Afgelopen dinsdag speelde Sporting Leiden een oefenwedstrijd tegen het Nationale CP Team. Het Leidsch Dagblad (Robert Toret) besteedde daar aandacht aan en dat artikel delen we graag, met toestemming, nog even voor de volgers die het niet lazen. Tevens is er een aanvulling op. Onze redactie sprak met de coach van het CP Team.
Sporting Leiden maakt een erg moeizaam seizoen door in de vierde klasse, met vijf schamele puntjes uit dertien wedstrijden en een doelsaldo van min dertig. De bescheiden Morsclub heeft echter wel de beschikking over een heuse international.
Het is dinsdagavond, tegen achten. Op een helft van het hoofdveld van Sporting Leiden neemt een zevental in het vertrouwde donkerblauw van de fusieclub het op tegen een in een opvallend fel oranje tenue gestoken tegenstander. Daar loopt een voor de thuisploeg bekend gezicht tussen. Dat van Lorenzo Calkhoven (op alle foto’s), de linksback van de Morsbewoners, die voorlaatste staan in de vierde klasse A.
Het is een bijzondere wedstrijd voor de 21-jarige linkspoot. Of nou ja, ’linkspoot’. ,,Ik denk niet dat ik van origine linksbenig of -handig ben, dat is niemand in mijn familie namelijk. Maar door mijn beperking ben ik gewoon alles met links gaan doen.’’
Al een aantal jaar is Calkhoven een heuse international. Zijn interlands speelt hij voor het nationale CP-team. ,,CP staat voor cerebrale parese, een bewegingsstoornis die wordt veroorzaak door een hersenbeschadiging. Zelf heb ik een hersenbloeding gehad rond de bevalling, vlak voor of net na mijn geboorte. Toen ik rond een jaar oud was en begon te kruipen, viel op dat ik mijn rechterkant niet gebruikte. Uit onderzoek bleek waarom. Ik heb wel gewoon gevoel in mijn rechterarm en -been, maar mis ’power’ en de fijne motoriek. Met voetbal merk ik dat ook. Passen met rechts gaat steeds beter, maar schieten is lastig. Nou zijn de meeste voetballers minder met hun ’chocoladebeen’, maar voor mij is het nog net wat moeilijker. Ik heb er gewoon weinig kracht in.’’
Desondanks heeft Calkhoven, die net een nieuwe baan heeft bij het Technolab, het toch maar mooi geschopt tot het eerste van zijn club. ,,Ik voetbal al vanaf mijn vierde. Het is mijn grote passie. Ik ben begonnen bij GHC en toen dat failliet ging, ging ik naar Lugdunum. Vanaf de JO-15 speel ik bij Sporting en dit is mijn eerste jaar in het eerste. Een moeizaam seizoen, ja. We hebben een jong team en missen een stukje volwassenheid. Maar het gaat met de week beter. Laatst wonnen we voor het eerst, met 4-0 van MMO, dat laatste staat. Dat was wel even fijn. Goed voor de sfeer ook. Dan smaakt dat biertje na afloop toch net even lekkerder.’’
Zijn interlandcarrière kwam min of meer toevallig tot stand. ,,Mijn vader was een keer bij de KNVB in Zeist, voor een rondleiding. Daar zag hij het CP-team trainen en de manier waarop de spelers bewogen, deed hem aan mij denken. Hij raakte met de trainer aan de praat en het bleek dus inderdaad te gaan om een team van voetballers met een hersenbeschadiging. We wisten helemaal niet dat dat bestond. Toen hij over mij vertelde, mocht ik op stage komen. En zo is het balletje gaan rollen.’’
Inmiddels heeft Calkhoven de nodige ervaring opgedaan in ’Oranje’. ,,Ik begon bij de Onder 15 en speel nu ruim twee jaar in het A-team. Ik heb al een WK en EK meegemaakt, met twee vijfde plekke. En dit jaar is er weer een WK, in Spanje. Dat zijn prachtige ervaringen. Het is een enorme eer om het oranje te dragen en je land te vertegenwoordigen. Als voor een interland het Wilhelmus gespeeld wordt, krijg ik daar altijd weer kippenvel van. De kans dat ik het ’gewone’ Nederlands elftal gehaald zou hebben zonder mijn beperking, is natuurlijk klein. Dus ja, ik voel me bevoorrecht. Mijn droom is om ooit aan de Paralympische Spelen mee te doen.’’
Calkhoven heeft het ’sparringspotje’ van vanavond mede geregeld. ,,We spelen oefenwedstrijden tegen amateurclubs door het hele land. Ook om het CP-team te promoten. Zodat voetballers met een hersenbeschadiging erover te weten komen. Zoals ik zelf ook bij toeval over het bestaan te horen kreeg.’’
Het onderonsje eindigt in een 3-1 zege voor zijn Leidse teamgenoten en loopt voor een onfortuinlijke Calkhoven bovendien slecht af. Na een botsing met zijn keeper, vlak na rust, blijft hij roerloos op het veld liggen. Er wordt zelfs een ambulance opgetrommeld. ,,Ik was even knock-out. Ik heb een hechting in mijn kaak en waarschijnlijk een lichte hersenschudding.’’ Met een voorzichtig lachje: ,,Maar goed, dat is hersenletsel van tijdelijke aard.’’
Coach Stepahn Lokhoff: ,,Het was een mooie avond en prettige ervaring. Het weer was helaas niet al te best, maar daar hebben we het maar niet over. De club heeft ons goed ontvangen en we hebben een lekkere kop soep en broodjes gegeten vooraf. Ook hadden we een ruimte voor de bespreking en we hebben er daarna een leuke pot van gemaakt. Verdedigend stond het bij ons niet altijd even goed en dat resulteerde in een 2-0 achterstand bij rust. Dat deden we in de tweede helft beter en toen waren de ploegen meer in balans en werd het uiteindelijk 3-1 voor Sporting. Al met al nuttig voor ons en het is leuk dat er aandacht aan wordt geschonken. We trainen elke maand en spelen ook een oefenwedstrijd tot en met mei, elke maand op een andere locatie. Ook spelen we nog tegen Engeland in Zeist. In november wacht het WK in Salou, Spanje. Daar doen zestien landen aan mee. Vorige keer werden we vijfde en we gaan nu ook weer proberen om hoog te eindigen. Of Lorenzo mee speelt dan? Uh, laat ik zeggen dat hij een goede kans maakt.”
Onze redactie informeerde ook nog even bij Lorenzo naar aanleiding van zijn ongelukkige botsing. ,,Het gaat inmiddels prima, wel nog last van m’n kaak met praten maar verder rustig aan en het komt goed.”
