Het is woensdagavond en hoewel de vooroordelen anders doen vermoeden, start de wedstrijd in Stadion Kralendijk precies om 20.00 uur. 22 spelers tikken na het fluitsignaal de grond aan en slaan snel een kruisje. Razendsnel, om maar niets te hoeven missen van de reeds rollende bal.
Om mij heen een bont gezelschap aan shirtjes. Geen supportersvakken, geel-blauw en rood-wit gebroederlijk naast elkaar op de tribune. Er wordt gegeten. Hot dogs, BBQ en geen bier of alcohol, maar homemade awa di lamunchi en andere juices. De vrouwelijke toeschouwers lijken in de meerderheid en een oma wordt door haar kleinzoons de tribune opgehesen.
De sfeer oogt als een wekelijks familie-uitje. De entree is 3 US dollar en voor een avond voetbalvermaak in een heus stadion een schijntje vergeleken bij een wedstrijdje Quick Boys of VVSB. Naast mij zit een van de Bonairiaanse vrienden van mijn dochter. Hij voorziet mij van info, die direct mijn verbazing wekt en interessant genoeg lijkt om een column aan te wijden. Bonaire is een bijzondere Nederlandse gemeente met 21000 inwoners en telt, houd jullie vast: 9 voetbalclubs. Ik kijk mijn buurman vragend aan en verifieer nog even of ik hem wel goed heb begrepen.
Hardop stamel ik dat RCL de enige club in een 28000 inwoners tellende gemeente is. Het rijtje dat hij opsomt is te tropisch om niet te benoemen. Arriba Perú, Atlétiko Flamingo, Atlétiko Tera Corá, SV Estrellas, SV Juventus, SV Real Rincon, SV Vespo, SV Vitesse en SV Uruguay zijn de negen clubs die hier op het eiland een competitie spelen. En om de boel dan toch een beetje in actie te houden, spelen ze in die competitie drie keer tegen elkaar. Een wedstrijdje of twintig te spelen dus en het is altijd uit in Stadion Kralendijk of Antonio Trenidatstadion Rincon. Vanavond treffen SV Vespo en SV Estrellas elkaar. Na 15 minuten speeltijd schat ik in dat deze competitie vergelijkbaar is met de zaterdag 3e of 4e klasse. Alleen dan niet met 1 razendsnelle aanvaller, maar met 10. Ik probeer een opstelling te achterhalen, maar zeg lachend tegen mijn buurman dat het bijna op een 1-10 opstelling lijkt. Superleuk om naar te kijken. Je verslapt geen moment, want een keer met je ogen knipperen en je hebt alweer een aanval gemist.
Waar zijn vrouw zichtbaar nerveuzer wordt door het aanhoudende getrommel en de volumineuze spreekkoren, irriteert buurman zich  zichtbaar aan het spel. Hij mist in dit voetbal een degelijke opbouw. Gewoon omdat hij weet dat dat meer rendement oplevert. Als ik hem vraag naar de nummer 21 van Estrellas, lacht hij. De laatste man valt op. Hij lijkt lijnen uit te willen zetten, stuurt regelmatig spelers aan op het middenveld te blijven voetballen en instrueert zelfs zijn keeper. De buurman kijkt blij en vertelt dat de nummer 21 in Nederland heeft gevoetbald en na wat om ons heen gevraagd te hebben, krijgen we een naam. Google doet de rest: HVV Den Haag en VC Vlissingen. 38 jaar is hij nu, maar oogt top fit.
In deze eiland competitie speelt momenteel geen enkele makamba (scheldwoord om minachting naar de Nederlander te uiten. red.). Soms meldt zich een verdwaalde marechaussee die naast zijn werk hier graag een balletje blijft trappen. Bij Atlétiko Flamingo maakten ze een seizoen lang gretig gebruik van de lengte en kopsterkte van Robert Barendse (Unitas 30. red). De Bonairiaanse bondscoach liet zijn oog op hem vallen, met als gevolg dat hij opgenomen werd in het nationaal elftal en dan speel je opeens tegen de Britse Maagdeneilanden en de Bahamas in de Nations League.
Terug naar de wedstrijd en ik deel nog maar even een paar opvallende zaken. Al deze wedstrijden worden uitgezonden op Flamingo TV. Het arbitraal kwartet heeft oortjes, welke vooral opvallen door de witte plakkertjes waarmee ze bevestigd zijn. De 4e official houdt een heus digitaal bord op voor de wissels en de extra speeltijd. De verzorgers hebben het razend druk en rennen sneller dat hun rasta haar kan bijhouden. Er is geen drinkpauze, terwijl ik alleen met kijken al 1,5 liter water weg heb gewerkt. En als het de nummer 11 twee keer niet gelukt is de bal met zijn voet aan te nemen, besluit hij het de derde keer met de hand te doen. Maar hoewel hij door laat voetballen bij echt pittige duels, grijpt de scheids hier terecht in voor hands.
Misschien toch ook even achter onze gemeentelijke Leidse oren krabbelen: 9 clubs, 21000 inwoners en altijd voetballen in een stadion. Met daarbij natuurlijk wel de kanttekening dat de clubs op Bonaire geen kantine, maar een afdakje en een koelbox hebben. Er 1 kunstgrasveld is in Kralendijk. Er nooit afgelastingen zijn, maar vaak ook geen grassprietje op de velden.
Natuurlijk zoek ik naar vergelijk en zonder namen te noemen, zag ik vandaag 20 razendsnelle aanvallers, miste ik degelijkheid op het middenveld en een zekerheidje achterin. Maar genoot ik van de inzet van spelers, hart voor hun club van de supporters, families die samen zijn, het volume van de vrouwelijke toeschouwers, het eten en drinken en vooral 2 keer 45 minuten volle bak kijken.
Vanavond geen Champagnevoetbal, geen paniekvoetbal, maar kick and rush met na zo’n kleine twintig 100% kansen helaas een sobere 1-1 eindstand in Kralendijk.
