Organisatietalent
Sommige mensen laten het organiseren van zaken graag aan anderen over. Anderen zijn er juist voor geknipt, ze hebben organisatietalent. Ze zijn ook vaak de klos en krijgen dikwijls te horen ‘wil jij dat oppakken, dan komt het op zeker goed’. Aad Siera behoort tot de categorie van op-en aanpakken. Veel Leidenaren kennen hem als de grote man in de zaalvoetbalwereld. De Leidenaar organiseert dit seizoen voor de 38ste (!) keer de zaalcompetitie in Leiden. Eerst in de Groenoordhallen en al meer dan twee decennia in De Zijl. Het is wel zijn laatste kunstje qua organisatie. Niet dat de altijd bezige bij er geen zin meer in heeft. Hij zou het liefst nog tig jaar doorgaan en de touwtjes in handen houden. Een ernstige spierziekte maakt echter dat hij afstand gaat nemen. Noodgedwongen dus. Siera zorgde er al die tijd voor dat de zaalvoetballers hun hobby konden uitoefenen en daar zijn ze hem tot aan de dag van vandaag dankbaar voor. Broer Wim vroeg of we Aad een podium wilden geven en daar hoefde onze redactie geen seconde over na te denken.
Spierziekte
Om met de deur in huis te vallen. HSP (hereditaire spastische paraparese) is een erfelijke aandoening, veroorzaakt door het verminderd functioneren van de afdalende zenuwbaan in het ruggenmerg. HSP uit zich in een toenemende spasticiteit in beide benen. Het gaat om een progressieve spierziekte.
Sluimerend
In 2013 merkte Siera voor het eerst dat er ‘iets’ niet klopte. Hij was met een stel vrienden, waaronder broer Wim en André de Jeu (een zaalvoetbaldier pur sang) in Istanbul. De gasten gingen er elk jaar even vandoor en genoten over de grenzen. Tijdens die trip zagen ze onder meer Galatasaray spelen. Dat was een geweldige ervaring. Siera merkte evenwel dat het wandelen door de stad hem serieus moeizaam af ging. Volgens zijn metgezellen moest hij ‘zich niet zo aanstellen’, maar Siera had daadwerkelijk moeite met de kilometers die gemaakt moesten worden. Een jaar later, op Lanzarote, viel hij zelfs een keer spontaan om. Geleidelijk aan namen de klachten toe, maar niemand wist precies wat er aan de hand was. Hij zag diverse ziekenhuizen van binnen, maar pas in 2020 werd HSP geconstateerd. Ondertussen heeft Siera twee protheses, lopende van de kuit naar de voet. Zij geven zijn benen steun en zo kan hij zich met stokken nog voort bewegen. Beter gaat het echter niet meer worden. De geïnterviewde beseft zich dat het zal verslechteren.
Opvolger(s)
,,Natuurlijk heb je op je zestigste een ander plaatje voor ogen, maar het is wat het is. Niemand wil corona, maar het is er ook. En als je pech hebt dan kan je er zomaar aan overlijden. Gelukkig heb ik die klachten niet en met deze beperking zal ik moeten leven. Ik probeer optimistisch en positief te blijven. Het liefste regel ik zoveel mogelijk nog zelf. Dat heb ik altijd gedaan en ik ben geen opgever. Gelukkig kan ik nog fietsen, hoewel het soms vermoeiend is. Toch heb ik bijvoorbeeld afgelopen jaar genoten van mijn tripjes naar het tuinhuisje van mijn broer in Cronesteijn. Heerlijk ook om naar bijvoorbeeld Leidschendam te fietsen. Zo probeer ik fit te blijven. Ik maak geen geheim van mijn ziekte en ik praat er open over. Wat kan ik anders? Ik heb er al die tijd rekening mee gehouden dat mijn heup versleten was, maar helaas is dit eruit gekomen. En vandaar mijn beslissing om met de organisatie te stoppen. Ik geloof er ook heilig in dat er een opvolger of opvolgers komen. Overigens nog een groot compliment voor het LUMC. Ik ben daar met open armen ontvangen en zij hebben hun stinkende best gedaan voor mij.”
Waardering
Dat deed Siera vrijwel zijn hele leven voor anderen en van tal van spelers kreeg hij al een dankwoord of een geste voor bewezen diensten. Onder meer een abonnement op Netflix. Hij ziet daardoor de ene na de andere serie en geniet daarvan. Zijn officiële afscheid moet nog komen, maar in tijden van corona is het regelen daarvan simpelweg te lastig. Er zijn spelers die het niet kunnen bevatten dat Siera stopt. Zaalvoetbal zonder hem als organisator, scheidsrechter of doelman is zo onwezenlijk.
Simeko’82
Het begon allemaal in 1983. ,,Qua organiseren wel. Maar eerst even over wanneer voetbal in mijn leven kwam. Dat is gestart in ’79. Ik raakte betrokken bij een studentencluppie, GS Bernac. In die tijd werd er nog veel gevoetbald op straat. Kon je een een-tweetje maken met de muur bijvoorbeeld. Ik kreeg er een redelijke techniek van. Ook leerde ik toen al een beetje keepen. Zo gek als een deur, gewoon duiken op straat. Kwam ik weer bont en blauw thuis. Maar goed, voetbal vond ik toen al erg leuk. GS Bernac wilde op een zeker moment naar een hoger niveau in het spelletje en het liefst in competitief verband. Zo is Simeko (Siera, Mentink, Corver) ’82 ontstaan. Vanaf 1983 ben ik organisator geworden. In eerste instantie met 16 teams. We hadden een oproep gedaan in het Leidsch Nieuwsblad en we waren aangenaam verrast door de belangstelling uit Leiden e.o.. In die tijd werkte ik voor de gemeente Den Haag en daar zette ik sport en spel al op. Het organiseren zat me in het bloed. De zaalcompetitie werd toen nog gespeeld in de Groenoordhallen. Daar hebben we prachtige jaren gehad met al die teams. Er zaten ook kanjers van spelers bij. Zelfs Alfons Groenendijk. Dat kon eigenlijk helemaal niet want hij speelde bij Roda JC. Later speelde ook o.a. Houssie Bezzai mee.”
Met overgave
Siera raakt meer en meer op stoom en vragen hoeven amper te worden gesteld. ,,Ik zelf begon met zalen in de Gaasbak in Voorhout. Toen hadden we echt een leuk team en we werden meteen twee keer kampioen. Richard Gottmer (bekend van Roodenburg) en Anton Rekelhof speelden onder meer mee. Het zalen was leuk, maar de lol was niet minder belangrijk en laten we stellen dat de alcohol nooit ver weg was na afloop. Natuurlijk deed ik meer dan organiseren. Ik heb twintig jaar gewerkt bij de Stichting voor dak-en thuislozen. Zat mee gemaakt dus, dat zal je begrijpen. Dat werkzame leven is nu dus klaar. Eigenlijk had ik in november 2020 al geheel afgekeurd moeten zijn, maar er is achterstand bij de verwerkingen. Ook heb ik voor de krant geschreven. Alles wat ik deed, gebeurde met overgave. Daar komt nu dus helaas een einde aan, maar ik blijf levenslustig.”
Van de Groenoord naar De Zijl
In 1999 kwam er een einde aan het zalen in de Groenoordhallen. Het circus vertrok even verderop naar De Zijl. ,,Dat had alles te maken met een uitbraak van de gekke koeienziekte. Velen zullen nog weten dat de hal die nu niet meer is vroeger het podium was voor veel evenementen waaronder de veemarkt. Overdag waren de vloeren het domein van koeien, varkens en schapen en noem maar op. In de avond werden er volop wedstrijden gespeeld. Daar kwam dus een einde aan. De gemeente zorgde ervoor dat we onze hobby konden blijven uitoefenen. Voor mij veranderde er niets. We gingen er zeker op vooruit met een meer zaalvoetbalachtige ondervloer, warme douches en grotere kleedkamers. Qua hygiëne was het sowieso beter en tot op de dag van vandaag spelen we dus nog in De Zijl. Dat wil zeggen; in het najaar was de competitie gestart. Daarna kwam alles stil te leggen. Ik had nog wel een schema in elkaar gedraaid voor het voorjaar, maar helaas gaat het er niet meer van komen door corona. Nog altijd deden er 31 teams mee. We zaten al heel lang boven de dertig teams verdeeld over de serie A, B en C. In al die jaren heb ik nooit overwogen te stoppen. Het was en is mijn kindje. Kortstondig heb ik het nog met Ed Kamerling samen gedaan, maar ik ben altijd het aanspreekpunt gebleven.”
Goed geregeld
Siera haalt er feiten en anekdotes bij. ,,Enkele teams doen al zo ongeveer vanaf het begin mee of hooguit iets korter. Bijvoorbeeld ZP, Valderama, Prikkelgeneratoren, Z’88. Natuurlijk veranderde die teams wel van samenstelling. De leeftijd gaat zoals we weten meespelen. Het leuke is dat zonen van vaders er voor zorgden dat het team kon blijven spelen. Er is 1 speler bij die al vanaf 1983 mee doet. Dat is Louis Zitman. Een uniek gegeven lijkt mij. Hem heb ik een tijdje terug een enveloppe met inhoud en bloemen gegeven als blijk van waardering voor zijn trouwe dienst. Er zijn in de loop der tijd aardig wat teams geweest die zeker hogerop hadden kunnen spelen, maar zij kozen er toch voor om in De Zijl te blijven. ‘Lekker ballen om de hoek en we weten dat alles goed geregeld is’, onder dat mom. Ik ben zelf ook altijd scheidsrechter geweest en ik heb gelukkig altijd een grote groep scheidsrechters tot mijn beschikking gehad om al die wedstrijden op dinsdag-en donderdagavond te kunnen leiden. Ook daar zitten diehards tussen. De grootste uitslag? Uh, naar ik meen 23-0. En een uitslag als 18-6 was ook vrij opvallend. Eenmaal, zo herinner ik mij, is een wedstrijd in 0-0 geëindigd. Beide keepers waren die avond gewoonweg onpasseerbaar.”
Trieste gebeurtenissen
De competitie van Siera staat bekend om de vriendschappelijke sfeer. Zelden waren er noemenswaardige incidenten. ,,Het is niet zo vreemd dat er wel eens iets is gebeurd. We spreken immers over duizenden gespeelde wedstrijden. Een keeper bleef eens tieren en schelden en toen moest ik ingrijpen. Of hij uit de zaal of het hele team weg. Die doelman hebben we nooit meer terug gezien. Zelf ben ik eens bedreigd. Tja, daar zit je natuurlijk niet op te wachten. Ook hebben we een sterfgeval gehad. Een speler had die avond nog gescoord, bestelde een biertje en zakte zo in elkaar tegen een andere aan de bar zittende speler tevens dokter. In het ziekenhuis is de speler uiteindelijk overleden. Daarnaast weet ik nog dat we twee minuten stil hebben gehouden in de Groenoordhallen toen een speler van jullie team (Warmtewacht, HK) was omgekomen in het buitenland. Dat vergeet je ook nooit meer.”
Pijnlijk
Vanzelfsprekend liep een speler ook wel eens een blessure op. Dat hoort nu eenmaal bij sport. ,,Toch zijn er niet heel veel ernstige blessures geweest gelukkig. Ik herinner me wel een speler die niet tijdig kon afremmen en met zijn hoofd tegen een buitenmuur knalde. Dat was akelig en een zware hersenschudding was zijn deel. Niet in De Zijl maar in de Gaasbak brak ooit iemand een been. De gil van de onfortuinlijke speler komt zo weer terug in mijn oren. Wat een hel op zo’n moment. Maar wat ik zeg; naar verhouding viel het in bijna veertig jaar zaalvoetbal erg mee gelukkig.”
Dankbaar voor de hulp
Siera keepte zelf, floot, organiseerde, regelde en kwam op menige avond tijd te kort. Toch was hij nooit te beroerd om bij een ander team in te vallen of om een extra wedstrijd te fluiten. ,,Het is niet heel vaak gebeurd dat een scheidsrechter niet kwam opdagen. Ze wisten ook dat ik daar een broertje aan dood had, want je laat dan meerdere teams in de kou staan. Niet zelden floot ik meerdere wedstrijden en niet heel lang geleden zelfs drie op 1 avond. Je kunt je voorstellen dat dit gekkenwerk is gezien mijn lichamelijke probleem. Ik ben ontzettend blij met alle fluitisten die mij geholpen hebben. Zonder hen ben je natuurlijk kansloos. Dat geldt uiteraard ook voor alle zaalwachters die dienst deden en voor het barpersoneel. Zij maken de voetbalavonden mede tot een succes.”
Streng doch rechtvaardig
Zijn twee broers en twee zusters zijn goed terecht gekomen en hij spreekt met lof over hen. Ook over zijn overleden ouders. Zijn pa werd 84, zijn moeder 80. Anderen spreken weer positief over de zestigjarige organisator. ,,Doorgaans werd ik als streng doch rechtvaardig omschreven door spelers. Mijn humor beviel ze ook wel en ik probeerde altijd de kwinkslag erbij te betrekken. Verder is ja ook daadwerkelijk ja en nee is nee bij mij. Ik houd van duidelijkheid. Regels zijn er om na te leven. Als je uitzonderingen maakt dan ben je als organisator nergens meer.”
120 jaar
In het gesprek passeren veel namen de revue. ,,Herman en Hans van Marwijk zijn altijd vaste waarden geweest en laatstgenoemde speelt nog voor de KNVB. Oud-prof Said Boutahar zaalt ook en zo komen er tientallen namen voorbij van spelers waar Siera met of tegen speelde. Dat zal niet meer gaan gebeuren, maar de herinneringen zijn voor hem bijzonder waardevol. ,,Natuurlijk spreek je lang niet iedereen meer. Dat is inherent aan het leven en hoort bij tijdvakken. Toch heb ik veel contacten aan het zaalvoetbal overgehouden. Ik zal ook nooit helemaal afstand kunnen doen. Maar met de situatie zoals die geworden is, zal ik moeten omgaan. ‘Aad, jij kunt toch niet stoppen’?’ ,Zonder jou wordt alles anders’. ,,Dat zal zo zijn, maar stel dat ik deze spierziekte niet gehad dan zou ik ook niet tot mijn 120ste hebben gefloten. Dan ben ik immers al hartstikke dood.”
Trots op
Om wille van de tijd moet het gesprek richting het einde lopen. Er valt echter nog zoveel te melden. Vooruit dan. Siera spreekt nog over legendarische wedstrijden van Simeko tegen het roemruchte Bax Zeefdrukkerij. De tribune was volgepakt en wat niet kon, gebeurde toch. Het team van Siera won. Trots is Siera sowieso op Simeko, dat in 2015 ophield te bestaan. Jarenlang speelden vier herenteams en drie damesteams hun wedstrijden. Het niveau was alleraardigst en Siera maakte er trots deel van uit.
Noodgedwongen
De ‘wilde competitie’ in De Zijl zal straks verder gaan, daarvan is Siera overtuigd. Er is immers in Leiden e.o. nog een grote groep spelers die dit spelletje koestert. Siera zal echter niet meer de organisator en verbinder zijn. Het is bijna ondenkbaar, maar aan alles komt nu eenmaal een eind. In het geval van de hoofdrolspeler is het afscheid noodgedwongen. Siera zit echter niet bij de pakken neer en blijft strijdbaar en opgewekt. ,,Ik hoop dat ik veel mensen in al die tijd plezier heb geboden.”
Hulde Aad!
De schrijver staat op, kijkt Siera aan en de twee weten genoeg. Siera was, is en blijft de ‘zaalvoetbalkoning van Leiden’. Hulde voor zoveel inzet, toewijding en passie. Het is niet iedereen gegeven.
Note redactie: enkele foto’s werden benut uit het fraaie boekwerkje ‘Van hallen naar huizen’
