Dit voetbalseizoen zal dan de geschiedenis ingaan als uniek, onvergelijkbaar en extreem bijzonder, een aspect is als vanouds: de transferperiode. Geruchten alom: spelers die op zeker vertrekken en toch blijven, voetballers die elders hun heil zoeken om zich daar wel in de basis te spelen en zij die hun prestatieve carrière beëindigen. De namen van Sergio Vrede, Shemiel Constancia en Ronnie Verplancke zoemden al een tijdje rond. ,,Die gaan naar Lugdunum”, wisten ingewijden zeker. De drie spelers blijven Voorschoten’97 echter trouw.
,,Ik zat er zeker aan te denken om naar de Kikkerpolder te gaan”, zo bekent Constancia. ,,Er spelen wat jongens die ik goed ken en gezien mijn leeftijd, 37, leek het me wel wat om daar in zekere mate af te bouwen. Wat gas terug nemen qua training en intensiteit in de wedstrijden klonk misschien wel aanlokkelijk, maar ik dacht verder, aan de periode na mijn voetballoopbaan. In mijn dagelijkse werk ben ik sportcoach bij jongeren en dat vind ik geweldig leuk. Ik wil de komende tijd eens zien of het trainerschap mij ook ligt. Dat wil ik hier bij Voorschoten’97 doen. Het is een fijne club met fijne mensen en Ik breng natuurlijk veel ervaring mee en ik hoop dat het me lukt om mijn kennis en vaardigheden over te brengen op de jeugd van Voorschoten’97.”
,,Ik word het komende seizoen assistent-trainer bij de O19 en wil kijken hoe dat de jongens en mij bevalt. Ik heb er enorm veel zin in.” Dat betekent geenszins dat de nu spits gaat uitbollen bij de veteranen. ,,Haha, nee hoor. Ik ben nog topfit en ik wil het onze trainer Theo Ducaneaux lastig maken als het gaat om wie hij nou in de spits gaat zetten.” Behalve ervaring brengt Constancia ook immer strijdlust en slimheid mee. ,,Voetballen doe je ook met je oren”, is een even schitterende als rake opmerking van hem: ,,Ik voetbal altijd met mijn rug naar het doel. Dan leer je ook aan te voelen, of te horen, wanneer een verdediger een tackle in gaat zetten. Dan spring je op of wijkt uit. Dat soort zaken zal ik zeker proberen over te brengen als ik voor een talentvolle groep sta. Laat dit duidelijk zijn: ik ga het trainerschap niet beginnen met het idee dat ik het wel even fiks. Ik zal me met ziel en zaligheid geven voor de club en mocht uiteindelijk blijken, dat het niets voor me is, dan heb ik later in ieder geval de wetenschap dat ik het heb geprobeerd.”
Ook Verplancke speelde even met de gedachte bij de groenwitten te gaan spelen. ,,Ik ben 34, heb zwaar werk en dan vallen de trainingen op eerste klasse niveau niet altijd mee. De beide trainers van Lugdunum ken ik goed en als Sergio en Shemiel inderdaad hier vertrokken waren, had het kwartje wellicht ook voor mij die kant op kunnen vallen. Het liep anders. Mijn trainer Theo Ducaneaux kwam de geruchten ook ter ore en was er absoluut niet blij mee. Hij heeft me een aantal keren gebeld. Ik vind hem een fijne vent en een kundige trainer en hij kwam met een aantal uitstekende argumenten om bij Voorschoten’97 te blijven ballen. Hij heeft wat concessies gedaan wat betreft mijn (verplichte) aanwezigheid bij de trainingen en uiteindelijk heeft Theo me doen besluiten hier te blijven. Ik ben er ook blij mee dat Shemiel en Sergio hier gewoon volgend seizoen in de selectie zitten.”
De onrust bij Ducaneaux was goed te begrijpen. Voorschoten’97 onderging een aderlating door onder meer het vertrek van Peer van Paasen en Steef Knijnenburg. Over de laatste wil Verplancke wel wat kwijt: ,,We gaan hem missen. Het is een uitstekende kopper, ijzersterk in de duels en heeft een prima inspeelpass; een complete voetballer.” Die kwalificatie past ook bij Verplancke. De tweebenige speler bewijst eigenlijk en elke wedstrijd van meerwaarde te zijn en vermoedelijk hadden de groengelen de ambities moeten bijstellen als hij zijn heil ergens anders had gezocht.
Ducaneaux kan gerust ademhalen: Vrede (onbereikbaar voor commentaar helaas), Constancia en Verplancke blijven. De ambities bij Verplancke ook: ,,Net als het vorige seizoen gaan we voor meer dan handhaving; hoog in de middenmoot of ergens in de subtop eindigen staat mij in ieder geval voor ogen. Ik zal weer met het grootste plezier starten, want Voorschoten’97 is gewoon een prettige club, waar ik me thuis voel. Afbouwen komt later wel eens.”
