Na een lange zomerstop mochten de clubs begin september ‘de wei’ weer in. Voor clubs die op natuurgas spelen was dat nog even spannend want de zomer was niet alleen heet maar vooral droog. De terreinbeheerders keken daarom angstvallig toe of hun ‘matje’ wel bespeelbaar was. Clubs die op ‘kunstsprieten’ spelen kenden daarentegen geen enkele zorg. Wonder boven wonder verliep de start (en het vervolg) van de bekercompetitie echter zonder problemen en kon er in het laatste weekend in september ook een start gemaakt worden met de competitie.
Ook ik stond, net als vele van mijn collega’s te popelen om het veld weer in te mogen en was dan ook tevreden dat de KNVB mij voor alle drie de bekerweekenden had ingepland. Net als ik gebruiken de clubs de bekerwedstrijden veelal als voorbereiding op de aankomende competitie. Waar ik vooral conditioneel opnieuw op niveau probeer te komen, proberen clubs spelers en spelsystemen uit die hen het komende seizoen succes moeten brengen. Voor veel (nieuwe) spelers is dit het podium waar ze zich willen presenteren om een basisplaats te verdienen. Mogelijk is dat de reden dat zij met volle inzet de grenzen van het toelaatbare opzoeken en soms ook overschrijden. Ik kon meteen ‘aan de bak’ want de KNVB had mij aangewezen voor een paar wedstrijden waar op zijn minst de term ‘beladen’ aan opgehangen kon worden.
Het bleken inderdaad lastige potjes waarbij de spelers aantoonden over korte lontjes en lange tenen te beschikken. Zo vond een speler die het de hele wedstrijd ‘aan de stok’ had met zijn tegenstander het nodig om na afloop voor eigen rechter te spelen. Na mijn laatste fluitsignaal zocht hij zijn tegenstander op, vloog deze aan en kegelde hem omver. Zijn teamgenoten wisten hem met de nodige moeite daarna de kleedkamer in te dirigeren.
De volgende wedstrijd betrof een streekderby waarbij het er in het begin al vrij pittig aan toe ging. Het noopte mij om de wedstrijd kort te houden. Zonder grote incidenten en met slechts twee gele kaarten wist ik, ondanks onderlinge irritaties en pittige tackles over en weer, de wedstrijd tot een goed einde te brengen. De aanvoerder en de trainer van de gasten beklaagden zich na afloop dat zij zich erg onaangenaam hadden gevoeld bij mijn strakke leiding. Dat ik door mijn manier van fluiten voorkwam dat de wedstrijd ontspoorde werd gemakshalve maar vergeten.
Ook de derde bekerwedstrijd verliep niet helemaal geruisloos. Bij aankomst op het complex zag ik dat men bij een jeugdwedstrijd met elkaar op de vuist ging. Mijn gastheer zat hier duidelijk mee in zijn maag want, zo werd mij uitgelegd, de vereniging deed er juist alles aan om van hun slechte imago af te komen. Kennelijk was dit voornemen nog niet beland bij de selectie want ik had door hun gedrag een aantal gele kaarten en een afkoelingsperiode nodig om de wedstrijd uit te laten spelen.
Afgelopen week benutte ik om eens terug te kijken op de vier wedstrijden (drie bekerwedstrijden en een competitiewedstrijd) die ik dit seizoen inmiddels achter de rug heb. Wat mij daarbij opviel was de hoeveelheid gele en rode kaarten die ik in deze weken heb moeten geven. Degenen die mij goed kennen weten dat ik niet snel naar de borstzak (of in mijn geval de broekzak) grijp om het bekende gele of rode kartonnetje tevoorschijn te halen. Zolang ik fluit ga ik liever een ‘goed gesprek’ met de overtreder aan om diens gedrag bij te sturen.
Die handelswijze, die ik al 35 jaar hanteer, werd vorig seizoen in een van mijn laatste wedstrijden nog eens bevestigd toen mijn rapporteur mij na afloop verweet dat ik ‘te lief’ was en minimaal drie keer had verzuimd ‘geel’ te geven.
In de afgelopen vier wedstrijden heb ik maar liefst 18 x geel en 1x rood getrokken. Het zette mij wel aan het denken want voor dit aantal kaarten heb ik, gekscherend gezegd, normaal gesproken een heel seizoen nodig. Ben benieuwd of ik echt te lief ben.
