T.E.A.M.: Together Everyone Achieve More. Een gevleugelde uitspraak van onze oud-trainer Frank Bloemheuvel die hij weleens gebruikte in een van zijn besprekingen voorafgaand aan een wedstrijd. De afgelopen dagen heb ik vaak aan deze woorden moeten denken. Deze uitspraak staat synoniem voor RCL, voor ons. Want we zijn misschien niet de allerbeste voetballers uit de eerste klasse, maar wanneer we samen de pollen uit het veld lopen, vuile meters voor elkaar maken, er vol op klappen, keihard werken, dan kunnen we het iedere tegenstander lastig maken. En dan win je niet zomaar van RCL. Op deze wijze moet het mogelijk zijn om er rechtstreeks in te blijven.
Alleen kan het namelijk niet, dat hebben we dit seizoen vaak genoeg gezien. Er zijn wedstrijden geweest dat we als los zand aan elkaar bungelden. Dat je na een paar minuten in de wedstrijd al voelde dat het niks zou gaan worden. Dan wist je al dat je zou verliezen en hoopte je eigenlijk alleen maar dat het droog zou blijven. Zodat je naast een pak op je broek, niet ook nog eens zeiknat die afgang moest ondergaan.
Maar er zijn zeker ook wedstrijden geweest waarin we, zoals al eerder beschreven, alles voor elkaar over hadden, wat tot resultaat leidde. Met de uitwedstrijd tegen Nootdorp als lichtend voorbeeld. De beste wedstrijd van het seizoen. Met afstand. We leken wel een roodwitte machine, de tegenstander werd geen moment met rust gelaten. Nootdorp kreeg geen kans om eens rustig te voetballen, want dan zat er alweer iemand met een roodwit shirt tussen. Uiteindelijk wonnen we die wedstrijd dan ook dik en dik verdiend met 1-3.
Pech is wel een woord wat bij ons seizoen past. Het geluk is niet altijd aan onze zijde geweest. Hoe het kan, zou ik niet durven zeggen. Jeugdige onbezonnenheid, wondergoals tegen, blunders, het is ons allemaal overkomen. Het begon al op de allereerste speeldag. Op bezoek bij Forum Sport staat het lange tijd 0-0. Ik zie het scorebord nog naar de 90e minuut verspringen en verzoen me met een punt, want meer viel er ook niet echt te halen. Maar dan valt de bal alsnog binnen, hoe het kan weet ik nog altijd niet. Een speler van Forum Sport, vogeltje vrij in ons zestienmetergebied kan aanleggen en schuift de bal in het doel. 1-0 verlies. Twee wedstrijden later, opnieuw een uitwedstrijd. Een verre uitwedstrijd. Hoorn is de bestemming. Het begin is goed, we komen binnen het kwartier op een 0-2 voorsprong. Maar we wisten het nog te verspelen. Met 3-2 verlies naar huis. Weer die dekselse laatste minuut. En dan is het extra ver rijden vanuit Hoorn naar huis. Het voelde als een busreis naar de Noordpool.
Eind oktober was daar de wedstrijd tegen BVCB. Voor de neutrale toeschouwer een wedstrijd om snel te vergeten en helemaal voor ondergetekende. We staan 1-0 achter en het ontbrak ons aan een echt slotoffensief. Kansen kwamen er niet of nauwelijks. Tot de allerlaatste minuut. We krijgen een penalty. Zouden we dan toch wat geluk krijgen? Ik ging achter de bal staan. In de voorbereiding schoot ik er ook eentje in, dus dan zou deze er ook in moeten gaan. Althans dat was de bedoeling. Mijn schot ketste uiteen op de lat en ik bleef daar achter op de penaltystip. De resterende twee minuten liep ik als een zombie over het veld. Tranen in de ogen. Nog nooit heb ik me zo klote gevoeld. Ik had het echt het gevoel dat ik mijn team in de steek had gelaten. Teamgenoten zeiden dat het niet zo was, maar dat was het natuurlijk wel. Die bal had er gewoon in gemoeten. Maar goed, je moet door en dat is ook weer het mooie aan voetbal. Je krijgt iedere week een nieuwe kans om het goed te maken.
Om het kopje pech toch nog even af te maken is er één wedstrijd die vermeld moet worden. Je zou denken dat die jongens van RCL wel genoeg voor de kiezen hebben gehad, maar de gifbeker was nog niet helemaal leeg. Een paar weken terug in de derby tegen GHC was het opnieuw raak. Lange tijd koesterden wij een 0-1 voorsprong, maar in de allerlaatste minuut gebeurde het opnieuw. Een voorzet die lang onderweg was wordt uiteindelijk binnengekopt en daar stonden we weer. 1-1.
Zeven punten zouden we erbij hebben gehad, dan hadden we ons niet hoeven bekommeren om het mogelijk moeten spelen van promotie/degradatie wedstrijden. Maar dit moeten we achter ons laten en vooruit kijken naar wat komen gaat.
Zaterdag is de laatste wedstrijd van het seizoen. We spelen een uitwedstrijd bij Alexandria’66. Een goede ploeg met technisch vaardige jongens, die het fijn vinden om ‘’lekker’’ te kunnen voetballen. Laten wij er maar voor zorgen dat zoiets niet gaat gebeuren. We zullen er vol op klappen, druk vanaf de eerste minuut, dat is wat ik u kan beloven. Afgelopen zaterdag gaven we het goede voorbeeld door Haaglandia, zo’n zelfde soort ploeg als Alexandria, met deze speelwijze zonder punten terug naar huis te laten keren. Als we diezelfde strijd en passie in ons spel kunnen leggen, dan moet er ook van Alexandria gewonnen kunnen worden. En wie weet krijgen we nu ook wel wat geluk. Een engeltje op de paal en lat. Een late goal. Gemaakt door een kind van de club. Dat zou het mooiste scenario zijn. Maar laten we er nog maar niet op vooruit lopen. Ik kan in ieder geval niet wachten tot het zaterdag is, dit zijn de mooiste potjes uit je voetballoopbaan.
Daarom hopen wij, namens de gehele selectie en staf, dat u ons aanstaande zaterdag in grote getale komt steunen zodat we samen met jullie, de mensen die een warm hart voor RCL hebben, kunnen vieren dat we in de eerste klasse zijn gebleven . Want samen kunnen we het halen. Als een T.E.A.M.
Nick Scheurwater, 22 jaar, buitenspeler RCL 1
 (1).jpg)
