Recent plaatste onze redactie een column van de hand van Paul van der Zwaan. Dit ging over ; en hoe nu verder’ met het competitievoetbal. Naar aanleiding van de column lieten wij, op willekeurige basis, diverse trainers reageren. Dat kan en mag uiteraard nog steeds. Zo krijgen we een goed inzicht in de gedachten, meningen en suggesties van de regionale trainers. Nu kwam er een reactie binnen van Theo Ducaneaux, werkzaam bij Voorschoten’97. Vanzelfsprekend, en zeker gezien de inhoud, delen wij zijn proza met plezier.

Voorschoten’97 als vereniging ziet streng toe op handhaving van het door de regering en gemeente vastgestelde coronabeleid. Daar zit geen onderhandelingsruimte en dat wordt door iedereen gerespecteerd. Dit betekent, dat op dit moment -as we speak- de jeugd tot 20.00 mag trainen, en op zaterdag in staat gesteld wordt, om een onderlinge wedstrijd te spelen. Omdat alle teams inmiddels wel 1 of meerdere keren tegen een team hebben geoefend van ongeveer gelijke kracht, gaat de club per 6 februari over tot een interne mix competitie. Teams worden naar evenredigheid ingedeeld en krijgen een trainer/coach toebedeeld die de wedstrijden coacht. Deze interne competitie met teams bestaande uit spelers uit hetzelfde geboortejaar gaat lopen totdat de KNVB weer een normale competitie inregelt.

Worst case scenario is, dat deze interne competitie loopt tot het einde van het huidige seizoen. Uiteindelijk is deze opzet het maximaal haalbare voor onze jeugd. 
Als HJO en hoofdtrainer ben ik vooral verantwoordelijk voor het prestatievoetbal. In dit kader loopt de ontwikkeling van jeugdige talenten uiteraard veel schade op. Je ontwikkelt je immers bij uitstek onder grote  weerstand, en die is nu beperkt. Of je op divisie niveau op je limiet acteert, of dat je een wedstrijd speelt met- en tegen jongens uit lagere teams, dat maakt uiteraard een groot verschil. Maar het is wat het is.

Als hoofdtrainer kijk ik voor wat betreft het hervatten van de competitie vooral naar het belang voor de club. Allerlei competitie scenario’s met voor- en nadelen zie ik de revue passeren. Ik denk, dat we ons als selectievoetballers en trainers vooral dienstbaar moeten opstellen aan de club en haar economische belang. Als wij spelen, en de kantine draait, dan heeft de club weer inkomsten. Dus wat we ook voor competitievorm krijgen, laten we vooral zorgen dat de tent weer langdurig geopend is. Ik ben derhalve dan ook voorstander van een korte zomerstop. Gesteld dat we dadelijk weer iets mogen, en na een paar weken gaat het hek weer op slot…Dat lijkt me niet logisch na maanden inactiviteit. En laten we daarbij dan niet te ingewikkeld doen over welke competitievorm er gekozen wordt. Ofschoon ik wel een groot voorstander ben van het spelen voor een prijs. Winst en verlies en de spanning die daarmee gepaard gaat, is toch een beetje de kers op de taart.

Ook hoop ik (zeker als de KNVB kiest voor een korte competitie) op hervatting van het bekertoernooi en de  regionaal opgezette toernooien, Haaglanden cup en LAV Cup. Dit zijn bij uitstek evenementen die publiek trekken en waarbij we in een ontspannen sfeer op regionaal niveau onze herwonnen vrijheid kunnen vieren.

Bij de keuzes die we qua trainingen met de selectie maken, richt ik me vooral op de conclusies die we getrokken hebben uit de eerste coronastop in het afgelopen voorjaar. Toen we weer aan de slag gingen in mei/juni bleken de spelers verrassend fit en konden we weer vrij snel een goed niveau halen. Tegelijkertijd proefde ik na enkele coronaproof trainingen al snel een verzadiging; trainen zonder partijvormen en wedstrijden moet niet te lang duren.
Zo gemakkelijk als spelers de trainingen verteerden, zo lastig hadden ze het in de wedstrijden in de voorbereiding in augustus. Er blijkt, en dat is geen verrassing, een grote kloof te zitten tussen generiek fit zijn, en een wedstrijd kunnen spelen op 1e klasse niveau.

Vanuit de in het voorjaar opgedane kennis zijn we direct bij het ingaan van de 2e lockdown in oktober gestopt met trainen. Mijn gedachte was dat deze stop geruime tijd zou gaan duren en het trainen in viertallen gewoon geen lange houdbaarheidsdatum heeft. Dus we hebben de spelers in 1e instantie de opdracht gegeven zelf fit te blijven. Omdat het allemaal wel heel erg lang ging duren, zijn we in december toch weer in viertallen gaan trainen en zodra we nu weer in viertallen mogen trainen, gaan we ook direct weer aan de slag. Is dat zonder perspectief op competitievoetbal, dan is dat vooral in het kader van elkaar weer zien en weer iets van een groepsgevoel kweken. Is er een stip aan de horizon in de vorm van een herstart van het voetbal, dan gaan we fullforce, 4x per week aan de bak. Dat is het wisselgeld wat ik vraag aan spelers; ik ben om moverende redenen coulant geweest, nu vraag ik iets extra’s van de spelers.

Uiteindelijk probeert iedereen in deze uitzonderlijke situatie te doen wat hij of zij het beste vindt en het meest past bij de spelersgroep. Die spelers heb ik ook nadrukkelijk meegenomen in de gemaakte keuzes. Ik ben benieuwd hoe we als groep en als vereniging als geheel uit deze crisis komen.