even voor de winterstop mocht ik op de bank plaatsnemen tegen Berkel en na het trainingskamp maakte ik mijn eerste minuten in een oefenwedstrijd tegen RKAVV. Vanaf dat moment werd ik opgesteld en dus ben ik met de nodige vertraging toch in het eerste gekomen. Dat heeft in alle eerlijkheid ook te maken met het blessureleed bij ons. Jeroen Boogmans, Sean Armitage, Danny Maaskant en Tim Gonlag (inmiddels assistent-trainer, HK) zijn ook centrumverdedigers, maar veelal of niet inzetbaar geweest. Daarnaast hebben we nog Pieter Maat en Robin Brasker. Laatstgenoemde vertrekt naar RCL. Wat dat betreft is het nog onduidelijk wat de toekomst mij hier brengt, maar ik geniet nu van elke minuut en ik wil mijn huid duur verkopen. Dennis Olman, Andre Devilee en Tim Gonlag leren mij veel. Zo ook Maaskant als hij naast mij staat in het centrum. Hoe ik defensief moet staan, wanneer ik moet inspelen en dat soort werk. Op deze wijze kan ik mij beter ontwikkelen.”
Afgelopen zaterdag deed DoCoS wat vertrouwen op. ,,We oefenden tegen eersteklasser Voorschoten’97 en wonnen met 3-4. Leuk, maar het zegt niet veel. Er zit geen druk achter en als speler durf je dan meer. In de competitie is het toch behoudender. Wel moeten we het goede gevoel meenemen naar komende zaterdag. Dan wacht Wateringse Veld/Kranenburg. In de eerste wedstrijd (3-0 verlies) was ik er nog niet bij. Het is ook een club waar ik hiervoor nog nooit van had gehoord. De maand maart kan wel eens bepalend zijn voor ons, want we treffen onder meer ook Kagia en RCL. Als we daar niet goed doorheen komen, wordt het bijna ondoenlijk. Mocht het fout aflopen dan is dat voor mij niet per se een ramp. Het kan zijn dat we dan een rol van betekenis kunnen spelen in de derde klasse, want er is genoeg kwaliteit aanwezig als iedereen aan boord is. Maar goed; we zijn nog niet dood en begraven en moeten ervoor gaan zorgen dat die tegengoals in de slotminuten uitblijven. Het had er al anders uit kunnen zien wat dat betreft.”
