‘Hans gaat diep’: ROAC, droomclub in het Groene Hart

Als ik zelf een club zou mogen ontwerpen, dan zou hij eruit zien als ROAC. De ‘Rijpwetering Oud Ade Combinatie’ vormt het hart van de lokale samenleving. Het enthousiasme spat er vanaf. Op het Hertogspark aan de Oud Adeselaan lopen talloze vrijwilligers die hun club dagelijks ondersteunen. Dankzij de vele handen en de vele uren, ligt het sportpark er fantastisch bij. Naast dat de club een ontmoetingsplaats is voor dorpsgenoten die uiteenlopende sporten beoefenen, heeft ROAC ook gezonde ambities. Kortom, de fusieclub vormt op vele fronten een ideale mix.

Ooit hadden Rijpwetering en Oud Ade hun eigen club. Het Katholieke RKSV Rijpwetering was van 19 januari 1946, terwijl Voetbalvereniging Oud Ade (VVOA) in augustus 1947 werd opgericht. Dat beide bolwerken de handen ineensloegen was logisch, hoewel de oude garde daar flink aan moest wennen. In 1979 smolten beide clubs samen tot voetbal- en biljartvereniging sv ROAC’79. Maar dat was nog niet alles. Ruim dertig jaar later breidde de vereniging zich wederom uit. Op 1 februari 2010 fuseerden gymvereniging Gyvero, handbalvereniging OASE en voetbal- en biljartvereniging sv ROAC’79. De nieuwe omnivereniging ging verder als sv ROAC. Anno 2024 is sprake van een gezond sportbolwerk dat een stevig bindmiddel vormt in Rijpwetering (1.645 inw.) en Oud Ade (755 inw.). De beide woonkernen worden slechts door enkele weilanden gescheiden, maar vormen door ROAC een onlosmakelijk geheel. Naast voetbal, wordt binnen de club ook handbal, gymnastiek, biljart, badminton en dans beoefend.

Perry Veilbrief (59) is een absolute clubicoon. Binnen ROAC heeft hij ongeveer alle functies bekleed, behalve die van voorzitter. Hij is vrijwel dagelijks op het Hertogspark te vinden, waar hij zowel bestuurlijke (-wedstrijdzaken) als operationele activiteiten ontplooit. Als commissielid is hij samen met een aantal leden verantwoordelijk voor de technische zaken, maar ook wast hij samen met zijn wederhelft bijvoorbeeld de shirts van het eerste elftal. Vol overgave vertelt hij over zijn voetbalpassie en zijn vrijwilligerswerk.

‘Ik heb tot en met mijn twaalfde in Leiden gewoond. Ik voetbalde eerst bij DoCoS, later ging ik naar RCL. Mijn vader Joop was duivenmelker en beoefende zijn hobby vanuit ons huis in de Kooi. Mijn moeder kwam uit Rijpwetering, om die reden zijn wij daar op een gegeven moment naartoe verhuisd. Ik ben toen gelijk lid geworden van de Katholieke club. Bij Rijpwetering en ROAC heb ik tot en met mijn 48^e gevoetbald. Ik debuteerde op mijn 16^e in het eerste en heb daar tot mijn 32^e in gespeeld. De fusie van 1979 kan ik mij nog goed herinneren. Wij kenden veel van de jongens van VVOA al goed van school. Door de fusie gingen zij opeens ook wedstrijden winnen, haha.”

,,Niet alleen de voetbalclubs gingen samen, maar ook de kerken. In feite zijn de twee dorpen in de loop van de tijd naar elkaar toe gegroeid. Uiteindelijk moest ik stoppen vanwege blessures. Wat ik nog altijd mis, is de humor in de kleedkamer. Die was echt geweldig. Ik ben hier scheidsrechter, ben trainer/leider geweest, consul, coördinator van de velddiensten, wedstrijd secretaris en ga zo maar door. Ik loop iedere dag wel over het sportpark. Er is altijd wat te doen of op te ruimen langs de velden. Overdag zijn hier veel gepensioneerde leden te vinden, daar zijn wij heel trots op. Die doen klussen, maar komen ook voor een bakkie of een potje biljarten. De verschillende sporten binnen ROAC hebben een eigen commissie, maar er wordt heel goed samengewerkt. Onze sporthal is gecertificeerd door NOC/NSF, daar zijn wij uiteraard trots op. Ook de scholen maken gebruik van onze voorzieningen. Wat leuk is om te vertellen, is dat ook onze selectiespelers volop meedraaien bij het vrijwilligerswerk. Ze geven trainingen en helpen overal waar het nodig is. De gemeenschapszin is enorm. Tien jaar geleden verloren wij twee mensen bij de MH17 ramp. Dat had een enorme impact in de gemeenschap. Op dat moment bleek nog eens hoe hecht wij zijn. In onze kantine hangen twee ingelijste shirts ter nagedachtenis. Het zit in ons DNA om niet te zeiken, maar als er iets aan de hand is, dan staan we klaar voor elkaar.

In totaal telt onze vereniging nu 15 teams. ROAC is de laatste club uit de regio die op zondag speelt. Dat dit nog steeds zo is, heeft onder andere met onze supporters te maken. Wij hebben een zeer trouwe aanhang die al een leven lang op zondag langs de lijn staat. Er zijn diverse mensen die op zondag pas na de wedstrijd arriveren, gewoon omdat het dan gezellig is in de kantine. Tegelijk zien wij natuurlijk ook dat het voetballandschap verandert. Het is een moeilijke afweging. Begin augustus hebben wij een enquête uitgezet onder leden, supporters en vrijwilligers. De meerderheid heeft aangegeven voor een overstap naar de zaterdag te zijn. Vanaf het seizoen 2025-2026 spelen ROAC 1 en 2 daarom op de zaterdag.

Als ik een wens mag uitspreken voor de toekomst, is dat Rijpwetering en Oud Ade door woningbouw met elkaar verbonden worden. Dat betekent automatisch extra leden, minder kosten en een kans om een duurzaam nieuw clubgebouw neer te zetten. Als dat lukt, geven wij ROAC weer goed door aan de volgende generaties.’

Het eerste elftal van ROAC speelt op dit moment in de 3^e klasse zondag. Trainer van de selectie is Bart Jansen (53), die zijn derde jaar op het Hertogspark ingaat. De bevlogen trainer kijkt uit naar het nieuwe seizoen.

‘Ik ben geboren in Badhoevedorp en ben in die plaats ook begonnen met voetballen. Via Groningen (ON) en Arnhem (Arnhemse Boys, ESA, OVC’85) ben ik in de Verenigde Staten beland, waar ik in twee periodes in totaal 16 jaar gewoond heb. Ik was daar als profvoetballer, maar het Amerikaanse voetbal was toen nog lang niet zo ontwikkeld. Wij moesten vaak meerdere dagen achter elkaar spelen in de voorloper van de huidige MLS. Ik speelde in Cincinnati en New Mexico en voelde mij echt een pionier. De Amerikanen waren toen in het voetbal al heel erg innovatief. Zo moesten wij allerlei nieuwe spelregels uittesten, nog voor ze waren ingevoerd. De reisafstanden waren enorm. Wat wel bijzonder was, was dat voetbal daar als een elitesport gold. Er waren weinig mensen die zelf gespeeld hadden, waardoor dure trainers uit het buitenland moesten worden ingevlogen. Dat werkte kosten verhogend en maakte de sport duur. Tien jaar geleden ben ik teruggekeerd naar Nederland. Ik had toen inmiddels mijn hoogste trainersdiploma en ging aan de slag bij Pancratius en later DSOV. Met die laatste club speelde ik in de competitie tegen ROAC, wat in feite mijn eerste kennismaking met deze club was. Dit wordt mijn derde jaar. Ik heb het heel goed naar mijn zin. Ten eerste hangt binnen deze dorpsclub een hele positieve vipe. Dat is vaak wel anders als je bij een grote club in de stad komt. ROAC heeft meer vrijwilligers dan sommige clubs leden hebben. Dat zegt genoeg. Ten tweede is de mentaliteit hier goed. Bij ROAC is verdedigen geen vies woord. Ik vind het als voormalige aanvaller heel interessant dat dit zo in het DNA van de selectie zit hier. Daar leer ik veel van. Het afgelopen jaar was onze verdediging ijzersterk, maar konden wij moeilijk scoren. Ik hoop en verwacht dat dit het komende jaar beter zal zijn. Wij hebben een paar nieuwe jongens, die hier ook bekend zijn van het dorp en die op dat punt toegevoegde waarde hebben. Tegen de mindere clubs moet je het initiatief nemen, dan volstaat het niet om goed te verdedigen. Als het ons lukt om daar een goede draai aan te geven, kunnen wij in de top spelen. Ik heb daar alle vertrouwen in. Vorig jaar werden wij 5^e, terwijl de 4^e plaats recht gaf op het spelen van nacompetitie. Dat moet ons doel zijn. Tenslotte ben ik heel flexibel als het om de speeldag gaat. Ik ben een voorstander van weekendvoetbal en kan op beide dagen uit de voeten. Wij kijken wel welke kant het in de toekomst op gaat!’