Toen ik onlangs een speler een gele kaart gaf, hoorde ik dat vanuit zijn dug-out iemand zeggen. Het grappige is dat hij precies verwoordde wat ik op dat moment zelf ook dacht. Om eerlijk te zijn dacht ik zelfs; oooooh wordt het weer zo’n seizoen.
Het voorval speelde zich af tijdens een wedstrijd in de reserve hoofdklasse. Ik heb in een eerdere column al geschreven dat de kwaliteit van deze competitie sinds de invoering van de O23 competitie ernstig aan kwaliteit heeft ingeboet. Helaas bleek dat deze wedstrijd wederom en niet alleen op het veld, waar een van de teams als ‘vriendenteam’ vorig seizoen nog twee klassen lager uitkwam, maar ook aan de begeleiding.
Voorafgaande aan de wedstrijd bleek dat de thuisploeg, waar dat aan de scheidsrechter is voorbehouden, zelf alvast maar akkoord had gegeven voor de spelersopgave. Toen ik mij bij de kleedkamers meldde voor de passencontrole bleken beide teams al op het veld te staan wachten.
Op zich was het een leuke en open wedstrijd, waarbij het spelen onder leiding van een KNVB scheidsrechter i.p.v. een verenigingsscheidsrechter, van beide kanten, overigens wel een totaal nieuwe ervaring leek voor de meeste spelers. Spelers bleken met nagenoeg al mijn beslissingen moeite te hebben en lieten dit ook voortdurend door woord of gebaar lieten merken.
Het regende kleine overtredingen zoals duwen, afhouden of gevaarlijk spel die, zodra ik daar voor floot, constant afkeurende geluiden, hoofdschudden of wegwerpgebaartjes opleverde. Maar ook bij de paar grove overtredingen die bestraft werden, was het commentaar niet van de lucht.
Nou zal ik de laatste zijn die beweert dat ik die middag foutloos was maar om bij nagenoeg elk fluitsignaal commentaar te krijgen ging me uiteindelijk te ver. Toen ik op een gegeven moment aangaf er niet van gediend te zijn om bij elke beslissing commentaar te krijgen kreeg ik doodleuk te horen dat ik mij daar dan maar op moest instellen of dat ik dan voortaan beter wat anders kon gaan doen op zaterdag.
Al enige jaren is er een ontwikkeling merkbaar. Spelers worden steeds mondiger en – in overeenstemming met de maatschappelijke tendens – uiten zichtbaar en hoorbaar hun onvrede over arbitrale beslissingen. Hoewel de spelregels dit strafbaar stellen kan ik daar best mee leven en vind daar niks mis mee zolang een reactie niet beledigend is, binnen de fatsoensnormen blijft en spelers na hun eerste primaire reactie niet blijven ‘doorjengelen.’
Als ze op hun gedrag aangesproken worden is veelal het eerste wat ze roepen dat het een reactie uit emotie is. Van mij wordt dan maar verwacht dat ik daar mee om weet te gaan. Spelers verzinnen vaak de mooiste smoezen; zo hoorde ik laatst een speler zelfs zeggen dat hij gebruik maakte van zijn recht van meningsuiting.
Toen ik uiteindelijk, na het zoveelste protest tegen een beslissing, besloot dat de maat vol was en een gele kaart gaf kwam bovenomschreven, in mijn ogen misplaatste, reactie vanuit de dug-out. Daarmee sloeg men de plank volledig mis. Deze opmerking had kennelijk tot gevolg dat de spelers zich ‘gesteund’ voelden door de bank met als resultaat het ‘gemauw’ alleen maar toenam. Het liet mij geen andere ruimte om in het verdere verloop nogmaals te treden met nog twee ‘gele kartonnetjes’ tot gevolg.
Ik had na afloop graag even met de begeleiding gesproken om in een open gesprek duidelijk te maken dat zij met deze opmerking hun spelers, die veelal jong en onervaren waren, niet hadden geholpen. In tegendeel zelfs. In plaats dat zij spelers tegen zichzelf beschermden door deze te corrigeren gaf men ogenschijnlijk groen licht om hun (wan)gedrag voort te zetten.
Ik hoop oprecht dat ik in de toekomst niet meer met dit soort incidenten geconfronteerd word. Al was het maar om te voorkomen dat ik zo’n: ‘oooooh, is het weer zo’n dag’ momentje krijg.
