Zoals ieder jaar voert de IFAB weer een aantal spelregels in of scherpt zij bestaande spelregels aan. Mijn ervaring heeft mijn geleerd dat deze ‘nieuwe regels’ bij spelers en begeleiding helaas niet altijd meer duidelijkheid hebben verschaft. Sterker nog; zij zijn vaak niet op de hoogte van een aantal spelregelwijzigingen.
Helaas blijkt dat (bestaande en nieuwe) spelregels door het arbitragekorps, zowel binnen het betaald voetbal als in de amateursector, ook niet eensluidend worden toegepast maar dat deze door scheidsrechters op verschillende manieren worden geïnterpreteerd.
Maar ten aanzien van het gebrek aan kennis spant journalistiek Nederland hierbij de kroon. Met de regelmaat van de klok tonen verslaggevers, maar vooral analisten, aan dat zij onvoldoende of geheel niet op de hoogte zijn van de regels terwijl zij daar wel een uitgesproken mening over hebben.
Met een verslaggever die zich afvraagt waarom een scheidsrechter een scheidsrechtersbal geeft als de bal tegen hem aangeschoten wordt of waarom de assistent pas vlagt nadat een buitenspel lopende speler de bal daadwerkelijk speelt kan ik leven. Maar de eeuwig durende kritiek op een scheidsrechter die geheel conform de regels en zijn instructie optreedt gaat mij te ver.
Analisten kijken in veel gevallen niet naar de toepassing van de regels maar zijn een mening toegedaan; zij ‘vinden’ ergens iets van. ‘Ik vind dat geen strafschop’ of ‘Ik vind het een belachelijke gele kaart’ hoor ik om de haverklap, waarbij ze, niets gehinderd door voldoende kennis van de (gewijzigde) regels op meesterlijke wijze beargumenteren waarom zij gelijk en de scheidsrechter ongelijk heeft.
In een eerdere column heb ik al aangegeven dat vooral Pierre van Hooijdonk hier een handje van heeft. Als ik hem hoor spreken, krijg ik het idee dat hij voorleest uit een eigen, door hem samengesteld, spelregelboek. Daar kan nu moeiteloos de naam van Rafael van der Vaart aan toegevoegd worden. Tijdens het EK had deze al een paar keer, in mijn ogen ongenuanceerde en onterechte, kritiek op de arbitrage geuit. Maar bij de wedstrijd Oekraïne – Zweden maakte hij het wel heel erg bont.
In deze wedstrijd werd een speler van Oekraïne, na een forse overtreding, met een rode kaart van het veld gestuurd. Uiteraard was deze beslissing onderwerp van discussie in de studio. Van der Vaart was er heel duidelijk over; geen rode kaart want ’hij vond’ dat de weggezonden speler zijn tegenspeler niet aan had zien komen en dat er daarom nooit sprake kon zijn van een rode kaart.
Toen de presentator hem er op wees dat Allard Lindhout, één van onze internationals, als deskundige alle criteria voor een rode kaart in de overtreding had gezien en benoemd reageerde van der Vaart respectloos: ‘Moet je die serieus nemen dan; die heeft zelf nooit gevoetbald.’
Van der Vaart doet er goed aan zich te richten op datgene waar hij waarschijnlijk wel verstand van heeft. Hij had kritiek op het spel van Spanje, Engeland en België. Als ex-voetballer kan en mag hij daar over meepraten. Ik vraag me af of van der Vaart zelf ooit ook maar een pupillenwedstrijd heeft gefloten. Moet ik hem dan met wel serieus nemen met zijn analyses over arbitrale beslissingen?
Nu ben ik de laatste die zal beweren dat de arbitrage tijdens dit EK foutloos was. De UEFA heeft dit ook gezien en op grond daarvan de belangrijkste wedstrijden toegewezen aan diegenen die gedurende het toernooi de beste indruk hebben gemaakt. Europese toppers zoals de Spanjaard Lahor (CL finale), de Fransman Turpin (EL Finale), de Engelsen Oliver en Taylor) de Turk Cekir hebben dit weekend te horen gekregen dat zij naar huis mochten.
Van de drie overgebleven scheidsrechters komen er twee uit Nederland. Een debutant die de openingswedstrijd, een groepswedstrijd en 8e finalewedstrijd toegewezen heeft gekregen. De ander die naar verwacht (donderdag definitieve aanwijzing) zijn imposante internationale carrière met de finale af mag sluiten. Twee scheidsrechters die nauwelijks of niet op niveau hebben gespeeld.
Moeten we die dan ook maar niet serieus nemen…………
