In memoriam: Dick Bakker

Het is zondagmorgen en het wekkertje gaat zoals gebruikelijk tijdens het seizoen om 5 uur. Fluks uit bed, koffie zetten en een cracker beleggen en aan de gang. Het werk roept voor de krant en de site. De eerste uren gaat het crescendo. Geen gezinsgenoten in de buurt die vragen om raad en daad of die op andere manieren storen tijdens de werkzaamheden. Tussendoor even de hondjes uitlaten en weer knallen. Tegen half tien een tweede bakkie en dan weer door, er moeten nog veel verslagen worden geschreven en er ligt nog redigeerwerk. Ook de foto’s en filmpjes moeten binnen afzienbare tijd op de site verschijnen.

Dan, tegen 10 uur komt er een appje van Reanne van Kleef. Triest nieuws vanuit Lugdunum. Dick Bakker is overleden. In de nacht van zaterdag op zondag is een hartstilstand hem fataal geworden. Ik lees het nog eens, dit kan toch niet? Ik had Dick nog meerdere malen op de app in de voorbije week. Ik had weer eens zijn hulp nodig en bij Lugdunum klop ik dan meestal aan bij Dick of een andere topper, Gerrit Du Prie. Ofwel ,,Als ’t kikkertje kwaakt, zing ik mijn lied.”

Ik schrik enorm van dit bericht zoals al zijn mensen om hem heen ook ongetwijfeld ernstig van slag waren bij het lezen van dit verschrikkelijke nieuws. Al snel wordt duidelijk dat het geen slechte nachtmerrie is, maar pure waarheid. Dick is niet meer. Enkele weken terug zag ik hem voor het laatst. Het waaide als een malle en de regen kwam met bakken naar beneden. Het weerhield mij er niet van om Lugdunum aan het werk te zien tegen Jong Ter Leede. Dit in het kader van de Sportiff LAV Cup. Ik was vroeg in de Kikkerpolder en kon zo een praatje maken met Dick. Er was zowaar nog wat publiek en zij deden zich ook tegoed aan een warme slok. Als enige hoefde ik niet te betalen. ,,Ben je mal, door LAV wordt er bijna elke dinsdagavond gevoetbald op de regionale velden. Dat is toch fantastisch, zo gaf de altijd vriendelijke Dick mij aan.

We babbelden over van alles en nog wat, maar zoals altijd was Dick ruimschoots het meest aan het woord. Dick was praatgraag en wist een boel, zeker over ‘zijn’ club. Luisteren kon Dick ook hoor, maar als kwebbelkous is het nu eenmaal lastig om te zwijgen. Uiteindelijk moest ik mij naar de tribune haasten om getuige te zijn van de aftrap. Na de wedstrijd ben ik huiswaarts gekeerd, niet te beseffen dat ik Dick nooit meer zou zien.

Enkele dagen na het nieuws ben ik eens gaan zoeken naar ons appverkeer. Ik kende Dick al wel langer van gezicht, maar vanaf 2016 kwamen we in de lucht om het zo te zeggen. Zoals ik al aangaf, stond ik regelmatig met hem in contact. Dat ging dan over de lijst met komende of vertrekkende spelers in de Kikkerpolder, het vinden van speeldata voor het toernooi, nieuwtjes vanuit de club en meer van dat alles. Ook bespraken we over de app wel eens het Leidse voetbal. Wat opviel is dat hij soms argwanend was met het verstrekken van namen van spelers die zouden komen. ,,Er zijn altijd andere kapers op de kust en helaas is niet iedereen te vertrouwen. De Leidse clubs zouden elkaar veel meer moeten helpen juist.” Een mening die LAV al vanaf de eerste dag van het bestaan vertolkt en nog steeds.

Dick kon ook best van zich afbijten. Beminnelijk altijd, maar hij stond wel zijn mannetje. Geen dubbele agenda’s, steken onder water en je moest hem niet iets flikken. Dat onthield hij en handelde daarnaar. Gelukkig kregen wij nooit een aanvaring en waardeerden we elkaar omdat we het beste voor hadden met anderen.

Dick stak niet onder stoelen of banken dat hij blij was met LAV en dat complimentje gaf altijd weer nieuwe energie. Namens LAV bedankte ik hem altijd voor de warme woorden. Zo gaf hij meerdere keren aan dat ‘LAV een meer dan toegevoegde waarde was voor het regionale voetbal in en rondom Leiden’, waarbij hij tevens sprak over ons team met woorden als ‘vriendelijke en positieve mensen die elke club op de kaart helpen zetten en puur gedrag vertonen’.

Uiteraard moest het werk wel af afgelopen zondag en zo ook gisteren moesten de schouders eronder. Vanmorgen wakker geworden, was ik blij met weer een dag. Niets is vanzelfsprekend, dat blijkt dikwijls weer. Helaas komt er voor Dick geen dag meer en nabestaanden zullen door een hele zware periode moeten. De pijn zal minder worden en het leven gaat altijd door, dat is zeker. Persoonlijk zal ik Dick, overigens al jaren trouw donateur van LAV, in elk geval nooit vergeten. Niet dat het een directe vriend was, maar het contact was altijd fijn. Een integer mens is veel te vroeg heen gegaan. Alle sterkte aan nabestaanden, vrienden en anderen en zeker ook aan de club(s) waar hij zoveel voor heeft betekend. RIP, Dick.