Dit seizoen zou het eindelijk gaan gebeuren. Tot zaterdagmiddag 14.30 3 mei 2025 logen de resultaten er niet om. Alleen uit bij de dames van Oegstgeest werd (terecht) verloren en de altijd lastige uitwedstrijd tegen Hazerswoudse Boys werd – tegen de verhoudingen in – gelijkgespeeld. In maart waren twee lastige hobbels genomen door te winnen van directe concurrenten SVC en FC Oegstgeest. The road to, in dit geval, Hazerswoude lag open: de uitwedstrijd bij Bernardus.
Op bezoek bij deze notoir stroeve tegenstander stond LSVV één ding te doen: winnen. Het was een stralend zonnige dag waarop het moest gebeuren. De voorbereiding was professioneler dan ooit. Er was sportdrank, er waren keurig klaargelegde tenues en er was dankzij ’trainert’ Nieuwenburg zelfs een Tupperware met gesneden stukjes meloen, geheel conform het bekende credo “meloen, meloen, meloen, we worden…”.
Daar lag het dus allemaal niet aan. Wellicht waren het de zenuwen, wellicht kwam ook de schorsing van de immer mondige maar niet altijd diplomatieke Langerak (twee gele kaarten bij Voorschoten) niet op het juiste moment. Met Sarneel als gelegenheids-6 begon LSVV aan de wedstrijd. De eerste 20 seconden waren fantastisch. Vosse werd met een splijtende pass van Rietveld direct voor de keeper gezet. Geen doelpunt, maar de toon leek gezet. Laten we verder kort zijn: tot de waterpauze was het daarna niet best. De studenticosi hadden moeite de bal te behouden en het leek er soms op dat Bernardus de bal liever wilde dan de Leidse studenten. LSVV kreeg wel kansen maar verzuimde ze af te maken, terwijl balbezit Bernardus keer op keer leidde tot chaos en onduidelijkheden in de laatste linies van de Leidse sleutels.
Tot overmaat van ramp waren het niet de Rode Duivels, maar Bernardus dat met een vliegensvlugge counter na een corner van LSVV op voorsprong kwam. Dat was misschien wel goed, want LSVV leek te ontwaken. Vanaf de aftrap zette LSVV stevig aan en kort daarop verzilverde Vosse van veraf met een screamer over de keeper heen de gelijkmaker.
Met een 1-1 stand werd er gerust. De dames hadden niet veel woorden maar wel veel AA nodig om te beseffen dat het anders moest. Meer energie, meer inzet. Dat heeft zich in de tweede helft uitbetaald. In minuut 53 was het zover: de langverwachte rentree van LSVV-sterkhouder van het eerste uur, onze eigenste nummer zas Loos. Guis verliet het veld, Sarneel keerde terug naar vertrouwde grond op rechtsback. The Reds kwamen dichter bij een doelpunt. Vosse werd in minuut 56 na een goede ingooi van ‘de katapult’ Sarneel en een strakke voorzet van Roos in haar eentje voor een leeg doel gezet en ronde beheerst af. We noemen haar niet voor niets de scorende Brian Brobbey van ‘t Leidsche. Daarna bleef Bernardus zoeken naar de 2-2, waarbij een levensgrote kans door Bernardus’ rechtsbuiten eerst op de paal en daarna om zeep werd geholpen. LSVV kwam met de schrik vrij. Sterke invalbeurten van zowel Van Dam als Le Large leverden nieuwe energie op voor de de Rossignieri.
Vanaf minuut 79 – LSVV kwam inderdaad wat laat op gang – vielen in een tijdsbestek van vijf minuten drie doelpunten vanuit mooie, Barcelonesque aanvalscombinaties. Roos tekende voor 1-3 na een actie van individuele klasse en voor 1-4 na een scherp gerichte crosspass van Van Haga. Bevrijd speelde LSVV vervolgens via Le Large en Roos de bal naar Vosse die tekende voor een hattrick. Zo bezegelde de nestor van LSVV het kampioenschap. Met 1-5 en de smaak van eeuwige roem al in de mond klonk na 90+4 minuten dan eindelijk het eindsignaal. De three points are inside en de vrouwen van LSVV ’70 zijn kampioen. Een prestatie van wereldformaat, met toch een aantal talenten dat à la Denzel Dumfries is begonnen in de vijfde klasse en nu op het hoogste podium van District West II derde klasse staat. De blikjes baco waren niet aan te slepen en het bleef nog lang onrustig na de kollossale ontvangst thuis op de Kikkerpolder. Er moeten nog twee wedstrijden worden gespeeld, maar LSVV heeft de buit al binnen. Campiones!
