donderdag, maart 28, 2024
HomeRedactioneelInterviews algemeenGé van den Hoed: ‘Winst of verlies, het maakte  niets uit bij...

Gé van den Hoed: ‘Winst of verlies, het maakte  niets uit bij VNA, het was altijd polonaise na de wedstrijd, net een bruiloft’

-

                               Oude Clubheld: Gé van den Hoed (1948-2022)

‘Winst of verlies, het maakte  niets uit bij VNA, het was altijd polonaise na de wedstrijd, net een bruiloft’

 

 

Een gelukkig stel, vastgelegd in de kantine van FC Boshuiizen. Wilma en Gé hebben zich daar voor meer dan 100% ingezet, net als voor VNA.

Gé van den Hoed, ‘wereldberoemd’ in Leiden, is ons ontvallen. Een aderlating voor de Sleutelstad. De ene helft van de stad kent hem als de sympathieke bode van het Stadhuis, de andere helft bestaat uit voetballiefhebbers, clubbestuurders, leden en aanhang van talloze voetbalverenigingen en VNA in het bijzonder. Een 100% benaderende naamsbekendheid. Decennialang leidde Gé de in 1946 door nota bene twee UVS-ers opgerichte voetbalclub VNA (‘Voetbal Na Arbeid’).

Enkele weken geleden is deze ‘kleine grote man’ overleden. Veel te vroeg verwisselde Gé het tijdelijke voor het eeuwige. LeidenAmateurVoetbal op bezoek bij Wilma van  den Hoed, de weduwe van Gé. De zonen René en Emiel schuiven ook aan. Buren komen spontaan binnenvallen en rouwen mee met het aangeslagen gezin.

Dick Barnhoorn is 25 jaar voorzitter van De Sleutels. Ter gelegenheid daarvan komen tal van voetballers en bestuurders hem feliciteren. V.l.n.r.: Bart van Leeuwen (voorzitter UVS), Mia en Dick Barnhoorn, Alexander Pechtold (Wethouder Sport) en Gé van den Hoed (voorzitter VNA).

De Leidse voetbalwereld heeft een aantal niet weg te denken voorzitters aan het roer gehad. Markante kapiteins. Persoonlijkheden als onder meer Piet Biegstraten (DoCoS), Phil Verstraaten (Lugdunum), Dick Barnhoorn (De Sleutels/GHC), Ton van Zijp, Ed Immink (vv Leiden), Piet Kruit en Bart van Leeuwen (UVS). In dit rijtje illustere namen mag die van Gé van den Hoed niet ontbreken, hij past naadloos bij deze voetbalambassadeurs. Wilma, die vele jaren jonger oogt dan in haar paspoort vermeld staat, is blij met al die aandacht voor haar ‘eerste vriendje’.

De oorkonde die Gé van den Hoed met de Gouden Waarderingsspeld, die hij van de KNVB ontving. Een terecht eerbetoon voor al zijn verdiensten voor de voetbalsport.

Dat verdient hij, zal zij de komende uren nog menigmaal zeggen. Een warme man, een lief mens. ‘Hij leefde voor zijn gezin en voor zijn cluppie VNA,’ vertelt zij. ‘Hoe geliefd hij was bleek uit de enorme belangstelling bij de crematie. Ook uit de vele persoonlijke condoleances, de bloemen en stapels kaarten met zeer persoonlijke herinneringen.’ Deze middag wisselen een lach en een traan elkaar af. Wilma, René en Emiel willen direct al een karaktereigenschap extra benadrukken: ‘Gé kon niet tegen onrecht. Wanneer hij merkte dat daar sprake van was, sprong hij tussenbeide en nam het op voor de persoon die klem werd gezet. Leidinggevende of geen leidinggevende, het maakte hem niet uit. Onrecht is onrecht. Op dat gebied was hij een vechter, met het hart op de juiste plaats.’

Echte Leienaars

Om dan te vertellen dat ze samen zoals veel Leienaars graag een rondje stad maakten, naar de markt gingen om bij tearoom Snijers te genieten van koffie met gebak, naar het voorbijlopende publiek te kijken, te zwaaien naar kennissen en vaak ook een praatje te maken.’ Er wordt gegrinnikt: ‘Er waren mensen die pa aanklampten, vertelden dat hij hen had getrouwd en daar mooie herinneringen aan bewaarden.’

‘Kop’ van vertrouwelijke notulen. Voor het bestuur van VNA, met voorzitter Gé van den Hoed voorop, was een fusie niet nodig. VNA bleek kerngezond.
Gé van den Hoed als bode, keurig in pak. Er was een trouwerij en Wilma kwam even langs, de twee konden niet buiten elkaar, geen moment.

Wilma: ‘Dan wandelden we verder en zei Gé: ‘Ik ken die mensen niet.’ Maar zij jou wel.’ Als bode op het stadhuis assisteerde Van den Hoed de ambtenaar van de Burgerlijke Stand bij het voltrekken van huwelijken. Daar komt heel veel bij kijken. Ook was Gé altijd ‘zichtbaar’ bij bezoeken van hoge gasten, zorgde hij voor de hapjes en snapjes bij presentaties in de Burgerzaal en voorzag hij burgemeester en wethouders, commissie- en raadsleden tijdens vergaderingen van koffie/thee. ‘Bij al die gelegenheden droeg Gé altijd een stropdas,’ vertelt Wilma. ‘Hij vond dat dat bij zijn functie als bode hoorde; hij ging ook altijd in pak gekleed. Dat viel iedereen op.’

‘Kleine man, grote prestatie,’ kopt het Leidsch Dagblad. Gé van den Hoed wordt tijdens het Sportcafé bij vv Oegstgeest onderscheiden door de KNVB voor zijn grote verdiensten. Hij krijgt een oorkonde uitgereikt en de Gouden Speld van de KNVB. V.l.n.r.: Alexander Pechtold (Wethouder Sport), Henk Paulides (bestuurslid KNVB), Heleen Steens (loco-burgemeester Oegstgeest), Gé en zijn Wilma.

Eerste liefde

De week van Gé was dichtgetimmerd met bezigheden voor VNA. Wilma wist wat de club voor Gé betekende, ze gaf hem alle ruimte. ‘Met hart en ziel zette hij zich voor VNA in,’ vertelt Wilma. ‘Dat begon al op maandag. Die avond werd er vergaderd en het weekend doorgenomen. Ook werd de kas opgemaakt en de bestellingen opgegeven. Dinsdag- en donderdagavond volgde Gé de trainingen, sprak samen met het bestuur met de trainers en spelers. Er werden soms plooien gladgestreken, daar was hij een hele meneer in.’

Gé van den Hoed, temidden der kampioenen. Voor bijzondere wedstrijden deed Gé van den Hoed nog weleens zijn kicksen aan. Deze foto werd gemaakt voor de wedstrijd Voetbalvoorzitters tegen Leidse Prominenten. Staande onder meer: Wim Rijsbergen, huisarts Har Meijer, ‘Kale’ Jan Oudshoorn en Henk de Bolster; gehurkt Phil Verstraaten, Hans van der Starp, Gé van den Hoed en Aad van der Luit.

De voorzitter hield niet van onmin, dat moest meteen uitgesproken worden. Dat zou je de sociale kant van hem kunnen noemen: op een prettige manier met iedereen proberen om te gaan. ‘Klopt,’ bevestigt Wilma, ‘dat werd in zijn werk eveneens zeer gewaardeerd.’ Op vrijdag werden de voorbereidingen voor het weekend getroffen. Is er voldoende frisdrank en bier, genoeg chips, patat, frikandellen, wisselgeld voor de kassa en de jukebox? Gé zorgde daar allemaal voor.

Gewonnen of verloren? Het was altijd feest in de kantine van VNA. Hier maken Wilma en Gé een dansje. Let op: hier draagt de voorzitter een stropdas.

Het weekend stond in het teken van de wedstrijden. ‘Op zondag waren wij altijd op het veld, pa, ma, Emiel en ik,’ weet René. ‘de hele dag speelden wij daar. Heerlijk ravotten buiten.’ Emiel: ‘Tussendoor liepen we de kantine in voor een flesje of chips. Nou dat kregen wij dikwijls wel tegelijk van drie kanten aangeboden.’ Wilma: ‘Gé was dan ook in pak, met stropdas.’ Dan onthult ze, dat Gé haar eerste en enige liefde is geweest. Nee, ik ben nooit met andere jongens uit geweest. Toen ik Gé zag was het meteen PAF, hém wil ik hebben!

Een hecht koppel. Wilma en Gé kennen elkaar 57 jaar, ze zijn 53 jaar getrouwd. Hond Buddy hier acht jaar, een echte oppashond, gek op Gé en Gé gek op hem.

Gé heeft wel andere meisjes gehad. Wij kwamen ze later nog weleens tegen en praatten ook met elkaar.’ Hoe heb je Gé leren kennen? ‘Dat was in het Volkshuis aan de Apothekersdijk. Daar werden dansavondjes georganiseerd. Op een keer zorgde een populair bandje, Danny & The Flying Arrows voor de muziek. Indorock. Daarin speelde een neefje van mij. Wij hielden alle twee van die gitaarmuziek en vonden die danspasjes zo leuk. Zo’n avond duurde van acht tot een uur of elf. Ik herinner me nog dat ik stipt elf uur thuis moest zijn, geen minuut later. Een heel verschil met deze tijd. Nu begint het pas tegen twaalf uur.’

Wilma en Gé vormden een onlosmakelijke eenheid, of zoals Wilma het zegt: ‘Waar je Gé zag, zag je mij, en waar je mij zag, zag je Gé. We kennen elkaar 57 jaar en zijn 53 jaar getrouwd.’ Een Zwanenhuwelijk. ‘Koffie?’ Al lopend naar de keuken kan ik noteren: ‘We waren een open boek voor elkaar, wisten alles van elkaar. Weet je wat Gé niet prettig vond? Wanneer je ergens te laat kwam, hij was een mannetje van de tijd.’

In de jaren ’80 van de vorige eeuw werd er al gesproken of fusies. Toen ging het om een fusie van VNA, Leidsche Boys en LDWS. Het bestuur was faliekant tegen. Dat lieten (v.l.n.r) Theo Koster, Dick Philippo en Gé van den Hoed ook onomwonden weten in een interview in het Leidsch Dagblad, 5 maart 1988. Nieuwe leden meldden zich aan bij Sjaak Bekooy van de patatzaak. Koos van Weerlee volgde Peet Gorree op als trainer van de compleet nieuwe selectie

Ze knikt instemmend wanneer ik opmerk dat clubmensen als Gé zich alleen zo kunnen inzetten wanneer het thuisfront – zeg maar: moeder de vrouw – daar achter staat.

Meidenvoetbal

Onderling is het dikke mik bij de Van den Hoedjes, ze vormen een hecht en warm gezin. Dat is nog steviger geworden met de twee schoondochters, die als zorgmedewerkers helden zijn, en de vier kleinkinderen. René en Emiel hebben elk twee meiden. ‘Meiden,’ zegt Wilma lachend, ‘de jongens hebben zeker hun sokken aangehouden in bed. Met sokken aan krijg je gegarandeerd altijd meiden.’ Een echte Leidse uitdrukking. Meiden, dames. Dat brengt het gesprek automatisch op vrouwenvoetbal.

Trots op zijn vier meiden, twee van René en twee van Emiel. De mannen zullen wel sokken hebben gedragen in bed, want dan krijg je meiden, vast en zeker.

Er gaat een diepe zucht door de kamer. ‘Vrouwenvoetbal is een tijdelijke tak bij VNA geweest,’ weet Emiel, chefkok van ‘Tante Bet’, een eerste klas restaurant in Voorschoten. ‘Het is een tijdje een hype geweest, VNA deed mee. Mijn vader vond het niks, maar ja, er kwamen volop aanmeldingen. Voetballende dames bij VNA is een tijdelijke aangelegenheid geweest.’ Waarom paste vrouwenvoetbal niet bij VNA? Emiel: ‘Hun beleving van voetbal is zo anders dan bij mannen. Mijn vader stond er naar te kijken, schudde zijn hoofd en ging snel naar de kantine. Mannen kunnen schreeuwen, maar vrouwen zijn erger. Wanneer mannen in het veld een akkefietje hebben, wordt dat na de wedstrijden afgeklonken met een biertje. Vrouwen zijn stijfkoppiger, onderling ook. Pa had een prima dag toen het vrouwenvoetbal stopte.’

Gé van den Hoed is negentien jaar lid geweest van de Vereniging van Gedecoreerden van de KNVB. Hier zit hij bovenin. De gedecoreerden brachten in 2019 een dagje door bij de KNVB in Zeist.

Naar Merle en Britt, zijn twee voetballende kleindochters, ging Gé wel trouw elke week kijken. ‘Maar dat ligt weer anders,’ zeggen René en Emiel met een lach. Wanneer het echtpaar ergens naar toe ging, werd het als volgt begroet: Hallo Gé en goede avond mevrouw Van den Hoed. Ergens een stukje eten? Goede avond, Gé en mevrouw Van den Hoed. Dat gebeurde zelfs nog geregeld bij VNA en later bij FC Boshuizen. Nooit Gé en Wilma, gek eigenlijk. Wilma die ook actief in de keuken van VNA was, heeft nog een anekdote: ‘Onze tosti’s waren zo verrukkelijk, per tafel werden ze per vier of acht besteld. Roept er iemand: ‘Mevrouw Van den Hoed, acht tosti’s, maar graag zonder brood’. Dat is toch gillen.’

Gezelligheid en kameraadschap

Specialiteit van Wilma: biertjes, tappies met twee vingers schuim. ‘Er zit een man aan de bar, hij bestelt een biertje, leegt die meteen in het spoelbak en bestelt er meteen nog een. Zelfde laken een pak. Bij het derde biertje ook. Ik stond versteld en vroeg waarom hij dat deed. Weet je wat hij zei? ‘De eerste drie biertjes smaken mij nooit. Niet te geloven.’

René, werkvoorbereider bij de bekende liften-onderneming KONE, doet ook een duit in het zakje: ‘Er loopt een speler, ik zal geen namen noemen, te zeuren, te zeiken en te zaniken: ‘Trainer, ik voel me kloten’. Antwoordt de trainer, Per Crispijn: ‘Dan moet jij je klauwen uit je zak halen, klojo.’ De naam is gevallen, Per Crispijn, bijgenaamd Per Plezier. Wilma aan het woord: ‘Per is een schat van een man, hij was ook bij de crematie, helemaal ontdaan. Hij bleef bij de kist staan en maakte een diepe buiging. Een heel emotioneel moment, ik zal het nooit vergeten.’

De mannen van VNA, die in 2022 deelnamen aan het toernooi voor de Bledder Cup van LeidenAmateurVoetbal. Staand v.l.n.r.: René van den Hoed (reserve), Ben Vermond (reserve), Otto Quandt, André Hermsen, Paul Slijkhuis, Cees Janson, John Copier; gehurkt v.l.n.r.: Dennis Slijkhuis, Danny van der Hoorn, Peter Oomen, Michel van Rijn, Marcel Groenendijk, Richard Kramp. Tom Holswilder (ook van VNA), die nog steeds beweert dat hij zijn eigen voorzetten inkopte, had de aangename gezelschap bij elkaar gebracht.

Reden om de ‘gepensioneerde coach’ even te bellen: ‘Ik heb zeven jaar bij VNA training gegeven. Fantastische jaren waren dat. Dat kwam vooral door Gé van den Hoed, een klasseman met wie ik een geweldige klik had. Altijd feest bij VNA.’ Een paar voorbeelden van dat feesten? ‘Sinterklaas bij VNA. Jij kreeg een lootje waarop stond wat je moest meenemen als verrassing. De een moest een koelkast meenemen, een ander een bankstel. Ik had een ‘stripteasedanseres’ op mijn lootje staan. Ik heb het geweten, ze kostte me 250 gulden voor twee-en-een-halve minuut. Maar het dak ging eraf.’

Een verjaardag tijdens Corona. Niemand mag dichtbij komen. Daarom wordt de feestballon hengelend aangereikt. De meiden zingen ‘Lang zal hij leven’, de buurt zingt mee.

Na een training gingen Per en spelers het veld besproeien, daarna een kaartje leggen. ‘Het werd beregezellig, we vergaten de tijd, het werd al ochtend en de kraan spoot als de brandweer. Het veld stond blank. Wijnand Rijsdam kwam ’s morgens het veld keuren, bij ons moesten alle wedstrijden afgelast worden, het veld was onbespeelbaar.’

Een echte VNA-foto. Voorzitter Gé van den Hoed serveert zelf de drankjes. Rosé of de toen zo populaire sherry? Om in de kantine te ‘mogen’ werken, moest Gé eerst het horecadiploma halen.

De goedlachse Per roemt de sfeer, gezelligheid en gemoedelijkheid bij VNA. Kameraadschap ook: Had iemand een ander huisje? Moest er gestuct worden, een leidinkie aangelegd? Dat deed je voor elkaar. Wanneer er gevraagd werd: ‘Wat krijg je van mij’?, kreeg je als antwoord: ‘Ik hoor je niet. Geef me nog maar een biertje’? Zo was het ook bij UDWS en FC Boshuizen.’

Bij die clubs stond Crispijn ook zeven jaar voor de groep. Er gaat nog een praatje bij VNA: Een gelouterde speler, een vaste kracht, gaat het veld in en hem wordt toegeroepen: ‘Speel jij nou eens zoals je nog nooit gespeeld hebt, speel goed.’ Dat gaf toch een partij consternatie! Wie dat riep en tegen wie moet nog eens uitgezocht worden.

Een groot talent? Uhh, ik dacht het niet

Op het lijstje van Wilma en haar zonen René en Emiel staan nog wat puntjes die best de aandacht mogen krijgen. Dat kan, in dit eerbetoon mogen (moeten) zoveel mogelijk facetten van Gé benoemd worden. ‘Onrust, nee ik zou het geen onrust willen noemen, eerder uithuizigheid,’ vindt Wilma. ‘Hij kon niet stil zitten. Het was wennen voor hem, de overgang van de bouw naar het stadhuis. Tot een paar dagen voor zijn dood ging hij er nog op uit met de geleende scootmobiel. Dan nam hij het rit aan.’

Opa Gé met kleindochter Merle, tijdens de Open Dag van Feyenoord.
Binnen de familie Van den Hoed zijn er fans van Feyenoord en van Ajax. Merle, de jongste van René, is van Feyenoord; Britt, de jongste van Emiel, is van Ajax.

Wat mensen ook nog moeten weten is dat Wilma en Gé samen aan hun conditie werkten bij Sportschool Ramdas. Dat hoopt Wilma weer snel op te pakken. Ja, dan de liefde voor Feyenoord en Ajax binnen de familie. ‘Dat gaf weleens spanningen,’ zegt Emiel met een glimlach. ‘Wanneer een van de twee verliest, wordt er naar elkaar geappt en gevraagd of de uitslagen al bekend zijn. Haha.’ Ook dat is humor.

Volendam, 2022. Deze prachtige foto zou Wies Hermsen, vriendin van Wilma en Gé, later gebruiken voor een schilderij.
De in 2022 in Volendam gemaakte foto van Gé van den Hoed, nu als schilderij, gemaakt door Wies Hermsen. Voor zijn overlijden heeft Wies het kunstwerk aan Gé kunnen overhandigen. Een emotioneel moment.

Kon Gé aardig voetballen? Een vraag die met enige voorzichtigheid wordt gesteld. Het is even stil, tien seconden duren dan opeens lang. Het antwoord wordt aan René overgelaten: ‘Om nu te zeggen dat mijn vader een groot talent voor het spelletje had, uhh, ik dacht het niet. Daar staat tegenover dat hij een sfeermaker was, binnen en buiten het veld. Pa zou een goede trainer zijn geworden, hij leerde anderen beter voetballen.’

De gebroeders Emiel (links) en René van den Hoed, de broers zijn ‘dik’ met elkaar.

Dan blijkt dat de VNA-voorman tot zijn vijftigste heeft gevoetbald, op het laatst bij de veteranen. Ook werd hij geregeld gevraagd bij bijzondere evenementen de kicksen aan te trekken, bijvoorbeeld wanneer voetbalvoorzitters binnen de lijnen kwamen tegen een jubilerende club, of tegen sponsors. Daar was hij altijd voor te porren. Bovenal bleef hij altijd een heer, de voorzitter. Al had een scheidsrechter nog zo slecht gefloten, Gé bedankte hem altijd voor zijn komst, bood hem na de wedstrijd koffie met een broodje kroket aan en wenste hem wel thuis. ‘Zo was hij, zo hoort het,’ knikken de beide zonen.

René van den Hoed (staand, uiterst links) als coach van MO19 bij R.K.V.V. Meerburg, met dochter Merle (gehurkt, uiterst rechts).

Er liggen talrijke kaarten, vol medeleven, herinneringen en anekdotes, die Wilma nog moet openmaken en lezen. Daar ziet ze erg tegenop. ‘Het is allemaal nog zo vers, ik blijf maar vol schieten, het lijkt wel of daar geen einde aan komt.’ Ze pakt een boek en vertelt: ‘We waren boodschappen aan het doen, Gé en ik, hier aan het Bevrijdingsplein. Komen wij meneer Piet Kruit tegen, je weet wel, jarenlang voorzitter van UVS. Hij zegt veel waardering te hebben voor wat Gé allemaal voor VNA en het Leidse voetbal heeft gedaan. ‘Jij krijgt van mij een prachtig boek, ik kom het van de week brengen’.

Voor Gé van den Hoed is er naast VNA maar één club: Feyenoord.

Een paar dagen staat hij voor de deur om het boek ‘Een eeuw lang… Uit Vriendschap Saâm’ te brengen. Later lazen wij wat hij daarin had geschreven. Kijk maar: ‘Aan Gé van den Hoed, met respect en waardering voor het vele werk bij je club en de voetbalsport in Leiden. Piet Kruit, voorzitter van UVS.’ Op zoiets, en zeker van zo’n iemand als de heer Piet Kruit, kon Gé trots zijn. Hij is er niet van naast zijn schoenen gaan lopen. Gé bleef bescheiden.’

Een van de weinige elftalfoto’s met Gé van den Hoed (gehurkt, uiterst rechts), hij voetbalde tot zijn 52ste
Ter gelegenheid van het 50-jarig huwelijk van Wilma en Gé gaat het hele gezin aan tafel in Scarlatti. Emiel, toentertijd chef, heeft een heerlijk diner samengesteld. Momenteel is Emiel chef bij ‘Tante Bet’ in Voorschoten.

Foto’s: Collectie Gé, René en Emiel van den Hoed,  e.a.

Actuele foto’s: René en Emiel van den Hoed

 

2 REACTIES

  1. Prachtig verhaal van een clubicoon! Veel met Gé, in het verleden te maken gehad. Gé, als voorzitter van VNA en ik als die van eerst De Sleutels en later van GHC. Al hoe wel we beiden op verschillende dagen speelden met onze verenigingen [ zondag/zaterdag] ] kwamen we elkaar met regelmaat tegen. Bij de 2 maal jaarlijkse KNVB vergaderingen [afdeling Leiden had je toen nog ] Bij talloze recepties van kampioenschappen, jubilarissen, of het vieren van een vereniging met haar zoveelste jaar van haar bestaan. Gé, was er altijd aanwezig als het gezicht van ”zijn” cluppie VNA. Hij kon geen kwaad woord horen over VNA en met veel respect is er jarenlang gesproken over al het vrijwilligerswerk wat hij heeft gedaan, voor VNA, maar zeer zeker ook voor de Leidse Voetbalwereld. Het laatst dat ik Gé, sprak was een paar maanden voor zijn overlijden, we hebben op het veld van FC Boshuizen, nog wat oude herinneringen met elkaar gedeeld. Ik schrok wel van zijn laatste woorden die van nou Dick, je zal mij niet zolang meer zien of tegen komen. Ik leef op dit moment in mijn reserve tijd, en wil samen met Wilma en de kinderen nog genieten van de tijd die mij nog rest. Helaas is dit een korte periode geweest, hopelijk hebben het gezin met Gé, nog een paar fijne momenten met elkaar kunnen delen. Maar hier ben ik wel zeker van. Gé, dank voor je vriendschap in al die jaren. Rust in vrede. Dick Barnhoorn, Ere Voorzitter v.v. De Sleutels en v.v. GHC.

Reacties zijn gesloten.

Must Read