Om 12.40 staat hij voor de deur, de hoofdtrainer van FC Rijnvogels. We wandelen de stad in om een hapje te gaan eten. De stad in dit geval is Leiden, waar je tegenwoordig een klein stukje Noordwijkerhout kunt vinden, het geboortedorp van Thomas Duivenvoorden.
Bij ROOS Taste & Smile, want Roos is ook een Noordwijkerhoutse en zelfs in de bediening komen we oude bekenden tegen. Na de lunch maken we een “roadtrip” door de Bollenstreek en de Veen. Om 17.00 uur zet Thomas me weer af en sluit hij af met de a-typische vraag: ,,Vind je me eigenlijk een a-typische trainer?”
Terug naar 13.00 uur in de middag. We hebben elkaar lang niet gesproken, dus we nemen de tijd om bij te praten over werk, huis, pensioen, reizen en andersoortige koetjes en kalfjes. Ondertussen genieten we beiden van het broodje kippendij, een aanrader voor wie hier ooit wil eten. Al snel komt het gesprek op het Covid19-geval in de selectie. Thomas legt me uit hoe de eerste 48 uur, nadat hij werd gebeld door de betreffende speler, eruit hebben gezien. In een notendop; op vrijdagmiddag werd hij gebeld en tot zondagavond een uur of 22 is hij non stop bezig geweest met bellen, mailen en organiseren. Het is al met al een lastige situatie voor speler, medespelers, staf en de club. De vraag rijst hoe dat straks moet als clubs tijdens het seizoen te maken krijgen met een uitbraak in de selectie.
Terwijl we terug wandelen naar de auto spreken we over de periode waarin hij voor het eerst aan tafel zat met de technische commissie van zijn nieuwe club. Een sessie die bedoeld was om te praten over de selectie en individuele spelers, maar een sessie die uiteindelijk veel meer diepgang krijgt vanwege de duidelijkheid die Thomas wil hebben omtrent identiteit, visie en spelersprofielen. Hoewel dit soort zaken natuurlijk vast liggen in allerlei documenten blijkt het toch zinvol om samen nog eens goed door te nemen hoe dat exact geformuleerd is of dient te worden. En zo verandert een “eenvoudige transfer-sessie” in een gezamenlijke zoektocht naar de stip op de horizon en alles wat daarbij hoort..
Onze eerste stop met de auto vandaag is VVSB. Hier heeft Thomas zijn eerste stappen als trainer gezet en heeft hij tussendoor ook nog een jaar de A1 onder zijn hoede gehad en kampioen gemaakt. Aad Koren noemt hij als degene die hem in aanraking heeft laten komen met het vak. Een half jaar heeft hij hem geassisteerd bij het training geven aan de E’tjes, zoals dat vroeger nog heette. Na wat rollen als assistent bij 1e jeugdelftallen wilde Thomas zijn eigen team gaan leiden, maar helaas zaten alle posities op slot. En zo kwam het dat Thomas, geheel tegen de Noordwijkerhoutse natuur in, uit het dorp vertrok om trainer van de C1 bij Wilhelmus te worden. Deze keuze heeft hem geen windeieren gelegd, gezien het feit dat ADO Den Haag, Alphense Boys, nogmaals Wilhelmus en de A1 van VVSB volgden.
Grappig genoeg blijven we op deze dag niet lang hangen bij VVSB. Hoewel Thomas hier zijn hele jeugd heeft gespeeld en voor een deel ook trainer is geweest, zijn er meer bijzondere plekken te bezoeken. Het helpt overigens ook niet mee dat het complex op dit moment een soort bouwput is en aan verandering onderhevig. Een complex wat nagenoeg hetzelfde is gebleven, is het terrein van voetbalvereniging DOSR, onze volgende stop op de route.
En zodra we de parkeerplaats van de club oprijden, verandert de blik in zijn ogen. DOSR is speciaal. DOSR was een warme club, DOSR vond hem geweldig en DOSR was zijn eerste baan als trainer van een 1e seniorenteam. Maar…., en dit toont direct de zelfreflectie die een goede trainer misschien wel nodig heeft om het ver te schoppen, DOSR was ook de club waar hij zijn eerste grote fout maakte.
Want ja, hij laat blijken over een krachtige visie te beschikken en hij stuurt zijn spelers nooit zonder een opdracht of zonder idee het veld in. Maar dat zijn ook de valkuilen die ervoor zorgen dat het na een fantastisch 1e jaar bijna misgaat. Na een uitmuntend, eerste seizoen met veel pressie op de laatste lijn van de tegenstander, legt Duivenvoorden de lat voor het opvolgende seizoen nog iets hoger. Niet alleen pressie, maar ook verzorgd voetbal van achteruit. En zo hebben ze plotseling maar negen punten in de winterstop. Hij pleegt een interventie om te voorkomen dat ze eruit vliegen en grijpt terug naar resultaatvoetbal. Iets wat hem niet zint, maar iets wat opnieuw de trainer Thomas Duivenvoorden kenmerkt. Iemand met visie en met inhoudelijk kennis, maar ijdel genoeg om niet verantwoordelijk te willen zijn voor degradatie. Wellicht heeft dat ook iets te maken met het compenseren van het feit dat hij maar een eenvoudige voetballer is geweest en zich, in zijn ogen, altijd moet bewijzen voor de buitenwacht.
Op de terugweg van DOSR naar Leiden haalt Thomas de wedstrijd thuis tegen RKDEO aan, toen hij nog bij DOSR werkte. De eerste helft gaven ze, zoals afgesproken, zoveel druk op de laatste linie van RKDEO dat de verdediger uit wanhoop de bal tweemaal over zijn eigen achterlijn speelde. In de rust staat het 0-0 en Thomas geeft bij het team aan dat hij het wel gezien heeft. Het is fantastisch, beter kan het niet, dit is al goed. Hoe het eindigt maakt hem niet uit, dit is het toppunt van het spel wat hij graag wil zien. Vervolgens loopt hij de kleedkamer uit. Ze winnen met 3-1.
Dat is wie hij is, als coach. Gefocust op het proces, iets minder op het resultaat, maar niet zo stoïcijns dat hij zelfs degradatie zou accepteren ten bate van goed voetbal. En maakt hem dat a-typisch? In zekere zin wel, maar het maakt hem bovenal een bijzondere coach. Een jonge trainer, die zelf niet bijster hoog heeft gespeeld. Functionerend vanuit sterk leiderschap, inspirerend en soms misschien ietwat dominant. In Zeist staat hij zelfs op een shortlist met veelbelovende, jonge trainers.
De vergelijking met andere jonge trainers in het betaald voetbal is wat dat betreft snel gemaakt. Types als Pepijn Lijnders (37) van Liverpool of Julian Nagelsmann (33) van RB Leipzig zijn natuurlijk al veel verder, maar dromen kan geen kwaad.
Hoewel de toekomst moet uitwijzen hoe hij omgaat met de druk van de hogere divisies en alle krachten die daarbij komen kijken, kun je er gevoeglijk van uitgaan dat hij op zijn minst in de nabije toekomst uitgenodigd zal worden voor de cursus “coach betaald voetbal”.
En waar het dan eindigt? Hij zegt wijselijk de hele dag niets over waar het volgens hem zou moeten eindigen, maar kijk niet raar op als Thomas Duivenvoorden over enkele jaren te zien is langs de lijn van Ajax – FC Twente. Bij welke van de twee hij dan de scepter zwaait, dat laten we nog maar even in het midden.
