Pieter van Schie ontving een oorkonde van de KNVB voor zijn verdiensten met Football Factory. Tijd voor een gesprek over 15 jaar voetballen, besturen en trainen.
,,Als ze me hier niet hadden ontslagen was het allemaal heel anders gelopen.” Vaak hangt het leven door toevalligheden aan elkaar en het verhaal van Pieter van Schie is daar geen uitzondering op. Hij vertelt met een brede glimlach een knipoog hoe hij in 2007 ‘in goed overleg’ zijn werkzaamheden neerlegde als trainer van LVV Lugdunum en na een reis naar Australië, waar hij onder de indruk raakte van de sociaal-maatschappelijke rugbyclubs, terugkeerde met een duidelijk doel voor ogen: het oprichten van een sociaal-maatschappelijke sportvereniging.
Niet met het oog op rugby, maar op voetbal, de sport die hem al sinds jaar en dag in zijn greep houdt. Toentertijd had de Universiteit Leiden geen eigen voetbalclub. Er was een damesteam maar dat was nog niet aangesloten bij een club. Aangevuurd door onuitputtelijke enthousiasme en gesterkt door onvoorwaardelijke steun duurde het niet lang voor Van Schie in 2008 samen met boezemvrienden Rocky en Nino Poulina de Leidse Voetbalvereniging Football Factory in het leven riep.
Een dikke vijftien jaar later. We zitten op de hoofdtribune van Lugdunum, de plek waar Football Factory tijdelijk traint en zijn wedstrijden speelt. Het seizoen zit er zo goed als op, de laatste trainingen worden afgewerkt voordat de zomerstop een welkome periode van rust biedt. Op dit veld werd onlangs bovenstaande foto genomen. Van Schie met ‘De Gouden Speld’, een oorkonde die hij uit handen van de KNVB in ontvangst nam. De bond wil hem bedanken voor alles wat hij in ruim 15 jaar als oprichter, bestuurder en trainer van Football Factory teweeg heeft gebracht voor het regionale amateurvoetbal. Op de foto een verraste, blije, en stiekem ook wel trotse Pieter van Schie.
Zo anders dan de foto’s van vroeger die hij me op zijn mobiele telefoon laat zien. De paardenstaart had hij toen ook al, daar is niks aan veranderd. Maar de blik is anders. Een gedreven, hongerige spits die bij een handvol amateurclubs in de regio zijn sporen heeft verdiend. De spits op de foto kwam zijn bed niet uit voor oorkondes of foto’s, die leefde voor de bal en het maken van doelpunten. Net dat puntertje in de korte hoek. Die bal zou het net in gaan, het liefst zo vaak mogelijk, met doelman en al als het nodig was. Dat alles deed hij niet onverdienstelijk. ,,Ik heb nog een hele doos vol krantenknipsels op zolder, allemaal artikelen over de wedstrijden die ik gespeeld heb.”
Een verdediger meer of minder was voor Van Schie nooit een reden om het doel niét onder vuur te nemen. Hoe meer obstakels hij tegenkwam des te harder ging hij werken, hoe moeilijker ze het hem maakten, des te meer gedreven was hij. Die instelling hielp hem bij de oprichting van Football Factory. ,,Veel mensen hebben me 15 jaar geleden gezegd dat we het niet zouden redden. Als je dan nu kijkt wat we allemaal hebben neergezet en hoe we nog steeds aan het groeien zijn, dan ben ik daar ook wel trots op ja.” Drang naar groei en ambitie heeft hij dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken.
Al bij de oprichting werd er voorzichtig nagedacht over een Football Factory in Den Haag en ook deelname aan internationale toernooien was een langgekoesterde droom. Vanaf 2017 wordt er ook in Den Haag met het logo van Football Factory op de borst gevoetbald en de laatste jaren zijn de teams uit zowel Leiden als Den Haag naar China en Turkije gevlogen om daar de strijd aan te binden met universiteiten van over de hele wereld. ,,Door de jaren heen heb ik geleerd dat het helpt om dingen uit te spreken, maar dan moet je het ook wel menen en ervoor gaan. Dan komt er iets tot stand, vooral als je mensen om je heen hebt die zoeken naar oplossingen in plaats van problemen. Met negativisme schiet je echt niets op.”
De oprichting van de Haagse tak kwam overigens niet zonder slag of stoot tot stand. ,,Zo’n structuur met twee vestigingen in verschillende gemeentes en daarbij een raad van toezicht zorgde wel voor wat vragende gezichten bij de KNVB. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt bij een amateurvereniging. Toen ben ik met een rechtenstudent die bij ons voetbalde gaan zitten en uiteindelijk hebben we het juridisch dicht kunnen timmeren.” Nog meer dan bij de oprichting zijn deze studenten, die vanuit binnen- en buitenland ieder jaar weer de weg naar Football Factory weten te vinden, de identiteit van de club geworden.
Dat is vanaf dag één de visie geweest en uiteindelijk zag Van Schie zich dan ook genoodzaakt een stap opzij te doen om ook de bestuurlijke structuur voor een groot deel in handen van de studenten te leggen. Zo hoog mogelijk spelen mag volgens hem nooit ten koste gaan van de identiteit en gezondheid van de club, maar aan alles merk je dat hij nog steeds geteisterd wordt door ambitie en liefde voor ‘zijn’ Factory. De afgelopen jaren trainde hij de Heren 1 en het moge duidelijk zijn dat Van Schie de hoop koestert dat zijn team op termijn één of twee niveaus hoger uit kan komen.
Die trainingen verzorgt hij samen met zijn maatje Rocky. ,,Die is er vanaf het begin altijd bij geweest. Je voelt je sterker met iemand naast je die je volledig kan vertrouwen, wat er ook gebeurt. Toen hij vroeger op een training eens zo goed speelde dat ik geen fatsoenlijke actie kon maken heb ik hem uit frustratie een tik op z’n enkel gegeven, maar daar kunnen we nu wel om lachen, eigenlijk kunnen we om alles lachen. Bij de trainingen doet hij volop mee en hij maakt nog regelmatig minuten in de wedstrijden, dat gaat mij na weet ik wat hoeveel comebacks waarschijnlijk niet meer lukken. Als ik tijdens de trainingen mee doe merk ik ook wel dat ze me af en toe overslaan, ook wanneer ik gewoon de beste optie ben. Dat doet me toch wel pijn, dat was me vroeger absoluut niet overkomen. Mijn knieën maken het lastig om nog intensief mijn bijdrage te leveren binnen het veld.”
Geïrriteerde aanhechtingen van de kniepezen zitten de fanatieke spits met paardenstaart al vanaf zijn tienerjaren in de weg. Na een aantal seizoenen in het eerste, waarin de pijntjes langzaam veranderden in pijn, vond hij het in 2016 welletjes. ,,Toen ik op mijn zeventiende voor het eerst serieus last kreeg van mijn knieën kreeg ik de mogelijkheid om zes weken naar Nieuw-Zeeland te gaan. Normaal was dat door voetbal geen optie geweest, maar nu kon ik toch niet spelen dus ben ik maar gegaan. Een toevalligheid eigenlijk, maar wel een die geweldig uitpakte.”
Vervolgend: ,,In zes weken heb ik daar geweldig veel mooie mensen ontmoet en ben ik ontzettend gegroeid als mens. Dat is precies wat ik terug zou willen geven aan de internationale studenten die hier bij Football Factory komen. Soms zijn ze hier maar voor één of twee jaar en dan is een veilige plek waar je samen kan komen om je sportief en persoonlijk te ontwikkelen enorm waardevol. Ik zie ook dat Football Factory bij velen van hen een plekje in het hart heeft gekregen, ook als ze hier maar een jaartje zijn. Dat doet me wel wat. Zo is voetbal een simpel spel dat magische dingen teweeg kan brengen, als je er maar in gelooft.”
Eerlijk gezegd is winnen en verliezen daarbij steeds minder belangrijk voor me geworden over de jaren, als de mensen hier maar plezier maken op een plek waar ze zich thuis voelen. Daar hoef je helemaal niet veel voor te doen. Wees jezelf, dan kunnen er al hele mooie dingen ontstaan.” Altijd weer met die brede glimlach.
Auteur: Michel de Jongh
 (1).jpg)
