‘Toen GOL Sport er stond als volwaardige voetbalclub, ging het fout’

Oude clubhelden: Vahit KÖROĞLU 

Hoewel hij maar een paar seizoenen heeft gevoetbald en zichzelf geen ster vond op het voetbalveld, was VAHIT KÖROĞLU  (44) zeer begaan met GOL Sport. GOL Sport, de voetbalclub voor Leidse Turken, Marokkanen en liefhebbers die in een andere omgeving wilden spelen. Uit belangstelling voor sport in het algemeen en voetbal in het bijzonder stond hij regelmatig langs de lijn.

Eerst om de sfeer te proeven en later om zelf een lekker balletje te trappen. Hij vindt de club meer als een soort mentor te hebben gediend dan als spelend lid. Als bestuurslid en aanspreekpunt bij (hulp-)vragen en voor het oplossen van problemen is hij van grote waarde geweest voor GOL Sport. En nog weet de gemeenschap van Leidenaren met verschillende roots elders hem te vinden, wanneer ze ‘ergens’ mee zitten. Zij weten: ‘Vahit heeft altijd een luisterend oor voor ons.’

De afspraak voor het interview is in Level, de stenenkolos aan de Bargelaan, bij het Centraal Station. Op de tweede etage zetelen de leden van het College van Burgemeester en Wethouders (B&W) en hebben de fracties van de gemeenteraad hun kantoren. Een steriel gebouw, in grijs opgetrokken waar nauwelijks enige activiteit lijkt plaats te vinden. In tegenstelling tot het Stadhuis in het centrum van de stad waar het een komen en gaan is van mensen van uiteenlopende pluimage. Waar de fractiekamers ook fractiekamers zijn, met affiches aan de muur, waar fractieleden aan het werk zijn, praten met hun achterban of vergaderingen van de gemeenteraad voorbereiden. Of partijleden of ‘zomaar’ Leidenaren ontvangen die met vragen zitten of met problemen worstelen, dan wel lobbyen voor een in hun ogen belangrijke zaak.

Niets van dit alles in Level. Level is een tijdelijk onderkomen voor B&W en de politieke partijen. Dit jaar nog verhuist iedereen terug naar het geheel gerenoveerde Stadhuis. Gelukkig word je in Level ontvangen door een enthousiaste receptioniste (‘Welkom, hoor’), die met een brede glimlach vraagt wat ze voor jou kan doen. Even later komt hij aan, afgetraind, soepele tred, open gezicht. (‘Fijn dat je er bent’).

Vahit Köruğlu (44) was in het verleden van GOL Sport. GOL Sport bestaat niet meer, de guillotine die ‘Voetbal Vitaal’ heet, heeft zijn vernietigende werk gedaan. Even later, in een kil kantoor (‘Houd anderhalve beter afstand’!), zal Köroğlu zeggen: ‘Toen GOL Sport er stond als volwaardige Leidse voetbalclub, ging het fout.’ Vahit is aan de spa rood en de LAV-reporter houdt het op gemeentepils. Geen bier, zo passend bij een ontmoeting als deze. Vahit geeft de voorkeur aan spa rood (let op zijn voeding, vandaar die conditie) en de LAV’er schenkt na 18.00 uur zijn glaasje rode wijn.

Vlam in de pan

‘Bij de 85^ste minuut van een wedstrijd, stegen rookpluimen uit onze kantine omhoog,’ grinnikt Vahit bij deze herinnering. ‘De geur van de barbecue of ander lekkers verspreidde zich, ook over de andere velden van VNA en Leidsche Boys. Supporters schuifelden al voorzichtig richting de GOL Sport- kantine, spelers dachten: ‘Nog even volhouden’, en ja hoor, spitsuur bij GOL Sport voor Köfte, een broodje met gehaktballetjes of Lahmacun, Turkse pizza. Nee, niet met een biertje, alcohol werd bij GOL niet geschonken.’

Toen men wist hoe de hazen bij GOL Sport liepen, werd bier per krat aangevoerd uit andere sportkantines aan de Boshuizerkade. Ook bewoners uit de buurt wisten de weg naar de kantine te vinden. Vahit werd in Turkije geboren, in Samsun, een plaats in het noorden van het land, gelegen aan de Zwarte Zee. Een stad met 565.000 inwoners, tevens de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Toen Vahit zeven jaar was, emigreerde de familie Köroğlu naar Nederland en ging men wonen in Noord. Een ondernemersgezin, dat zich verrassend snel aanpaste, een op een geëigende manier invulling gaf aan de Islam.

‘Zeg maar, progressief, liberaal,’ vertelt hij, ‘binnen ons gezin was ruimte voor eigen ontwikkeling en om een eigen weg te vinden tussen geloof en aanpassing aan de maatschappij. Mijn vader benadrukte dat wij verantwoordelijkheden dragen, dat wij moesten staan voor onze beslissingen en dat wij vooral hard moesten studeren en werken om er het beste van te maken. Op dat laatste hamerde hij voortdurend.’

Vahit heeft daar niet alleen naar geluisterd maar ook in de praktijk gebracht. ‘Van vrij jong voelde ik mij al maatschappelijk betrokken,’ vertelt hij. ‘Waar ik een handje kon helpen of iemand van dienst kon zijn, daar was ik. Nog trouwens. Dat is de rode lijn die door mijn leven loopt, die ik ook op mijn kinderen overbreng.’ Ibrahim Sezer, de oprichter van GOL Sport kan dit beamen: ‘Ik zag Vahit bij wedstrijden, maakte een praatje met hem, zoals ik altijd doe wanneer ik weer nieuwe gezichten opmerk.’

Van het een kwam het ander.  Ibrahim: ‘Vahit kwam voetballen bij ons, maar veel belangrijker: hij ging zich met van alles bezighouden.’ Met wat bij voorbeeld? ‘Het invullen van formulieren voor de KNVB, daar hadden veel mensen binnen de club geen kaas van gegeten. Hij beantwoordde brieven, e-mailde dat het een lieve lust was. Hij werd een aanspreekpunt voor jongens, praatte met ouders en behandelde de administratie met de KNVB bij akkefietjes.’

Vahit hoort dit allemaal aan: ‘Akkefietjes? Tuchtzaken bedoel je, ik bracht ze tot een goed einde voor de club en de betreffende speler.’ Het was niet altijd makkelijk, legt Vahit uit: ‘Jongens uit een andere cultuur, met een andere achtergrond en mentaliteit voetballen tegen clubs met jongens die niet op hun mondje zijn gevallen. Dat wordt vaak zonder opzet verkeerd begrepen en uitgelegd. Daardoor krijg je misverstanden, komt soms agressie naar boven en kan de vlam in de pan vliegen.’

Incidenten, met gele en rode kaarten tot gevolg, voor beide partijen. Binnen GOL Sport is altijd veel gepraat, uitgelegd hoe te reageren op opmerkingen. Dat werkte. ‘Hoe langer wij bestonden hoe beter het ging. Over en weer groeide er begrip en acceptatie,’ aldus Vahit. ‘Scheidsrechters kwamen graag bij ons. Ze werden ontvangen door het bestuur, zaten gezellig te praten na afloop en lieten zich onze broodjes of Baklava’s met een kopje thee of een frisdrank goed smaken. Dat was weer eens iets anders voor hen dan een bitterbal of gevulde koek. Dus gaven we dikwijls een paar broodjes of Baklava‘s mee voor thuis.’

‘Pa gaat naar de politiek’

In Leiden wonen ongeveer tachtig mensen met de naam Köroğlu. Tachtig! Een hele volksstam en allemaal familie van elkaar, merkt Vahit op. ‘Wij zijn allemaal zo ingeburgerd in Leiden, dat onze naam even Leids is als Neuteboom, Bavelaar en Siera.’

Hij vindt dat prachtig. Hoe zit dat met de naam Sezer? Daarvoor kijk ik op internet. In Turkije is dat een even veel voorkomende naam als bij ons Jansen en Pieterse. Grappig is het dat er een beroemdheid in Turkije was met de naam Vahit Köroğlu, een zanger die zichzelf op tokkelinstrumenten als de Saz of Baglama begeleidt. Houtbewerker/aannemer Ibrahim Sezer heeft ze in zijn bedrijfshal hangen. Vahit neemt er een van de muur en begint er redelijk vakkundig op te tokkelen.

Omdat Vahit zo maatschappelijk wil inzetten voor de medemens, met name in Leiden, weet hij dat doelen het beste zijn te verwezenlijken via de politiek. Hij sluit zich aan bij D66, de partij zich afficheert als het ‘alternatief’. Hij voelt zich daar senang. Om te weten wat er onder het volk leeft, gaat hij de straat op, de wijken in en luistert naar wat mensen te zeggen hebben. Hij communiceert de opgedane informatie naar de partij, waar hij een luisterend oor vindt. Men herkent de bevlogenheid van de Leidenaar. Inderdaad: Leidenaar.

Zelf zegt hij: ‘Ik ben geboren in Samsun en getogen in Leiden, ik ben een Leidenaar.’ De partij ziet in hem de probleemoplosser, niet een man van grote woorden en weinig, juiste het omgekeerd. ‘Hij is een rustige persoonlijkheid,’ laat Robert Strijk weten, zelf ooit gemeenteraadslid, wethouder Financiën en Sport en nu lid van de Gedeputeerde Staten in de provincie Utrecht. ‘Vahit luistert, hoort voor- en tegenstanders aan, neemt een standpunt in en zoekt daar een meerderheid voor.’

In relatief korte tijd maakt Vahit carrière in de gemeentepolitiek. Hij is drie maal vier jaar gemeenteraadslid en maakt de twaalf jaar vol als fractievoorzitter en waarmee een van de langst zittende gemeentepoliticus in Leiden. Paul Dirkse, wethouder Financiën en Sport, roemt zijn partijgenoot om zijn optreden: ‘Het gaat bij Vahit om de inhoud en het debat.’

Wat vindt Köloglu zelf van het politiekbedrijf? ‘Ik heb ervoor gekozen volksvertegenwoordiger te zijn. Dat houdt in dat ik er voor het volk, ik zit daar niet voor mezelf. Ik wil bijdragen aan een beter Leiden. In de politiek kan ik samen met anderen  doelen bereiken. Dat dit lukt geeft energie. Ik ben geen vergadertijger, ik leg veel liever mijn oor te luister.’ Het raadswerk kost zo’n vijftien tot twintig uur per week, naast zijn ‘gewone’ baan als Manager in de Jeugdgezondheidszorg, met Rotterdam als standplaats, is dat best pittig. Vanwege de combinatie: gezin, werk, politiek en recreatie moet er elke

week in Huize Köroğlu het nodige worden geregeld. Agenda’s op elkaar afgestemd. Als fractieleider van de grootste partij (negen zetels) zijn de taken weliswaar verdeeld, van de fractieleider wordt meer gevraagd en verwacht. Wanneer Vahit plotseling weer van de gemaakte huisschema’s moet afwijken, klinkt in koor de kreet: ‘Pa gaat naar de politiek’.

‘Ik laat ze shinen’

Dat gebeurde ook op een voor het gezin belangrijk vrij emotioneel moment. Vahit vertelt: ‘Overleggen met de coalitie, oppositie en intern en privé kunnen dwars door elkaar lopen. Een voorbeeld? Mijn zoon is afgestudeerd en had op dinsdagavond zijn diploma-uitreiking van zeven tot acht. Ik moest als fractievoorzitter absoluut  bij een debat zijn. In de schorsing, bedoeld om te eten, ben ik als een gek naar Den Haag gegaan  voor de diploma-uitreiking en daarna weer plankgas terug, zodat ik mijn debat kon voeren. Dan is het echt schipperen. Manager en politicus in één, is Vahit Köroğlu.

Dat komt mooi uit wanneer de fractie je tot voorzitter kiest. Hij oogt bescheiden, dringt zich zelden op de voorgrond. Met als ‘gevaar’ dat men je niet (her)kent als de voorman. Volgens hem levert dat geen probleem op: ‘Binnen een grote fractie als de onze kunnen portefeuilles goed verdeeld worden, in tegenstelling tot andere, kleine partijen. Dat betekent dat ieder op zijn of haar terrein een specialist is. Ik geef ze dan alle ruimte, ik laat ze shinen, ik krijg de schijnwerper op het dossier Financiën. Zo komen we allemaal aan bod, dat werkt, zo blijkt.’

GOL Sport, de ‘andere’ voetbalclub

Terug naar het voetbal. Als jochie speelde Vahit met jongens uit de buurt op een veldje achter het terrein van Roodenburg. Later werd verkast naar Ponoma en uiteindelijk belandde hij bij GOL Sport. Als belangstellende kijken naar ontmoetingen van de ‘vreemde eend in de voetbalvijver’, werd zelf lid, voetbalde lekker ontspannen in het tweede en derde en soms bij een tekort aan spelers op de bank bij het vlaggenschip. Binnen GOL Sport koos hij dan voor taken achter de schermen, gehoor gevend aan zijn maatschappelijke intentie om te helpen.

‘Er vielen mij toen verschillende dingen op: er was verbazing over het feit dat er contributie werd gevraagd, dat leden wel voor hun eigen voetbalspullen moesten zorgen en – nog wezenlijker – dat er gevraagd werd op vrijwillige basis iets voor de club te doen. Vrijwilliger, waarom? Daar hadden ze nog nooit van gehoord.’

Bij contributie-achterstand werden er afspraken gemaakt in delen te betalen. Kwijtschelding kwam ook voor, wanneer er klusjes voor de club werden gedaan. GOL Sport had al eerder aan het financiële infuus gelegen, opheffing dreigde. Maar daar was dan Jan Duivesteijn, de hoogste sportambtenaar, die mede door Ibrahim Sezer, de hand over zijn hart streek en huurachterstanden in kleine porties liet betalen.

Vahit: ‘Duivesteijn zag en begreep dat GOL Sport een andere club was, waar niet alleen voetballen belangrijk was, hij zag de bredere verbanden.’ Waar kon de Turkse en de Marokkaanse jeugd naar toe? Ja, naar de Moskee, verder was er geen of heel weinig mogelijkheden tot vertier. GOL Sport bleek het antwoord op dat gemis. ‘Jongeren kwamen in het weekend naar GOL Sport, lid of geen lid. Ze ontmoetten elkaar, dronken er thee. Ze waren van de straat. GOL Sport als verbinder.’ En toen moest GOL Sport het licht uitdoen. ‘Dat klopt,’ weet Vahit.

‘Op het moment dat het zo goed met GOL Sport ging, verscheen de nota ‘Voetbal Vitaal’. Iedereen kent de eisen die de gemeente stelde, daar viel ondanks pogingen van Ibrahim niet aan te tornen.’ Was er geen mogelijkheid om GOL Sport eenzelfde uitzonderingspositie te geven LSVV en Football Factory? ‘Daar heeft Ibrahim ook op gehamerd, zonder succes.’ Het doek viel en het bestuur van GOL Sport, onder aanvoering van Ibrahim Sezer, de oprichter, werden met opgeheven  hoofd de sleutels ingeleverd bij sportwethouder Paul Dirkse. Zonder harde woorden werd met een voorzichtig ‘Tot ziens’ afscheid van elkaar genomen. Geen hard feelings.

GOL Sport is op het goede moment gestopt, vindt Vahit. Dat vraagt nadere uitleg. ‘In de 25 jaar van het bestaan, is er veel geleerd en het nodige veranderd. De integratie nam een vlucht, de blanke en getinte jeugd is elkaar veel beter kan begrijpen en daar is hij trots op. Spelers van GOL Sport vlogen uit naar andere voetbalclubs en hebben het daar naar hun zin. De laatste paar jaar van GOL Sport stond ouders langs de lijn naar hun kind te kijken, moeders hielpen in de kantine. Dat was jaren geleden ondenkbaar. Ik neem mijn hoed af voor Ibrahim, die zo ontzettend veel heeft gedaan om culturele achtergronden in Leiden bij elkaar te brengen.’

Op 29 maart zwaaien gemeenteraadsleden af, ook Vahit. Dat gebeurt met een persoonlijk speechje van burgemeester Henri Lenferink. Wat gaat Vahit doen, nu er volop tijd vrijkomt? Hij vindt wel weer een maatschappelijke uitdaging. Terugkeren als wethouder Financiën en Sport in het nieuwe College van Burgemeester en Wethouders? Köroǧlu verzamelt zijn papieren, de kartonnen bekertjes en zegt: ‘Dat is nu niet aan de orde, we gaan zien wat de toekomst gaat brengen.’ Hij is al naar de lift gelopen, houdt hem open, bedankt voor ‘het fijne interview’ en: ‘Denk ook eens aan Abdelhaq Jermoumi, hij is bij de komende verkiezingen lijsttrekker van de PvdA, Abdelhaq heeft ook bij GOL Sport gevoetbald.’ GOL Sport. Ook al de kweekvijver van voetballers met politieke ambities. De jolige receptioniste neemt mijn bezoekerspasje in ontvangst, zij heeft een prachtige lachlijn.

Foto’s: Archief Vahit Köroğlu, D66, Chris de Waard, Hennie Kanbier e.a.

Actuele foto’s: Ibrahim Sezer, Suzanne van der Werff