Het verlossende woord is er uit. Er mag binnenkort weer gevoetbald worden in competitieverband. En nog wel met publiek! Het is nu vooral een kwestie van trainen, fit worden en blessurevrij blijven en op naar duels om de knikkers. En hoewel de voetballoze periode minder lang duurde dan de vorige keer was het andermaal afzien in de voorbije weken. Het voetbal werd node gemist en wat kwam er in die tijd allemaal aan kommer en kwel voorbij…
Die ellende is verre van over nu de bal weer gaat rollen, maar wat een welkome afleiding van alle mogelijke shit. Het jaar begon al slecht. Vuurwerk mocht er niet worden afgestoken. Persoonlijk vond ik dat heel goed nieuws, want ik heb er nog nooit iets mee gehad. Gehoor werd er echter niet gegeven aan het verzoek en er ging een hoop geld de lucht in. De dagen erna kon de schade vervolgens worden opgemaakt. Die was andermaal niet mals en de aanblik van brandschade maakte mij niet per se vrolijk op de eerste dagen van het nieuwe jaar.
In Leiden en omstreken sprak iedereen over de moord of doodslag op een veertienjarig meisje. Een gruwelijk verhaal met louter verliezers. Een Belgisch jongetje van vier jaar werd eveneens het leven ontnomen en gevonden op de Neeltje Jans. Weer een ander jongetje werd de dood in gejaagd door een bekende voetballer die meer dan te hard reed en ook nog eens had gedronken. Hij loog er later zelfs over en zijn club maakte een nauwelijks te bevatten fout door hem weer te laten spelen. Inmiddels is duidelijk dat de speler het verder kan vergeten in Nederland. De pijn van de nabestaanden wordt er niet mee verzacht. Helaas vielen er in de eerste weken van de maand meer (jonge) slachtoffers en het gebruik van vuurwapens lijkt de gewoonste zaak van de wereld te zijn.
We zagen een opstand in Kazachstan en velen lieten het leven. De spanningen tussen Oekraïne en Rusland liepen verder op en ondertussen wordt de dreiging alsmaar groter. De Verenigde Staten en de westerse wereld zijn argwanend en op hun hoede en zelfs het neutrale Zweden kan niet meer rustig slapen. Dan was er de eruptie bij Tongo en de gevolgen voor oorden zelfs ver daar vandaan. Een verlaten olietanker in de Rode Zee, een tikkende tijdbom. Een catastrofe ligt zwaar op de loer. De berichtgevingen over het opwarmen van de aarde en de gevolgen voor ons en de generaties na ons. De meest uitbundige vogelgriep waarbij dagelijks tienduizenden dieren worden geruimd. Plus andere niet te verteren beelden van dierenleed, veroorzaakt door de machtige en gewetenloze mens. En zo kunnen we deze column met gemak door laten lopen met leed, narigheid en onverkwikkelijke zaken.
Dat doen we echter niet. Niet om de ogen te willen sluiten. Dat is te makkelijk en ronduit onverstandig. In een tijd dat er minder afleiding was en is, krijg je wel meer mee van alle narigheid. Corona heeft behoorlijk wat nadelen, zoveel is meer dan zeker. Iedereen is echter toe aan verzetjes, beter nieuws en perspectieven. Sport is daar een belangrijke speler in. LAV koos, de naam zegt het al, voor het regionale amateurvoetbal. In de voorbije weken kwamen we met het schrijven en de berichtgevingen nooit tot stilstand, maar nu mogen we weer gaan doen wat we zo leuk vinden. Schrijven over een rollende bal en liefhebbers weer treffen die het voetbal ook zo hebben gemist.
Ik miste de fraaie doelpunten, verrassende uitslagen, die heerlijke panna, de voorzet op maat en de ploeg die op weg was naar misschien wel een prijs. Ik miste echter nog veel meer vanaf begin december. De trainer die ondanks de 0-5 nederlaag meende dat zijn ploeg de wedstrijd had moeten winnen. Het getik van de noppen in de catacomben van het sportcomplex, zelfs de stank van zwetende kerels en die wedstrijd die pijn aan de ogen deed, maar alsnog vermaakte.
Het is allemaal zoveel leuker dan de bakken ellende die over ons heen werden gestort in de voorbije tijd. En nu mogen we weer. Gevaccineerd en ook de boosterprik al achter de rug. En gezond van lijf en leden. Wat willen we nog meer? Lekker de dag plukken en weer genieten van alles dat met amateurvoetbal te maken heeft. Ik zie uit naar een fantastische tweede seizoenshelft. Met ongekend veel doelpunten, maar ook defensies die juist bijna onklopbaar zijn. Naar reële en minder reële trainers, die hoe dan ook hun stinkende best doen om tot resultaat te komen. Maar zeker kijk ik uit naar een nu weer eens afgemaakte competitie. Straks met winnaars en verliezers, zoals het moet zijn.
Slecht en beroerd nieuws blijven we ongetwijfeld mee krijgen. Pijnlijk en onvermijdelijk. We maken er nu eenmaal op veel vlakken een puinhoop van. Het regionale amateurvoetbal biedt evenwel soelaas. De focus gaat er weer volle bak op en het helpt mee aan het positivisme. De energie spat er vanaf. Zoek het verder uit pandemie, wegwezen en wegblijven..
