Het is nog niet te bevatten, maar het is wel de waarheid en keiharde realiteit. Onze dierbare collega Hans Stauttener is niet meer onder ons. Een enorm verlies voor zijn vrouw, kinderen en vele andere naasten. Zij zullen zonder hem verder moeten en die pijn laat zich voelen.
Ook Leidenamateurvoetbal.nl is in rouw. Hans heeft bepaald niet veel geluk gehad met zijn gezondheid in de voorbije jaren. Tegenslag na tegenslag kwamen op zijn pad. Hans bleef echter sterk en levenslustig. Positivisme hield hem op de been, het zou allemaal goedkomen immers.
Via onze partner Sleutelstad kwam Hans jaren terug aan boord van LAV. Hij wist wel raad met de camera en vond het leuk om ons te helpen. Liever deed hij dat als de temperaturen aangenaam waren en er een zonnetje scheen, maar ook bij andersoortig weer liet hij zich niet kennen. Hans verzaakte niet en hielp ons graag en met plezier.
Hans vond het heerlijk om deel van ons team uit te maken. De werkzaamheden zette hij naar zijn hand, hij voorzag ons van tips en trucs bij onder meer het maken van interviews. Hij bepaalde waar de speler of trainer in kwestie moest staan voor een goed beeld en ook waar wij ons dienden op te stellen. Er was sprake van een prettige samenwerking en we maakten vaak dolletjes onder elkaar.
Dat dollen ging ook over de voorliefde voor twee grote clubs uit Nederland. Daarin zaten we niet op dezelfde golflengte, mar dat moest kunnen. In tal van jaren werd ik op mijn nummer gezet omdat de prijzen vaak ‘zijn’ kant oprolden. Gelukkig, voor mij dan, kwam daar in de voorbije jaren een kentering in en nu kon ik vaker lachen, Hans op de hak nemen en hem confronteren met nu successen aan ‘onze’ kant. Altijd was er evenwel respect en bleef de knipoog in tact.
Ook was Hans er dikwijls bij als we met LAV een uitje hadden. Soms om ons te helpen met bewegende beelden en dan weer was hij gewoon lekker een welkome gast en genoot hij zichtbaar van de gemêleerde gezelschappen. Zijn brede lach mocht ik vaak aanschouwen en ik genoot van zijn genieten. Hans was dan helemaal in zijn element.
Vorig jaar kwamen er meer berichten over zijn gezondheid naar buiten die mij wel zorgen baarden. Hans bleef er ogenschijnlijk rustig onder en panikeerde niet. Op een zeker moment kon hij ook geholpen worden aan andersoortige klachten en het leven lachte hem (weer) toe. Hans bleef lekker zijn ‘ding’ doen bij LAV en was vrijwel altijd bereid om ons te steunen. Hij sprak regelmatig uit dat we een ‘mooi product’ hadden neergezet en dat hij daarbij graag zijn bijdrage everde. Er lagen ook nog wat plannen klaar, maar dat zou allemaal nog wel komen als de tijd daar rijp voor was.
Hoe anders werd het vanaf 2 februari 2024. Hans appte met bepaald mindere berichten. Bepaalde nog wel aanwezige klachten waren niet minder geworden en na uiteenlopende onderzoeken bleek het foute boel te zijn. Hans moest pas op de plaats maken en zijn toekomst werd opeens hoogst onzeker. Ik mocht het trieste nieuws delen met alle collega’s en dat leverde een ware shock op. Dit was toch zeker niet waar? Hij en zijn gezin mochten toch zeker wel blijven hopen op hulp, desnoods uit onverwachte hoek? Nee dus, Hans gaf aan dat er niet veel toekomst meer zou komen.
Het was bijna onwerkelijk dat hij mij niet ver na het appje belde. Hij legde mij de situatie glashelder uit en de vreselijke ziekte zou hem niet meer loslaten. ,,Hen, ik vind het heel moeilijk om te moeten zeggen maar ik kan niet anders. Ik ga noodgedwongen stoppen bij LAV. Niet dat ik dat wil, maar het gaat lichamelijk niet meer. Bovenal wil ik nog tijd met naasten gaan doorbrengen, nu het nog kan. Kan je dat begrijpen?”
De mededeling kwam snoeihard binnen. ,,Uiteraard niet omdat Hans moest stoppen. Dat was zeker niet prettig om te horen, maar duizend keer belangrijker was inhoudelijk zijn mededeling geweest. De levensreis van Hans zou maximaal nog een jaar duren en op dat moment valt alles even stil. Bij de ontvanger van het bericht, maar uiteraard is een dergelijke constatering voor de persoon in kwestie en al zijn dierbaren nog zoveel erger. Onomkeerbaar, oneerlijk en onwezenlijk. Het kwam allemaal samen. Uiteraard gaf ik aan dat hij in elk geval nog zoveel mogelijk moest gaan genieten van dat moois dat het leven nog te bieden zou hebben. ‘LAV zal zichzelf wel redden, Hans, maar we gaan je vreselijk missen’, zo liet ik hem weten.
Deze week was nog nauwelijks begonnen en het leek weer een week te worden met veel werk zo richting het einde van het seizoen. Daar verandert ook niets aan en het is nu eenmaal onze passie. Nadat ik enkele uren onderweg was, kwam mijn zoon de werkkamer binnen met een rouwkaart. Ik had even geen idee. Maandagochtend? Heel kort wist ik niet aan wie ik moest denken. Na een paar tellen kwam het besef binnen. Nee toch? Maar helaas het klopte, Hans was nog net voor het weekend overleden. Op 65-jarige leeftijd. Niets nog een jaar van proberen te genieten. Weggerukt uit het leven. Eind maart, zo was de bedoeling, had ik hem nog willen bezoeken. Hans gaf mij kort voor die afspraak aan dat hij bezoeken van buitenaf toen al niet meer aan kon. En dus heb ik Hans na zijn laatste gemaakte beelden voor LAV niet meer gezien.
Toch zal Hans in ons hart voort blijven bestaan. We gaan hem niet vergeten en zullen zijn naam blijvend noemen. Hans blijft immers ook een beetje van ons. LAV zal hem missen en we danken hem postuum voor alle werkzaamheden die hij voor ons heeft verricht. Hans bedankt. RIP.
Onze voltallige redactie wenst alle nabestaanden alle sterkte toe die nodig is dit verlies te dragen.
Vandaag, de dag van het afscheid, zal het op onze website enkel over Hans gaan…
Mooi eerbetoon vanuit LAV. Sterkte aan de nabestaanden.