‘Wie fluit er vandaag’ met Willem Schuitemaker

Willem Schuitemaker keert dit seizoen na een afwezigheid van enkele jaren terug op de amateurvelden in de regio. De voormalig assistent-scheidsrechter uit het betaald voetbal raakte dit seizoen al vrij snel geblesseerd, maar hoopt na zijn hamstring blessure de tweede helft van het seizoen blessurevrij af te kunnen maken.

Het begin

Schuitemakers scheidsrechterscarrière begon bij Quick Boys waar hij zelf op een lager niveau voetbalde en als vrijwilliger actief was als jeugdtrainer, jeugdleider en barmedewerker. Om zijn club te helpen ging hij in op het verzoek jeugdwedstrijden te gaan fluiten. Bij zijn eerste wedstrijd kon hij meteen ‘aan de bak’ want ook bij de D-pupillen lopen de emoties bij een wedstrijd tussen Quick Boys en Katwijk soms hoog op. Zo hoog dat hij genoodzaakt was de jeugdleider van de bezoekers weg te sturen. Ondanks dit hectische begin waarbij hij zich afvroeg of fluiten eigenlijk wel leuk was besloot hij zich toch beschikbaar te blijven stellen als jeugdscheidsrechter. Achteraf gezien was dat een goed besluit want het fluiten begon hij gaandeweg steeds leuker te vinden en hij merkte dat de rol van scheidsrechter hem uiteindelijk wel goed lag waardoor hij regelmatig te bewonderen was op ‘Nieuw Zuid.’

Ervaring

De scheidsrechterscarrière van Schuitemaker liep ernstige vertraging op toen hij op 19-jarige leeftijd ten gevolge van een auto-ongeval zijn enkel verbrijzelde. Na een revalidatieperiode van twee jaar keerde hij zowel als speler van een lager elftal (Quick Boys 21) en als scheidsrechter terug op de velden.

Nadat hij de SO III opleiding had gevolgd stroomde hij bij de KNVB in bij de jeugd waar hij vijf seizoenen in uitkwam. Het ‘vlaggen’ zat er bij hem ook al snel in want in deze periode liep hij als assistent langs de lijn bij Quick Boys 2, dat uitkwam in de reserve hoofdklasse. Daarnaast vervulde hij die rol ook steeds vaker bij vriendschappelijke wedstrijden van het vlaggenschip van de Katwijkers.

Schuitemaker had talent en werd tijdens twee van deze wedstrijden door twee scheidsrechters uit de top van het amateurvoetbal geadviseerd om zich te richten op het assistentschap. Een advies wat hij ter harte nam want na een korte KNVB cursus stroomde hij als assistent in in de zaterdag hoofdklasse en werd hij nagenoeg onmiddellijk in een talententraject geplaatst. Daarna ging het snel met hem want hij promoveerde het seizoen daarop naar het betaald voetbal waar hij ruim drie seizoenen actief is geweest.

Na zijn terugkeer in het amateurvoetbal was hij aanvankelijk actief als assistent. Daar vond hij onvoldoende uitdaging in zodat hij de fluit weer ter hand nam en anderhalf seizoen in groep 3 (ZASF) zijn wedstrijden floot. Omdat hij ondertussen een eigen onderneming was begonnen en onvoldoende tijd en motivatie had om de (voor promotie verplichte) opleiding SO II te volgen stopte hij aan het eind van deze periode.

Na een bestuursfunctie bij Quick Boys te hebben bekleed stroomde hij weer in in groep ZASF waar hij tegen een langdurige blessure aanliep die hem dwong tot stoppen. Dit seizoen heeft hij de fluit toch weer ter hand genomen. Door de KNVB is hij ingedeeld in groep ZASG.

Competenties

Volgens Schuitemaker is een wedstrijd leiden steeds meer verworden tot het managen van een wedstrijd. Scheidsrechters moeten daarbij de leiding kunnen en durven nemen zonder uit het oog te verliezen dat zij ondergeschikt zijn aan de spelers. Beschikken over sociale en communicatieve vaardigheden is daarbij onontbeerlijk. Het mooiste is wanneer een scheidsrechter als het ware ‘onzichtbaar’ zijn wedstrijd heeft geleid.

Stijl van arbitrage

Schuitemaker houdt van snel voetbal waarin hard maar fair wordt gestreden. Hij zoekt daarbij de rand van het toelaatbare op en probeert daarom waar mogelijk de voordeelregel toe te passen. Daarbij maakt hij wel onderscheid tussen het houden van balbezit en het daadwerkelijk behalen van voordeel.

De verscherpte richtlijn dat alleen de aanvoerder met een scheidsrechter communiceert vindt hij prima. ‘We moeten alleen zorgen dat we daarin niet doorslaan’ geeft hij aan; ‘zowel bij de jeugd als bij de senioren mag een speler een eerste emotionele reactie geven.’ Schuitemaker vindt daarnaast dat spelers hem in een wedstrijd best mogen aanspreken; ‘zolang dit maar rustig en respectvol gebeurt’ licht hij toe.

Hij kijkt kritisch naar zijn eigen optreden en ziet voor zichzelf nog wel een mogelijke verbetering hoe hij kan anticiperen of inspelen (schakelen) op ploegen die niet om kunnen gaan of moeite hebben met zijn stijl van fluiten.

Arbitrage in Nederland

Van het niveau van de scheidsrechters in het betaald voetbal is hij niet bepaald onder de indruk. In zijn ogen springt er niemand echt bovenuit en vindt hij het voornamelijk eenheidsworsten die op safe fluiten zonder persoonlijkheid uit te stralen. Volgens hem komt de inbreng van de VAR ook de kwaliteit van de arbitrage niet ten goede. Hij vraagt zich dan ook af of scheidsrechters het zonder VAR zelf nog wel aan zouden kunnen. Hij mist ‘echte persoonlijkheden’ zoals Pieter Vink, Ruud Bossen en Ben Haverkort destijds wel waren. Van het huidige arbiterkorps spreken de stijl van Jeroen Manschot en Allard Lindhout hem nog het meeste aan.

Ambities

Toen hij betrekkelijk kort nadat hij assistent-scheidsrechter voor de KNVB was geworden naar het betaald voetbal promoveerde, moest hij vooral fysiek een inhaalslag maken. Volgens hem is dat zo snel gegaan dat zijn blessuregevoeligheid daar waarschijnlijk aan te wijten is. Ook dit seizoen heeft hij weer een blessure opgelopen waardoor hij enige tijd ‘aan de kant’ heeft gestaan. Dat is de reden waarom hij hoopt de rest van het seizoen blessurevrij te blijven en helemaal fit te worden om wekelijks plezier aan het fluiten te kunnen beleven.

Inspanningen

Schuitemaker is zelfstandig ondernemer die drukke werkzaamheden heeft. Hij heeft klanten in het hele land en overnacht daarom soms elders. Zijn werk maakt het gewoonweg niet mogelijk om groepstrainingen bij een vereniging (zoals de COVS) te volgen en daarom houdt hij zijn conditie met spinnen en krachttraining in een sportschool op peil. Op wedstrijden bereidt hij zich voor door de stand op de ranglijst te bekijken en de vrijdagavond rust te nemen en deze in eigen omgeving door te brengen.

Thuisfront

Het gezin van Schuitemaker heeft hem altijd gesteund. Hij heeft zelf veel inspanningen geleverd om het betaald voetbal te halen en realiseert zich dat hij dit zonder steun van het thuisfront nooit had kunnen realiseren. De hele week stond in het teken van de wedstrijd en vergde aanpassingen van het gezin. Hij merkt verder dat hij weliswaar geen bekende Nederlander is maar wel een bekende Katwijker. Even ongestoord het dorp ingaan was er in die tijd niet bij want en wanneer hij met één of meerdere gezinsleden in het dorp liep of op een terras zat werd hij met de regelmaat van de klok aangesproken over de voorafgaande of aankomende wedstrijd.

Onvergetelijk

Aan zowel zijn periode in de top van het amateurvoetbal als in het betaald voetbal bewaart Schuitemaker voornamelijk mooie herinneringen en kijkt hij terug op onvergetelijke ervaringen. Het trainingskamp voor scheidsrechters en assistent-scheidsrechters in Turkije was er daar één van. Verder roemt hij de prettige gastvrije ontvangst bij Feyenoord en PSV waar hij op maandagavond vlagde bij wedstrijden van de tweede teams. Hij genoot ook van de sfeer bij clubs, zoals AGOVV destijds, die profvoetbal speelden maar qua accommodatie, beleving en bejegening nog de charme van het amateurvoetbal hadden.

Zowel zijn start als het afscheid bij het betaald voetbal verliepen niet geruisloos. Gedurende het talententraject werd Schuitemaker ooit beoordeeld door voormalig scheidsrechter Gerhard Verwoort. Deze vond Schuitemaker totaal ongeschikt voor het betaald voetbal. Ondanks diens vernietigende oordeel promoveerde Schuitemaker uiteindelijk toch naar het betaald voetbal mede dankzij de hulp van zijn coach; diezelfde Verwoort.

Zijn afscheid werd vanwege de belegering van het stadion ook onvergetelijk. De harde kern van FC Den Bosch was ontevreden over de resultaten van de club en het beleid van het bestuur en besloot uit protest de toegang tot het stadion te blokkeren met het gevolg dat Schuitemaker na afloop van zijn afscheidswedstrijd in het betaalde voetbal het stadion niet uit kon.

Hij heeft ook mooie herinneringen aan zijn terugkeer als scheidsrechter bij de amateurs. Vooral een beslissingswedstrijd tussen NSVV en ZPC’97 staat hem nog goed bij. De publieke belangstelling was groot en rondom de wedstrijd heerste een fantastische sfeer en entourage.

Gevraagd naar minder leuke ervaringen moet Schuitemaker even nadenken voordat hij zich een voorval herinnert. Tijdens een jeugdwedstrijd op de middag voor zijn vrijgezellenavond werd hij door een speler van 15-16 jaar aangevallen en in het gezicht geslagen. Hierbij werd hij door de KNVB begeleid en ondersteund.

 

‘Als voetballer is aan mij geen enorm talent verloren gegaan. Maar ik kan wel zeggen dat ik de enige speler van Quick Boys 21 ben die het betaald voetbal heeft gehaald’ merkt hij met de nodige zelfspot op.

Om de top te bereiken moet men zich realiseren dat alleen talent niet genoeg is. Het is gewoon topsport waar je hard voor moet werken en bereid moet zijn om offers te brengen, zowel qua werk (financieel) als sociaal (gezin, vrienden en familie).

Hij adviseert collega’s vooral om plezier in het fluiten te hebben en niet te blijven hangen in vervelende ervaringen. ‘Na een vervelende ervaring volgt altijd weer een fijn moment’ sluit hij af.

SCHEIDSRECHTERSPASPOORT

Naam: Willem Schuitemaker

Woonplaats: Katwijk

Leeftijd: 44 jaar

Privé: Gehuwd; 3 thuiswonende dochters

Beroep: Zelfstandig ondernemer

Functie: Scheidsrechter KNVB

Groep: ZASG

Scheidsrechter sinds: 1996

‘Hans gaat diep’: vv Woubrugge is sociaal en gemoedelijk

Iedereen kent ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld wel. In het melancholische lied uit de jaren’60 wordt met weemoed teruggekeken naar die goede oude tijd, toen de mensen nog naar elkaar omkeken. Sinds het uitkomen van het lied is de wereld drastisch veranderd. Het is allemaal sneller, oppervlakkiger en egoïstischer. Sommige plaatsen echter blijven zelfs in 2025 een bolwerk van verbinding. Het dorp Woubrugge is zo’n plaats. Het ligt verstopt in het Groene hart, aan de oever van het Braassemermeer. De ruim 3.700 inwoners van Woubrugge kennen elkaar.

Dat het verenigingsleven een belangrijke plaats inneemt in het dorp, is een understatement. En dat de plaatselijke voetbalvereniging een vaste waarde vormt binnen de lokale sociale structuur, is een feit. Als er één club is die het DNA van haar omgeving draagt, dan is dat vv Woubrugge wel. Hoog tijd daarom om extra aandacht te besteden aan deze gewaardeerde LAV-partner.

Tot begin 19e eeuw stond het gebied rond het dorp Woubrugge bekend als de ‘Heerlijkheid van Esselijkerwoude en Heer-Jacobswoude’. Toen in 1811 de gemeente als bestuursvorm werd ingevoerd, werd Woubrugge een zelfstandige gemeente met hetzelfde gebied als deze heerlijkheid. In 1855 werd Hoogmade aan Woubrugge toegevoegd. Als een gemeente met twee dorpen bleef Woubrugge bestaan tot 1 januari 1991. Op die datum fuseerden de gemeenten Woubrugge, Rijnsaterwoude en Leimuiden tot Jacobswoude. De nieuwe gemeente was genoemd naar het verdwenen dorp Jacobswoude. Achttien jaar later, op 1 januari 2009 werd deze gemeente samengevoegd met de gemeente Alkemade. Ze vormen vanaf die datum de gemeente Kaag en Braassem. In Woubrugge werden diverse bekende personen geboren. De wieg van de laatste Elfstedenwinnaar Henk Angenent stond er, evenals die van Margot Boer (schaatster) en Malou Petter (journaliste).

En dan vv Woubrugge. Op ruim 600 meter van de beroemde Hervormde Dorpskerk ligt het plaatselijke voetbalcomplex. De thuishaven aan de Bateweg is voorzien van twee natuurvelden, een kunstgrasveld en een klein ukkenveld voor de jongste jeugd. Woubrugge werd op 24 juli 1946 opgericht. Rond 1930 bestond al een club in het dorp met de naam vv Dindoa (Door inspanning nuttig, door ontspanning aangenaam), maar pas na de oorlog werd het serieus en werd Japie Schijf de eerste voorzitter.

Meteen aan het begin werd voor de nog altijd bestaande groen-witte kleurencombinatie gekozen. De vereniging groeide, breidde haar activiteiten uit en werkte hard om haar accommodatie gelijke tred te laten houden met de behoefte. Op de bestuursvergadering van 9 oktober 1974 werd besloten dat op trainingsavonden geen bier meer mocht worden verkocht. Deze drooglegging hield niet lang stand. De velden werden vaak afgelast, waardoor een periode moest worden uitgeweken naar Sportpark De Bijlen in Alphen aan den Rijn. In de loop van de tijd bivakkeerde de hoofdmacht tussen de derde klasse van de KNVB en de tweede klasse van de Leidse Voetbalbond (LVB). Na de degradatie van het eerste in 2024, neemt het eerste nu een stabiele plaats in de subtop van de vijfde klasse in.

Voorzitter van Woubrugge is de 71-jarige Loek Venker. Vol enthousiasme en trots praat hij over zijn vereniging.

‘In oktober 2022 ben ik voorzitter van vv Woubrugge geworden. Dat betekent dat in het najaar mijn termijn van drie jaar afloopt. Ik kwam hier bij de club terecht via mijn kinderen en kleinkinderen. Hans Boer stopte destijds met het voorzitterschap, waarna het balletje ging rollen. Ik heb er geen spijt van, want het is een geweldige vereniging. Daarnaast ben ik een echte voetballiefhebber. Zelf ben ik op mijn tiende jaar begonnen bij RCL. Ik ben linkspoot, maar heb altijd gekeept. Ik was op een gegeven moment de buurman van de bekende trainer Freek Filippo, die haalde mij naar Rijpwetering. Uiteindelijk heb ik ook nog een paar jaar in de veteranen van Kickers’69 in Leimuiden gekeept. Ik kijk met heel veel plezier op mijn actieve jaren terug.’

‘Woubrugge is een voetbalclub waar rust en gemoedelijkheid belangrijke waarden zijn. Binnen deze vereniging kijken wij nog oprecht naar elkaar om. De sociale structuur is onze basis. Uiteraard willen wij zo hoog mogelijk spelen met onze teams, maar de gezelligheid is net zo belangrijk. Die medemenselijkheid zie je ook in het dorp. Met veel overgave worden hier bijvoorbeeld Oekraïners opgevangen, waarvan de kinderen ook gewoon bij onze club kunnen voetballen. We komen elkaar hier overal tegen: bij de supermarkt, op school of bij het uitlaten van de hond. Onze vereniging heeft op dit moment ongeveer 500 leden. De grootste groei zit bij de jeugd en bij de dames. Wij willen de voorzieningen uiteraard actueel houden. Na Pasen gaan wij aan de slag met een nieuw kunstgrasveld. De oude mat is al twaalf jaar oud, dus die is hard aan vervanging toe. Komende zomer worden de kleedkamers opgeknapt. Wat in veel opzichten fijn is, is dat onze relatie met de gemeente Kaag en Brasem heel goed is.’

‘Ons eerste elftal stond vorig seizoen lang onderaan in de vierde klasse, maar staat nu in de subtop van de vijfde klasse. De groep is erg jong en bestaat uit jongens die in onze eigen jeugd hebben gespeeld en nu een mooie ontwikkeling laten zien. Het zou mooi zijn als wij op termijn weer in de vierde klasse kunnen spelen, maar daar zit geen enkele druk op. Dit seizoen zijn wij thuis nog aangeslagen. Vooralsnog blijft de hele groep in takt volgend jaar, dus dat is hoopvol. Ik vind overigens alle elftallen belangrijk. Ik ga regelmatig op zaterdag in alle vroegte bij de jeugd kijken, want de jongens onder 8 bijvoorbeeld zijn voor mij net zo belangrijk.’

‘De functie van voorzitter vraagt veel, maar ik vind het leuk. Ik ben iedere zaterdag op de club, daarnaast vergadert het bestuur een keer per maand. Doordeweeks heb ik regelmatig verplichtingen, maar dat zijn losse activiteiten. Ik ben met pensioen, waardoor ik iets meer tijd beschikbaar heb. Ik was vroeger werkzaam in het Openbaar Vervoer. Daar ben ik in 1978 begonnen en heb ik tot mijn pensioen gezeten. Daarnaast heb ik 17 jaar voor Omroep West gewerkt, waar ik onder andere ADO Den Haag volgde. Nu gaat mijn aandacht naar vv Woubrugge. Of ik doorga als voorzitter weet ik nog niet, maar daar heb ik nog enige bedenktijd voor.’

Woubrugge is een club met heel veel vrijwilligers. Dat is een unicum anno 2025, nu diverse verenigingen zelfs omvallen vanwege een gebrek aan kader. Woubrugge is een moderne club met eigentijdse voorzieningen, maar past in sociaal opzicht nog steeds in het beeld van ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld:

Thuis heb ik nog een ansichtkaart waarop een kerk een kar met paard, een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp
Ik weet nog hoe het was
De boerenkind’ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen

Elftal van de week (1e t/m 5e klasse), speeldag 20

De opvallendste spelers van ieder weekend gegroepeerd in een Elftal van de Week, verdeeld over vier categorieën (eerste/tweede klasse, derde klasse, vierde en vijfde klasse). De elftallen zijn weer samengesteld op basis van de bevindingen van de trainers, leiders en/of ‘deskundigen’. De clubs hebben per speler de linie aangegeven waarin ze spelen. Het kan dus wel zijn dat spelers niet op hun eigen plaats staan, maar de vermelding is niet minder eervol!!!

Zit er een speler van jouw club bij deze week? Nog dit: soms vallen spelers met drie punten net buiten de boot voor plaatsing in het weekelftal, omdat er te veel spelers uitstekend voor de dag kwamen. Of op die positie was het druk v.w.b. de punten. Uiteraard worden die punten wel in onze klassementen verwerkt.

Met excuses: bij Chris Verhoef, Twan van der Geijn en Daan Tijssen (vijfde klasse) staat per abuis Hazerswoudse Boys vermeld. Dat moet uiteraard VV Woubrugge zijn.

Krakerrr van de Week: Warmunda – Altior

Voor de Krakerrr van de Week is ditmaal gekozen voor de wedstrijd tussen Warmunda en Altior in de vierde klasse A. LeidenAmateurVoetbal blikte samen met Ties van Dam (Warmunda) vooruit naar de komende ontmoeting.

Warmunda kende een moeizame start van het seizoen. Van de eerste tien wedstrijden werden er liefst zeven verloren en de partijen die wel een resultaat opleverden, werden behaald tegen Lugdunum en Roodenburg, dit seizoen by far de slechtst presterende clubs in de vierde klasse A. De Warmonders dreigden, net zoals vorig seizoen, linea recta richting een p/d-plek te gaan, maar na de knappe thuiszege tegen titelkandidaat SJZ ging het crescendo met de formatie van Barry van Rijn en Remco Breuer.

Er werd daarna nog wel een keertje verloren van LSVV’70, maar daarna volgden vijf winstpartijen op rij voor de Overbos-ploeg. Warmunda is na deze goede reeks inmiddels opgeklommen naar plek zes van de ranglijst en lijkt zich geen zorgen meer te hoeven maken over een verlengd verblijf in de vierde klasse.

Eén van deze spelers die zich dit jaar zich als een vaste waarde van Warmunda laat gelden is Ties van Dam. De 22-jarige Van Dam is al zijn hele voetballeven actief voor de Warmondse vereniging en is bezig aan zijn derde seizoen als eerste elftalspeler.

Ties, wat verwacht jij van de wedstrijd tegen Altior?

,, In de heenwedstrijd verloren we met 1-0 van Altior, maar er is iets anders wat mij van die dag het meest is bijgebleven. Ik speelde toen voor het eerst samen met mijn broers Sil en Finn in het eerste elftal van Warmunda 1. Dat was toch een bijzondere gebeurtenis, zeker ook voor onze ouders, die altijd trouw onze wedstrijden bezoeken. Door ons leeftijdsverschil, Sil is 25 jaar en Finn is 20 jaar, hebben we in de jeugd nooit met z’n drieën in één elftal kunnen spelen, dus deze wedstrijd zal ik me altijd blijven herinneren. Bij die ene wedstrijd is het voorlopig gebleven, maar wie weet komt er binnenkort weer van. Sil speelt na een langdurige blessure sinds kort weer in het eerste, terwijl Finn dit jaar zijn wedstrijden voornamelijk in Warmunda O 23-speelt.”

Vervolgend:,,Altior (vorig seizoen na een spectaculaire beslissingswedstrijd tegen Meerburg gedegradeerd uit de derde klasse, SN)  was voor ons een onbekende tegenstander, maar het was ons al snel duidelijk dat we met een sterke ploeg te maken hadden. We hadden daar veel moeite met hun middenveld en stonden voor rust flink onder druk. Nadat we in de tweede helft met 1-0 achter kwamen, moesten we meer risico’s nemen en misten we vlak voor tijd nog een grote kans op de gelijkmaker. Ik verwacht dat het zaterdag opnieuw een pittig potje gaat worden, want Altior is toch één van de betere teams in onze klasse. Het klopt dat we er in de derde periode goed voorstaan, maar we krijgen nog wel een aantal sterke tegenstanders in de komende weken. Het bereiken van de nacompetitie voor promotie zou een leuk extraatje zijn, zeker gelet op het vorige seizoen. Daarnaast zou het een mooi afscheidscadeautje zijn voor onze trainers Barry van Rijn en Remco Breuer (het trainersduo wordt volgend seizoen opgevolgd door Michel Schouls, SN), die de club na zes seizoenen gaan verlaten. Mocht het dit seizoen niet lukken, dan moet het volgend jaar maar gebeuren. We hebben een vrij jonge ploeg, waar nog voldoende rek in zit. Hopelijk zijn Sohrab Safi en Menno van Noort er dan ook weer bij. Zij kampen met langdurige blessures en zijn altijd van grote waarde voor ons team geweest. Voor nu moeten we er eerst voor zorgen dat we de komende weken nog wat punten pakken, zodat we in ieder geval verzekerd zijn van directe handhaving’’, zo eindigt de toekomstig TU-student.