Vrijwilliger van de Maand: Ronald Zitman van FC Oegstgeest

‘Gelukkig kan ik moeilijk nee zeggen’

Ze zijn de smeerolie van de vereniging, maar staan zelden in de schijnwerpers. Toch kan geen enkele voetbalvereniging zonder vrijwilligers. LAV zet er daarom vanaf dit seizoen maandelijks een in de schijnwerpers. We beginnen deze serie met de multifunctionele Ronald Zitman van FC Oegstgeest. “Ik kan moeilijk nee zeggen”, lacht hij tevreden.

Wie met Ronald het terrein van FC Oegstgeest op wandelt, mag geen haast hebben. Ronald groet veel mensen, schudt handen en maakt links en rechts een praatje. Ook deze zonovergoten en drukke zaterdagochtend is het duidelijk dat ‘iedereen’ hem kent. Het tweede seniorenteam wacht gezamenlijk op hun wedstrijd en vanaf het terras klinkt zijn naam uit meerdere kelen: Ronaaaald.

Hoewel FC Oegstgeest met succes leden en ouders van jeugdleden vraagt twee keer per jaar een dagdeel op de club te besteden, zijn er ook mensen nodig die zich geheel vrijwillig nuttig maken op sportpark De Voscuyl en daarbij niet op een uurtje meer of minder kijken. Het terrein is overigens een pareltje, zo blijkt als Ronald een rondleiding geeft. Geordend, schoon en ruim opgezet. Iedereen lijkt zin te hebben in het nieuwe seizoen. Ook Koos Lens en Frans Bekkerin, twee maten van onze Vrijwilliger van de Maand die een duidelijk ‘wij-van-Oestgeest-gevoel’ uitstralen.

Klusploeg

Ronald is als het seizoen straks losbarst vooral actief in de bestuurskamer in de rol van wedstrijdsecretaris. Onder andere samen met zijn maatje Joris van Benten ontvangt hij de bezoekers en laat ze weten op welk veld ze moeten spelen en wat hun kleedkamer is. Het is een van de vele taken die Ronald vervult binnen de fusieclub van UDO en Oegstgeest.

“Ik doe dit één keer in de twee weken, de andere zaterdag ben ik overigens ook gewoon op de club hoor. Verder zit ik in de klusploeg die op maandag-, woensdag en vrijdagochtend het terrein onderhoudt. Dat betekent vooral veel opruimen en schoonmaken. We lopen alle kleedkamers na en legen de prullenbakken. Meestal is het een aardige puinhoop, zeker als er een feestje is geweest. Geen punt. We hebben een gezellige groep van een stuk of twaalf vrijwilligers met vaak een leuke baan in het verleden, die hun handen uit de mouwen willen steken.”

Shirtjes ophangen

Ronald meldde zich al op 5-jarige leeftijd als spelertje bij vv Oegstgeest. Nu, 54 jaar later, is hij er nog steeds. “Mijn vader Lau speelde destijds in het eerste van Roodenburg, de goede tijd daar nog, maar ik wilde er niet heen. Te ver, en al mijn vriendjes speelden bij Oegstgeest. Mijn hele jeugd ben ik gebleven en stroomde daarna door naar de lagere senioren, oftewel het zesde. Op mijn 28e kreeg ik een zware knieblessure en was het voetballen afgelopen. Na een jaar herstellen ben ik bij mijn oude team gaan vlaggen.” Grappend: “Dat was een mooie stage, want ik wilde hogerop!”

“Na een jaartje A1 werd ik door de trainer gevraagd om bij het tweede te komen vlaggen. Dat werd echter te zwaar door die pijnlijke knie. Aangezien de begeleider van het eerste, Kees Messenmaker stopte, kon ik daar aan de slag. Dat heb ik van 2007 tot 2015 gedaan. Prachtig was dat, kleding ophangen voor de spelers, broodjes halen en dergelijke. Na acht jaar vond ik het welletjes. Rick Peppelenbos en Koos Lens hebben het van mij overgenomen en werden begeleider bij het eerste.”

Vrijwilligersbarbecue

Het bloed bleef kriebelen om wat te doen en die kans kwam toen in 2018 de spraakmakende voetbalfusie in Oegstgeest plaatsvond. Ronald: “Joris van Bentem en zijn vrouw deden al heel wat jaren het wedstrijdsecretariaat. Ze wilden stoppen en klopten bij mij aan. Ik zei direct ja omdat ik meer voor de club wilde betekenen, en er toch al elke zaterdag was. Ik vind dat je iets voor je cluppie moet doen, anders gaat die naar de klote. Je hebt een enorme waarde. Gelukkig denken meer er zo over want het aantal vrijwilligers groeit de laatste jaren weer.”

“Het leuke is de waardering die je voor je inzet krijgt. Aan het eind van het seizoen is er altijd een vrijwilligersbarbecue. Heerlijk en gezellig. Ik vind het logisch dat je na een jaar keihard werken wordt beloond. Verder hoef ik maar met mijn vingers te knippen en ik krijg waarom ik vraag. Dat is niet overal zo hoor. Ooit ben ik door een andere vereniging benaderd om begeleider bij het eerste te worden. Ik had daar wel oren naar en informeerde naar welke kleding ik kon krijgen om de winter door te komen. Er was niets mogelijk. Nou dan niet.”

Lege kannen

“Ik zit hier goed op mijn plek. Helaas kan ik wegens een rugblessure niet meer werken. Vroeger was ik kok en deed de catering in het stadhuis van Leiden. Daarom ben ik blij onder de mensen te blijven bij FC Oegstgeest. Het is mijn alles, nou ja, en Feyenoord en de Formule 1 dan. Een vrouw heb ik niet meer.”

“Voorlopig ga ik gezellig door en kijk wat er nog meer op me afkomt. Op drukke dagen help ik in de kantine met tafels opruimen en lege kannen ophalen. In de zomermaanden doen we klusjes bij de club zoals doelnetten ophangen, lockers leeghalen, en ballen en kleding uitzoeken. Zo blijf je altijd lekker bezig. Gelukkig wel. Ik denk dat ik hier gemiddeld vijftien uur per week maak.”

“Voordeel is dat ik moeilijk nee kan zeggen, haha. Toen de trainer van het eerste vroeg of ik dit seizoen tijdens de thuiswedstrijden in de rust de limonade wil verzorgen, vond ik dat prima. Vijf minuutjes werk, meer niet.”

Waar zijn instelling nog allemaal toe leidt, is afwachten. “Binnenkort is de algemene ledenvergadering. Ik hoor het wel als ik nog iets moet doen,” besluit Ronald.

Heeft uw club ook dit soort kanjers en verdienen zij de aandacht? Geef het dan even door aan onze redactie@leidenamateurvoetbal.nl. Graag met reden en een nummer van de persoon. Mogelijk is hij of zij dan de volgende!