Het gedrag van trainers en stafleden is de laatste weken bij veel voetballiefhebbers het gesprek van de dag. Aangesteld om het beste uit hun team te halen mag van hen worden verwacht dat zij hun team coachen en begeleiden tijdens een wedstrijd. Van hen wordt ook verwacht dat zij tactische ingrepen toepassen wanneer een wedstrijd niet naar wens verloopt. Tot zover geen gekke dingen zou je zeggen.
Maar een aantal van hen gaat verder en grijpt naar andere middelen om resultaat te behalen. Dat gaat soms best ver; ondanks de wetenschap dat radio en televisie niet ver verwijderd zijn kunnen we regelmatig getuige zijn van de geuite onvrede op de bank. Ook het, al dan niet bewust, manipuleren van de arbitrage hoort hier bij, zoals de regelmatige bezoekjes aan de vierde official (die rechtstreeks contact heeft met het arbitrale trio, of het, in de rust of bij opkomst op het veld, in persoon aanspreken van de scheidsrechter.
In de spelregels staat dat het door woord (commentaar) of gebaar (zoals wegwerpgebaren of minachtende gebaren etc.) bestraft dient te worden met het tonen van een gele kaart. Dit gebeurt zelden. Het is maar goed dat onze scheidsrechters een brede rug en mogelijk een slecht gehoor hebben want anders zou het kaarten regenen voor onze ‘bankzitters’.
Sommige trainers maken naam door het structureel overschrijden van de (fatsoens)normen. Op de Europese velden zijn een aantal trainers actief die opvallen door hun gedrag. Bij Chelsea stond in het verleden een temperamentvolle Italiaan aan het roer; Conte. Deze stond bekend om zijn emotionele uitbarstingen richting zijn team, maar ook richting de wedstrijdleiding. Na een korte terugkeer naar Italië laat hij bij Tottenham Hotspurs zien dat hij zijn emoties kennelijk nog steeds niet de baas is.
In Spanje coacht Sevilla coach Sampaoli zijn team zonder dat hij ook maar een minuut gaat zitten. Met elke aanval of verdedigende actie loop hij mee, bij voorkeur meters verder dan de instructiezone hem toestaat. Zijn stoel in de dug-out kan net zo goed verwijderd worden.
Ook in Spanje, maar dan bij Atletico Madrid, is de trainer nadrukkelijk aanwezig. Diego Simone staat als een malle, de gehele wedstrijd zijn team te coachen met armgebaren. Al je niet beter wist zou je denken dat hij op Madrid Airopuerto een baan had om vliegtuigen binnen te loodsen. Ik vraag me af of het allemaal helpt; als speler zou ik knettergek worden van dit gedrag.
Sinds dit seizoen heeft Nederland ook een soortgelijke druktemaker langs de lijn. Fortuna Sittard wisselde de rustige en immer correcte Sjors Ultee kort na de start van het seizoen in voor de tot dan toe onbekende Julio Velazques. Ondanks, eerlijk is eerlijk, dat de resultaten van Fortuna na deze trainerswissel veel beter waren vraag ik mij toch af of de Limburgse club hier nou echt beter van is geworden. Typeringen als ‘mafkees’, ‘waanzinnige’ en ‘hooligan’ kwamen al langs op de sociale media. Het gaat al lang niet meer over de voetbalkwaliteiten van de Limburgers maar bijna louter en alleen nog over het gedrag van de trainer
De afgelopen weken was hij voor veel voetballiefhebbers het gesprek van de (maan)dag. Het hysterische en respectloze gedrag van deze Spanjaard is werkelijk onbeschrijfelijk. De beelden op televisie zijn slechts een miniscule weergave van zijn negentig minuten durende (wan)gedrag. Schelden, tieren, beledigen van de scheidsrechter, de assistent-scheidsrechter en de vierde man zijn buiten alle proporties; je moet erbij zijn geweest om het te geloven. Onderbroken door de ene na de andere woede-uitbarsting staat hij zijn team op haast manakiale wijze langs de zijlijn te coachen, de afbakening van de instructiezone daarbij structureel negerend. Het scheelt niet veel of de assistent-scheidsrechter moet om hem heen lopen om zijn werk te kunnen doen en ook de vierde official kan zijn energie beter in andere zaken steken want deze wordt door Velazques permanent respectloos genegeerd.
Velazques gaat steevast volledig door het lint wanneer hem, in zijn ogen, onrecht wordt gedaan door de arbitrage. Daarbij ontziet hij niets of niemand, reageert zijn woede af door met bidons te smijten, te schoppen en te slaan op de dug-out maar vooral door op ongepaste wijze de scheidsrechter te bejegenen. Nu mag je het in mijn ogen negentig minuten lang oneens zijn met elke beslissing die deze neemt maar formeel heb je die maar te accepteren.
Het heeft lang geduurd maar Bas Nijhuis was drie weken geleden de eerste arbiter die op de enige juiste manier tegen Velazques optrad; hij stuurde hem (volkomen terecht) naar de tribune. Maar zelfs daar had deze zichzelf niet in bedwang getuige de manier waarop hij bij het verlaten van de tribune een (wat oudere) supporter van RKC opzij zette toen deze hem in de weg stond.
Het meest treurige vind ik nog dat Fortuna geen enkele maatregel neemt tegen het wangedrag van haar trainer. Diens gedrag is in de verste verte geen reclame voor de club maar toch komt hij er, voor de zoveelste keer, met een goed gesprek en de belofte dat hij zijn gedrag zal aanpassen van af.
Typisch een gevalletje van ‘ zachte heelmeesters’. Maar als je stelselmatig aantoont je emoties niet onder controle te hebben lijkt een bezoekje aan een psycholoog meer op zijn plek.
