Op 17 maart vinden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Voor voetballiefhebbers is het belangrijk te weten hoeveel aandacht sport, bewegen en een gezonde leefstijl krijgen in de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen. Wat zijn de voornemens van de partijen over deze thema’s?
Het Kenniscentrum Sport & Bewegen heeft voor de Tweede Kamerverkiezingen verschillende partijprogramma’s geanalyseerd. Het heeft hiervoor de Stemhulp Sport en Bewegen in het leven geroepen. Hiermee kun je zelf met filters zoeken naar precies die onderwerpen en die partijen die voor jouw werkzaamheden van belang zijn.
De algehele conclusie is dat sport en bewegen dit jaar meer aandacht krijgen in de verkiezingsprogramma’s. De groeiende belangstelling voor gezonde leefstijl en de preventieve waarde die dat heeft, zeker ten tijde van een gezondheidscrisis, is ook bij veel partijen duidelijk terug te zien.
Welke partij besteedt meeste aandacht aan sport en bewegen?
Een eerste analyse, waarbij Onderzoeksbureau R|B Sport en Welzijn heeft gescand hoe vaak de woorden ‘sport’ en ‘bewegen’ (als ook ‘beweeg’ en ‘beweging’) voorkomen in de verkiezingsprogramma’s blijkt dat D66 de meest uitgebreide visie heeft op sport als onderdeel van een gezonde leefstijl. Verder besteden VVD, PvdA, CDA, ChristenUnie en Partij voor de Dieren ook redelijk veel aandacht aan het thema sport en bewegen. Minder aandacht is er van GroenLinks, SGP, Splinter, Lijst Henk Krol en SP. De partijen 50Plus, DENK, Forum voor Democratie en PVV besteden niet of nauwelijks aandacht aan sport en bewegen.
Het Kenniscentrum Sport & Bewegen heeft langs de lijnen van het Nationaal Sportakkoord alle verkiezingsprogramma’s onder de loep genomen van partijen die nu in de Tweede Kamer zitten. De stemhulp Sport en Bewegen gaat in op de thema’s preventie & gezondheid, armoede & sport, topsport, inclusief sporten, duurzame sportinfrastructuur, vaardig in bewegen, positieve sportcultuur, sport en corona en innovatie en wetenschappelijk onderzoek.
RCL is gestart met het invullen van de jeugdhoofdtrainers van het komende seizoen. Het contract met Ties de Ruijsscher, onze HJO, is al verlengd. Hij is samen met Bert Siera, bestuurslid Voetbalzaken belast met het zoeken naar de juiste trainers voor de diverse jeugdteams.
In de komende tijd zullen wij jullie op de hoogte stellen van de invulling van de plekken. Als eerste bijt een oude bekende trainer de spits af: Erwin Pfundt, nieuwe JO17-1 trainer voor het seizoen 2021-2022.
Erwin Pfundt, voor menig RCL’er geen onbekend gezicht. Van jongs af aan altijd bij RCL gespeeld en vanaf het seizoen 2006/2007 het voetballen gecombineerd met het trainerschap. Niet veel later stopte hij als actief voetballer. In de loop der jaren heeft hij alle leeftijdscategorieën van de D-jeugd (nu JO13/JO12) tot en met de A-jeugd (JO19) getraind als assistent- en als hoofdtrainer. Vanaf september 2019 geen team meer getraind en achteraf kwam dit vanwege de beperkende COVID-maatregelen eigenlijk prima uit, vertelt Erwin. Voor het volgend seizoen heeft hij dan ook veel energie opgeladen om weer vol enthousiasme aan de slag te gaan. Erwin geeft aan dat hij altijd probeert om in de spelersgroep een goede mix te maken van vriendschappen kweken, opleiden, wedstrijden winnen, plezier maken en zeker ook open en eerlijk communiceren.
Hij is inmiddels gestart met het in beeld brengen van de selectie en hij verwacht dat er weer een mooie groep samengesteld kan worden. “Ik heb er zin in!” aldus Erwin.
Sommige mensen laten het organiseren van zaken graag aan anderen over. Anderen zijn er juist voor geknipt, ze hebben organisatietalent. Ze zijn ook vaak de klos en krijgen dikwijls te horen ‘wil jij dat oppakken, dan komt het op zeker goed’. Aad Siera behoort tot de categorie van op-en aanpakken. Veel Leidenaren kennen hem als de grote man in de zaalvoetbalwereld. De Leidenaar organiseert dit seizoen voor de 38ste (!) keer de zaalcompetitie in Leiden. Eerst in de Groenoordhallen en al meer dan twee decennia in De Zijl. Het is wel zijn laatste kunstje qua organisatie. Niet dat de altijd bezige bij er geen zin meer in heeft. Hij zou het liefst nog tig jaar doorgaan en de touwtjes in handen houden. Een ernstige spierziekte maakt echter dat hij afstand gaat nemen. Noodgedwongen dus. Siera zorgde er al die tijd voor dat de zaalvoetballers hun hobby konden uitoefenen en daar zijn ze hem tot aan de dag van vandaag dankbaar voor. Broer Wim vroeg of we Aad een podium wilden geven en daar hoefde onze redactie geen seconde over na te denken.
Aad toont een kast vol met sportboeken. Veel gaat er over voetbal, het beheerst zijn leven op een gezonde manier
Spierziekte
Om met de deur in huis te vallen. HSP (hereditaire spastische paraparese) is een erfelijke aandoening, veroorzaakt door het verminderd functioneren van de afdalende zenuwbaan in het ruggenmerg. HSP uit zich in een toenemende spasticiteit in beide benen. Het gaat om een progressieve spierziekte.
,,De spierziekte is er en ik maak er geen geheim van. Corona willen we ook allemaal niet, maar het is er wel.”
Opvolger(s)
,,Natuurlijk heb je op je zestigste een ander plaatje voor ogen, maar het is wat het is. Niemand wil corona, maar het is er ook. En als je pech hebt dan kan je er zomaar aan overlijden. Gelukkig heb ik die klachten niet en met deze beperking zal ik moeten leven. Ik probeer optimistisch en positief te blijven. Het liefste regel ik zoveel mogelijk nog zelf. Dat heb ik altijd gedaan en ik ben geen opgever. Gelukkig kan ik nog fietsen, hoewel het soms vermoeiend is. Toch heb ik bijvoorbeeld afgelopen jaar genoten van mijn tripjes naar het tuinhuisje van mijn broer in Cronesteijn. Heerlijk ook om naar bijvoorbeeld Leidschendam te fietsen. Zo probeer ik fit te blijven. Ik maak geen geheim van mijn ziekte en ik praat er open over. Wat kan ik anders? Ik heb er al die tijd rekening mee gehouden dat mijn heup versleten was, maar helaas is dit eruit gekomen. En vandaar mijn beslissing om met de organisatie te stoppen. Ik geloof er ook heilig in dat er een opvolger of opvolgers komen. Overigens nog een groot compliment voor het LUMC. Ik ben daar met open armen ontvangen en zij hebben hun stinkende best gedaan voor mij.”
Op deze plek begon het allemaal. Geen Leidenaar op leeftijd die nooit in de Groenoordhallen is geweest. Er was altijd iets te beleven…
Waardering
Dat deed Siera vrijwel zijn hele leven voor anderen en van tal van spelers kreeg hij al een dankwoord of een geste voor bewezen diensten. Onder meer een abonnement op Netflix. Hij ziet daardoor de ene na de andere serie en geniet daarvan. Zijn officiële afscheid moet nog komen, maar in tijden van corona is het regelen daarvan simpelweg te lastig. Er zijn spelers die het niet kunnen bevatten dat Siera stopt. Zaalvoetbal zonder hem als organisator, scheidsrechter of doelman is zo onwezenlijk.
Simeko’82
Het begon allemaal in 1983. ,,Qua organiseren wel. Maar eerst even over wanneer voetbal in mijn leven kwam. Dat is gestart in ’79. Ik raakte betrokken bij een studentencluppie, GS Bernac. In die tijd werd er nog veel gevoetbald op straat. Kon je een een-tweetje maken met de muur bijvoorbeeld. Ik kreeg er een redelijke techniek van. Ook leerde ik toen al een beetje keepen. Zo gek als een deur, gewoon duiken op straat. Kwam ik weer bont en blauw thuis. Maar goed, voetbal vond ik toen al erg leuk. GS Bernac wilde op een zeker moment naar een hoger niveau in het spelletje en het liefst in competitief verband. Zo is Simeko (Siera, Mentink, Corver) ’82 ontstaan. Vanaf 1983 ben ik organisator geworden. In eerste instantie met 16 teams. We hadden een oproep gedaan in het Leidsch Nieuwsblad en we waren aangenaam verrast door de belangstelling uit Leiden e.o.. In die tijd werkte ik voor de gemeente Den Haag en daar zette ik sport en spel al op. Het organiseren zat me in het bloed. De zaalcompetitie werd toen nog gespeeld in de Groenoordhallen. Daar hebben we prachtige jaren gehad met al die teams. Er zaten ook kanjers van spelers bij. Zelfs Alfons Groenendijk. Dat kon eigenlijk helemaal niet want hij speelde bij Roda JC. Later speelde ook o.a. Houssie Bezzai mee.”
De Groenoordhallen werden ook benut voor andere grote zaalvoetbalevenementen waar tal van toppers in actie kwamen!
Met overgave
Siera raakt meer en meer op stoom en vragen hoeven amper te worden gesteld. ,,Ik zelf begon met zalen in de Gaasbak in Voorhout. Toen hadden we echt een leuk team en we werden meteen twee keer kampioen. Richard Gottmer (bekend van Roodenburg) en Anton Rekelhof speelden onder meer mee. Het zalen was leuk, maar de lol was niet minder belangrijk en laten we stellen dat de alcohol nooit ver weg was na afloop. Natuurlijk deed ik meer dan organiseren. Ik heb twintig jaar gewerkt bij de Stichting voor dak-en thuislozen. Zat mee gemaakt dus, dat zal je begrijpen. Dat werkzame leven is nu dus klaar. Eigenlijk had ik in november 2020 al geheel afgekeurd moeten zijn, maar er is achterstand bij de verwerkingen. Ook heb ik voor de krant geschreven. Alles wat ik deed, gebeurde met overgave. Daar komt nu dus helaas een einde aan, maar ik blijf levenslustig.”
De Groenoordhallen vormde het decor voor onder meer congressen, beestenspul, examens, de Tour, concerten, beurzen en topsport. De veemarkt werd er ook gehouden. Het ging er vaak schandalig dieronvriendelijk aan toe..
Van de Groenoord naar De Zijl
In 1999 kwam er een einde aan het zalen in de Groenoordhallen. Het circus vertrok even verderop naar De Zijl. ,,Dat had alles te maken met een uitbraak van de gekke koeienziekte. Velen zullen nog weten dat de hal die nu niet meer is vroeger het podium was voor veel evenementen waaronder de veemarkt. Overdag waren de vloeren het domein van koeien, varkens en schapen en noem maar op. In de avond werden er volop wedstrijden gespeeld. Daar kwam dus een einde aan. De gemeente zorgde ervoor dat we onze hobby konden blijven uitoefenen. Voor mij veranderde er niets. We gingen er zeker op vooruit met een meer zaalvoetbalachtige ondervloer, warme douches en grotere kleedkamers. Qua hygiëne was het sowieso beter en tot op de dag van vandaag spelen we dus nog in De Zijl. Dat wil zeggen; in het najaar was de competitie gestart. Daarna kwam alles stil te leggen. Ik had nog wel een schema in elkaar gedraaid voor het voorjaar, maar helaas gaat het er niet meer van komen door corona. Nog altijd deden er 31 teams mee. We zaten al heel lang boven de dertig teams verdeeld over de serie A, B en C. In al die jaren heb ik nooit overwogen te stoppen. Het was en is mijn kindje. Kortstondig heb ik het nog met Ed Kamerling samen gedaan, maar ik ben altijd het aanspreekpunt gebleven.”
Aad schreef graag zelf sportartikelen, maar er over lezen deed en doet hij even graag. Onder meer over ‘zijn’ Ajax.
Goed geregeld
Siera haalt er feiten en anekdotes bij. ,,Enkele teams doen al zo ongeveer vanaf het begin mee of hooguit iets korter. Bijvoorbeeld ZP, Valderama, Prikkelgeneratoren, Z’88. Natuurlijk veranderde die teams wel van samenstelling. De leeftijd gaat zoals we weten meespelen. Het leuke is dat zonen van vaders er voor zorgden dat het team kon blijven spelen. Er is 1 speler bij die al vanaf 1983 mee doet. Dat is Louis Zitman. Een uniek gegeven lijkt mij. Hem heb ik een tijdje terug een enveloppe met inhoud en bloemen gegeven als blijk van waardering voor zijn trouwe dienst. Er zijn in de loop der tijd aardig wat teams geweest die zeker hogerop hadden kunnen spelen, maar zij kozen er toch voor om in De Zijl te blijven. ‘Lekker ballen om de hoek en we weten dat alles goed geregeld is’, onder dat mom. Ik ben zelf ook altijd scheidsrechter geweest en ik heb gelukkig altijd een grote groep scheidsrechters tot mijn beschikking gehad om al die wedstrijden op dinsdag-en donderdagavond te kunnen leiden. Ook daar zitten diehards tussen. De grootste uitslag? Uh, naar ik meen 23-0. En een uitslag als 18-6 was ook vrij opvallend. Eenmaal, zo herinner ik mij, is een wedstrijd in 0-0 geëindigd. Beide keepers waren die avond gewoonweg onpasseerbaar.”
De Leidenaar zal het nooit vergeten. In de Groenoordhallen speelde Parker Leiden geweldige wedstrijden op Europees en landelijk niveau. De tribunes waren afgeladen.
Trieste gebeurtenissen
De competitie van Siera staat bekend om de vriendschappelijke sfeer. Zelden waren er noemenswaardige incidenten. ,,Het is niet zo vreemd dat er wel eens iets is gebeurd. We spreken immers over duizenden gespeelde wedstrijden. Een keeper bleef eens tieren en schelden en toen moest ik ingrijpen. Of hij uit de zaal of het hele team weg. Die doelman hebben we nooit meer terug gezien. Zelf ben ik eens bedreigd. Tja, daar zit je natuurlijk niet op te wachten. Ook hebben we een sterfgeval gehad. Een speler had die avond nog gescoord, bestelde een biertje en zakte zo in elkaar tegen een andere aan de bar zittende speler tevens dokter. In het ziekenhuis is de speler uiteindelijk overleden. Daarnaast weet ik nog dat we twee minuten stil hebben gehouden in de Groenoordhallen toen een speler van jullie team (Warmtewacht, HK) was omgekomen in het buitenland. Dat vergeet je ook nooit meer.”
Pijnlijk
Vanzelfsprekend liep een speler ook wel eens een blessure op. Dat hoort nu eenmaal bij sport. ,,Toch zijn er niet heel veel ernstige blessures geweest gelukkig. Ik herinner me wel een speler die niet tijdig kon afremmen en met zijn hoofd tegen een buitenmuur knalde. Dat was akelig en een zware hersenschudding was zijn deel. Niet in De Zijl maar in de Gaasbak brak ooit iemand een been. De gil van de onfortuinlijke speler komt zo weer terug in mijn oren. Wat een hel op zo’n moment. Maar wat ik zeg; naar verhouding viel het in bijna veertig jaar zaalvoetbal erg mee gelukkig.”
Dankbaar voor de hulp
Siera keepte zelf, floot, organiseerde, regelde en kwam op menige avond tijd te kort. Toch was hij nooit te beroerd om bij een ander team in te vallen of om een extra wedstrijd te fluiten. ,,Het is niet heel vaak gebeurd dat een scheidsrechter niet kwam opdagen. Ze wisten ook dat ik daar een broertje aan dood had, want je laat dan meerdere teams in de kou staan. Niet zelden floot ik meerdere wedstrijden en niet heel lang geleden zelfs drie op 1 avond. Je kunt je voorstellen dat dit gekkenwerk is gezien mijn lichamelijke probleem. Ik ben ontzettend blij met alle fluitisten die mij geholpen hebben. Zonder hen ben je natuurlijk kansloos. Dat geldt uiteraard ook voor alle zaalwachters die dienst deden en voor het barpersoneel. Zij maken de voetbalavonden mede tot een succes.”
Streng doch rechtvaardig
Zijn twee broers en twee zusters zijn goed terecht gekomen en hij spreekt met lof over hen. Ook over zijn overleden ouders. Zijn pa werd 84, zijn moeder 80. Anderen spreken weer positief over de zestigjarige organisator. ,,Doorgaans werd ik als streng doch rechtvaardig omschreven door spelers. Mijn humor beviel ze ook wel en ik probeerde altijd de kwinkslag erbij te betrekken. Verder is ja ook daadwerkelijk ja en nee is nee bij mij. Ik houd van duidelijkheid. Regels zijn er om na te leven. Als je uitzonderingen maakt dan ben je als organisator nergens meer.”
Aad spreekt trots over zijn broers en zussen, maar eveneens over zijn overleden ouders
120 jaar
In het gesprek passeren veel namen de revue. ,,Herman en Hans van Marwijk zijn altijd vaste waarden geweest en laatstgenoemde speelt nog voor de KNVB. Oud-prof Said Boutahar zaalt ook en zo komen er tientallen namen voorbij van spelers waar Siera met of tegen speelde. Dat zal niet meer gaan gebeuren, maar de herinneringen zijn voor hem bijzonder waardevol. ,,Natuurlijk spreek je lang niet iedereen meer. Dat is inherent aan het leven en hoort bij tijdvakken. Toch heb ik veel contacten aan het zaalvoetbal overgehouden. Ik zal ook nooit helemaal afstand kunnen doen. Maar met de situatie zoals die geworden is, zal ik moeten omgaan. ‘Aad, jij kunt toch niet stoppen’?’ ,Zonder jou wordt alles anders’. ,,Dat zal zo zijn, maar stel dat ik deze spierziekte niet gehad dan zou ik ook niet tot mijn 120ste hebben gefloten. Dan ben ik immers al hartstikke dood.”
Trots op
Om wille van de tijd moet het gesprek richting het einde lopen. Er valt echter nog zoveel te melden. Vooruit dan. Siera spreekt nog over legendarische wedstrijden van Simeko tegen het roemruchte Bax Zeefdrukkerij. De tribune was volgepakt en wat niet kon, gebeurde toch. Het team van Siera won. Trots is Siera sowieso op Simeko, dat in 2015 ophield te bestaan. Jarenlang speelden vier herenteams en drie damesteams hun wedstrijden. Het niveau was alleraardigst en Siera maakte er trots deel van uit.
Een vakantie met onder meer Dick Rozenboom, ook al jarenlang scheidsrechter en speler in de zaal. Aad, met keu, in de rol van ‘Bruce’.
Noodgedwongen
De ‘wilde competitie’ in De Zijl zal straks verder gaan, daarvan is Siera overtuigd. Er is immers in Leiden e.o. nog een grote groep spelers die dit spelletje koestert. Siera zal echter niet meer de organisator en verbinder zijn. Het is bijna ondenkbaar, maar aan alles komt nu eenmaal een eind. In het geval van de hoofdrolspeler is het afscheid noodgedwongen. Siera zit echter niet bij de pakken neer en blijft strijdbaar en opgewekt. ,,Ik hoop dat ik veel mensen in al die tijd plezier heb geboden.”
Hulde Aad!
De schrijver staat op, kijkt Siera aan en de twee weten genoeg. Siera was, is en blijft de ‘zaalvoetbalkoning van Leiden’. Hulde voor zoveel inzet, toewijding en passie. Het is niet iedereen gegeven.
Aad Siera zal gemist worden als organisator, verbinder, scheidsrechter en doelman. Bijna veertig jaar droeg hij bij aan zijn eigen maar vooral andermans plezier. Hulde, Aad!
Note redactie: enkele foto’s werden benut uit het fraaie boekwerkje ‘Van hallen naar huizen’
Oude clubhelden: keeper Peter van der Heijden (Meerburg, FC Den Haag, RCL, Meerburg)
,,Als keeper heb ik van alles meegemaakt. Sportieve hoogte- en dieptepunten. De sport heeft mij veel gegeven; omgaan met de vreemdste snoeshanen, vriendschappen voor het leven, ervaringen en herinneringen die niemand van mij kan afnemen. Het nest waar ik uitkom en het voetbal hebben mij gevormd tot wie ik nu ben.”
1974-1975. Staand v.l.n.r.: Peter Romijn, Wim Bekkering (trainer), Rob Groenendaal, Hennie Rotmensen, Rien van Veen, Jan Klein, Cees de Rooij, Cees Boere, Theo Ruiten, Thijs de Witt (aanvoerder), Gerrit Kransse (grensrechter); gehurkt v.l.n.r.: Peter van der Heijden, Bram den Os, Koen Geijer, Rob Korenman, Hans Wagenaar, Paul van der Heijden, Loek de Jeu.
Op bezoek bij Peter van der Heijden (64). Hij stond onder de lat bij Meerburg, FC Den Haag, RCL en sloot zijn loopbaan af bij Meerburg, zijn 1ste liefde. Voor Meerburg beperkte hij zich niet tot de twee trainingen en die ene wedstrijd per week. Hij heeft bij de zwart-witte vereniging talloze functies bekleed. Nee, niet  op het pluche gezeten, dat is voorbehouden aan de voorzitter en penningmeester.
Peter van der Heijden voor zijn computer. Op deze plek schreef hij ontelbare verslagen, maakte 100-den grafieken en puzzelde als wedstrijdsecretaris op welk veld en hoe laat er gespeeld kon worden.
Wel de harde bank van onder andere wedstrijdsecretaris gevoeld. Dat is een zware kluif: ruimte en tijd vinden voor de vele teams op het beperkte aantal velden. Op deze vrijdagmiddag geen geroffel op de eigen borst, dat is hem vreemd. De gastheer vertelt met duidelijk plezier over zijn lange reis langs vele voetbalvelden en over zijn per 1 april afzwaaien als wedstrijdsecretaris. Nee, dat is geen grap.
Kleurrijke fotogalerij. Het complete gezin Van der Heijden, met Christine, de vrouw van Peter (‘De broer van Christine’s moeder was Cor van ’t Hart, stopperspil van het Nederlands Elftal), de dochters Lisa en Joyce en kleinkinderen Raf en Fayenne.
Peter, Paul, George en Erik, vier voetballende broers. Alice, Marijke, Jacqueline en Joke, een kwartet sportieve zussen, jazzdanseressen en jazzdancedocenten die in hun carrières nationaal het hoogste bereikten, het Nederlands Kampioenschap. Vader Ton van der Heijden, wethouder van Zoeterwoude, directeur van de Leidse wolfabriek Clos en Leembruggen, onbezoldigd actief in tal van organisaties, die ‘op zondag het vlees sneed’.
Peter van der Heijden voor de portretten van Joyce en Lisa: ‘Goeie voetballers krijgen dochters…,’ zegt hij bescheiden. Peter toont een frappante gelijkenis met Jan Wouters.
Moeder Jeanne, de rots in de branding, die met strakke hand leiding gaf aan het drukke volkje. Ze huisden in de kapitale woning aan de Hoge Rijndijk/Oranjelaan. De gezinsleden leveren voldoende stof voor een verhaal in meerdere afleveringen, een 5-luik. LeidenAmateurVoetbal (LAV) houdt het op Peter, de hoofdrol is voor de oudste van het stel, met niet weg te poetsen bijrollen voor de drie broers die zich eveneens onderscheidden in de kleuren van Meerburg.
In het ‘museum’ van Peter van der Heijden kom je ogen tekort. Achter elke trofee gaat een verhaal schuil
Vissen, darten, biljarten
Dat hij keeper zou worden, wist Peter van der Heijden al toen hij zich op 11-jarige leeftijd schuchter aanmeldde als lid van rkvv Meerburg. Wie in Zoeterwoude Rijndijk woont, rooms-katholiek is, sluit zich – dat is vast pandoer – aan bij Meerburg. Hij blijkt een ‘aardje naar zijn vaartje’ te hebben. Op de middelbare school begint dat al. Hij wordt lid van de Commissie Evenementen.
Peter van der Heijden: ‘Met de sjaal van FC Den Haag op de foto? Dan ook die van Meerburg, mijn 1ste liefde.’
Fuifjes thuis en de Instuif hebben hun intrede gedaan. De Bonaventura wil niet achterblijven. Leerlingen mogen een meisje meenemen naar een disco-avond of een danspartijtje met live muziek (The Spirit of St. Louis, The Runaways, Danny & The Flying Arrows).
Peter van der Heijden bezocht diverse concerten van The Rolling Stones
Veel tijd om zelf een meisje te vragen, een dansje te wagen, of  te schuifelen heeft de tiener nauwelijks. Er moet van alles worden geregeld. Hooguit snoept hij achter de schermen voorzichtig een kusje, intussen op de klok loerend.
Het markante huis aan de Hoge Rijndijk/Oranjelaan waar Peter van der Heijden, zijn 3 broers en 4 zussen zijn opgegroeid.
,,Ik moest en zou om 22.00 uur thuis zijn”, herinnert Peter zich levendig. ,,Mijn moeder was daar heel streng in.” Dan te bedenken dat zo’n schoolfeest om half tien ten einde was en er nog opgeruimd diende te worden. Peter troont de twee LAV-afgevaardigden mee naar 2-hoog, naar zijn ‘museum’. Museum, daar is niets te veel mee gezegd. Daar blijkt pas hoe uitbundig hij ook andere sporten bedrijft. Natuurlijk, voetbal voert de boventoon. Glimmende bekers, dikke medailles, vaantjes en sjaals sieren de ruimte. Daarnaast alles over vissen, de passie van de Zoeterwoudenaar. Hij mag graag vissen op snoek en steur, en allerlei roofvissen, een populaire stroming binnen de sportvisserij. Spinhengels, dropshotten, fireballs en loodkoppen zijn geen geheimtaal voor hem. Het is er allemaal te zien.
Een opgezette snoek, ooit gevangen door vader Ton van der Heijden; een pronkstuk
Darten, nog zoiets, Peter is er gek van. Hij initieerde ook de dartsafdeling bij Meerburg. Hoe ver zijn missioneringswerk gaat? Heel ver. ,,Mijn kleinzoon Raf die net 5 jaar is geworden, is erg geïnteresseerd in het pijltjes gooien. Speciaal voor hem heb ik minipijltjes gemaakt van een spijker, hem geleerd hoe hij zijn voeten bij het gooien moet zetten en de 1ste beginselen van darts bijgebracht.” Net hoorbaar, zegt hij: ,,Een talentje is hij, dat rakkertje.” Vissen, darten en biljarten, daar mag Van der Heijden zich graag mee bezighouden. Hij is lid van twee visverenigingen, bestuurslid van een dartsvereniging, lid van een biljartclub en is er ook als vrijwilliger actief bij het organiseren van wedstrijden, toernooien en festiviteiten. In al die disciplines levert hij prestaties, die vaak een kreet als ‘nou, nou’ ontlokt.
Het gevecht met de steur is in het voordeel van Peter van der Heijden beslistVoetballen, vissen, darten en biljarten zijn de passies van de gelouterde keeper. Hij ving ze met bossen, die kanjers. In het midden staat vader Ton van der Heijden; hij haalde de krant met deze hem gevangen snoek, een kanjer.
Promoties en Kampioenschappen
,,In mijn 1ste jaar als trainer van Meerburg, in 1966, behoorde Peter tot mijn groep”, vertelt Jan Lovink. ,,Hij was gedreven, had een winnaarsmentaliteit.” Van der Heijden is ook de eerste speler van Meerburg die onder Lovink profvoetballer werd. Dat klopt wel, knikt Peter. ,,Ik ben daarna ook nog een tijdje keeperstrainer geweest bij Roodenburg, de club waar Jan Lovink al jaren geweldig werk doet.” Lovink verliet gefrustreerd de club.
Peter van der Heijden met het boek ‘De roemrijke geschiedenis van rkvv Meerburg’, de meest gedetailleerde historische beschrijving van een voetbalclub. De schrijver Jan Zandbergen overleed door een auto-ongeluk enkele dagen voor de presentatie van zijn levenswerk.
In het fraaie boek De roemrijke geschiedenis van rkvv Meerburg 75 jaar Meerburg Historie, geschreven door Jan Zandbergen, is de brief opgenomen waarin Jan zijn vertrek motiveert: ,,Men laat je maar aanrommelen. Een jeugdtrainer wordt bij Meerburg gezien als een bezigheidstherapeut.” En verder: ,,Bestuur, u moet een jeugdtrainer als een vakman zien aan wie u ruim 200 jongeren toevertrouwt. Hopelijk gaat mijn opvolger niet ten onder in de woestijn, de modder of het duister.” Stevige woorden van Jan, die algemeen als mild bekend staat. Het is goed gekomen tussen Jan en Meerburg. Zijn ‘les’ hebben ook andere verenigingen zich ter harte genomen.
Alles wat Peter v/d Heijden voor Meerburg heeft gedaan maakt hem tot Erelid, een terechte onderscheiding. Mannen als onder meer Cees de Rooij en Rob Hogenelst ontvingen eveneens deze ‘eeuwige roem’.
In diezelfde jaargang gebeurde er iets bloederigs. Peter vertelt: ,,Bij een hoge voorzet voor mijn doel haal ik nogal stevig uit en ram samen met de bal ook Thijs de Witt in het gezicht, drie tanden in het gras. Hij heeft de wedstrijd uitgespeeld, slissend, dat wel.” Voor het nieuwe seizoen, met tegenstanders als ADO, ASC, SJC en Laakkwartier, speelt Meerburg een erewedstrijd tegen de profs van FC Den Haag. Het wordt 2-8. Voor Meerburg schieten broer Paul en Bert de Ruiter raak. De scouts van de Haagse profclub schrijven een positief rapport over Peter. ‘Een interessante doelman,’ staat er te lezen, ‘beheerst vele facetten van het vak.’
Peter van der Heijden was er ontdaan van toen hij geheel onverwacht tot Erelid werd benoemd. De daarbij behorende bloemen gaf hij aan zijn vrouw Christine.
Feyenoord
Dat Peter ook eens gescout zou worden door Feyenoord is zo klaar als een klontje. De 1ste uitnodiging om een proefwedstrijd te spelen slaat hij af. Meerburg heeft een cruciale promotiewedstrijd voor de boeg, de club heeft nu prioriteit. Deze opstelling van de doelman wordt zeer gewaardeerd in de Kuip. ‘Volgend jaar hoort U weer van ons’, krijgt Van der Heijden als reactie. U wordt in de brief met een hoofdletter geschreven. Dat klopt. De club van Rotterdam-Zuid laat weer een invitatie in de bus glijden en ditmaal rijdt de Rijndijker fluitend naar Feyenoord, waar ook de UVS-broertjes Van der Blom (Paul en Marcel) hopen op een contract.
Peters broer Paul, die ook is gevraagd, haakt af in later stadium. Hij geeft studie als reden op. Paul wil dierenarts worden; dat is hij ook geworden. Feyenoord heeft op niet al te lange termijn een keeper nodig, die de plaats van Eddy Treijtel moet innemen. Treijtel, die ooit bij een uittrap een meeuw uit de lucht knalde. Met Peter zijn er nog meer kandidaten opgeroepen. ,,Ik denk dat ik toen wel goed gekeept heb, maar niet goed genoeg, ik werd afgetest.” Hij heeft een en al lof over de wijze waarop Feyenoord hem heeft behandeld. ,,Keurig, hoe de teleurstelling voor mij draaglijk werd gemaakt.” Ook komt hij woorden tekort over FC Den Haag, dat hem meteen een contract voortoverde na de afwijzing door Feyenoord en de trainers Piet de Visser en Piet de Zoete.
Blessureleed
,,Het gebeurde in de 1ste helft van de wedstrijd FC Den Haag C tegen Sparta op het Kasteel”, vertelt de voormalige goalie. ,,Danny Blind, in de kleuren van Sparta, breekt door en haalt onbesuisd uit naar mij. Vol de noppen op mijn knie. Ik hoorde ‘krak’ en wist meteen: hier is iets fout. Inderdaad, de dokter constateerde een dag later pas dat mijn knieschuif door midden was getrapt.” En toen? ,,Ik heb de wedstrijd uitgespeeld. Ik weet het, het klinkt ongelooflijk. Speelde mijn beste wedstrijd bij Den Haag. De maandag erna ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Toen ik bijkwam uit de narcose was mijn hele been in het gips verpakt en zo heb ik zes weken thuis gezeten.”
Hoofdtrainer Piet de Visser heeft Peter in die moeilijke periode een paar keer van huis opgehaald en meegenomen naar wedstrijden. Zo bleef hij betrokken bij de groep. Piet de Zoete is een andere trainer van ADO Den Haag, met wie Peter nauw heeft samengewerkt. Piet en Peter waren toen de beste vrienden. ,,Er was voor de C-selectie amper een keeperstrainer toen ik bij FC Den Haag onder contract stond. De Zoete vond daar iets op. Dat ging zo: ,,Ik moest anderhalf uur voor de training op het veld staan. Piet gaf mij een dik uur speciale training. Dat ging er stevig aan toe, kan ik je wel vertellen. Daarna moest ik van Piet gaan douchen, droge kleren aantrekken en meetrainen met de anderen. Dat is een kolossale leerschool voor mij geweest.”
Wie met een keeper praat, wil ook zijn handen zien. Dat zijn doorgaans kolenschoppen. Niet die van Peter. Hij is gezegend met lange, slanke vingers. Maar wat is er gebeurd met vingers van de linker- en rechterhand? ,,Allereerst had ik een pink gebroken. Ik tapete die gewoon in en speelde weken verder. Niks aan de hand, dacht ik. Een paar weken later bleek ‘ie’ gebroken te zijn. Kon niet meer gezet worden in het ziekenhuis. ,,Je komt er wel laat mee”, zeiden ze daar. Heb het toen maar zo gelaten. De pink wijst nu in een afwijkende richting. Van der Heijden houdt nu de linkerhand omhoog en legt uit: ,,Aan het eind van mijn tijd als keeper bij Meerburg, ik was 43 jaar, speelde ik met het 3e tegen DoCoS. Daar raakten twee vingers uit de kom. Het was mijn laatste redding van mijn carrière. In die periode zat ik ook nog op de bank bij Meerburg 1 als reserve.” Van der Heijden haalt de schouders op en vult de glazen bij. Het was toen genoeg  geweest en zijn formidabele keepersloopbaan werd afgesloten.
Op de Bloemerd:Â RCL tegen Rijnsburgse Boys. Peter van der Heijden (1 meter 80) weet de kopstoot onschadelijk te maken. Op de achtergrond kijkt Marcel Brasker namens RCL geconcentreerd en tevreden toe.
‘De spuit erin’, is ook een vaak gehoorde kreet bij voetballers. Peter kan er over meepraten: ,,Het was in de wedstrijd Rijnsburgse Boys-RCL. Ik had een blessure overgehouden na de bekerwedstrijd FC Den Haag-RCL. Had overal pijn, vooral in mijn zij. Ik wilde hoe dan ook spelen, mijn kameraden niet in de steek laten en vroeg de dokter mij een spuit te geven. Dat deed hij links in mijn zij. Ik het veld op, maar ik durfde niet te duiken, was bang en zei dat ook. ‘Duiken, verdomme, duiken’, riep de dokter. Ik duik en verdraaid, ik voel niks.’ Lekker gespeeld toen. Toen hij die avond ging stappen, voelde hij zich steeds lichter, alsof hij op wolken liep. Een heerlijk avondje werd het. Door de morfine? ,,Ik heb het nooit gevraagd en ook nooit meer bij de hand gehad.”
Jong FC Den Haag (links). Zittend v.l.n.r.: Peter van der Heijden, Jan Plaizier, John Theunissen, Gerard van der Mark, Gideon Lansink, Peter van der Zwan; 2e rij v.l.n.r.: Rob Wijnstok (scout en 2e trainer), Peter Boekstein, Henk Regeer, Ab van Garderen, Frank Dekker, Ton van der Tuyn (verzorger); 3e rij v.l.n.r.: Fred Beakers, Ron Seliers, Aad van Bergen Henegouwen, Edwin Purvis, Ronald van Dijk, John Kempeneers.
De eisen waar een keeper, vindt hij, minimaal aan moet voldoen zijn: klemvastheid, snelle reflexen, sprongkracht en timing. Hoe zit het wanneer een keeper met een knie naar voren meester van de bal wil worden, dat is toch levensgevaarlijk voor aansnellende spelers? ,,Dat is toegestaan, de keeper mag, nee: moet zichzelf beschermen.” Waar denkt Van der Heijden nog met plezier aan terug? ,,Aan veel”, lacht hij. ,,Toen er nog amper kleedkamers waren bij Meerburg en geen douches, wasten we ons in een langgerekt soort trog met 4 kranen. Dat is nu onvoorstelbaar. Een nieuwe jongen in het elftal legden wij daar in, als een soort ontgroening.” Meerburg is een echte dorpsclub, dat is kracht, vind jij dat ook? ,,Dat klopt. Iedereen kent iedereen. Dat is weleens anders geweest. Meerburg wilde hogerop en haalde zes gasten van buiten, die betaald werden. Dat werkte niet, de club is er bijna failliet aan gegaan.”
De ontmoeting tegen dorpsgenoot SJZ is altijd beladen. ,,Ook dat is waar, maar je moet het niet overdrijven. Er waren tijden dat er 1500, 2000 mensen langs de lijn stonden. De zeeën gingen hoog, maar na afloop dronken we een biertje met elkaar.” De laatste derby was vorig jaar, tijdens de lockdown. Zonder publiek werd het 2-4 voor die dorpers.  Ballen weg stompende keepers, dat zie je steeds meer? ,,Dat klopt. Dat stompen doen ze uit angst.” Angst? ,,Ja, angst om de bal te laten glippen, denk ik.” Hij neemt een slokje van de jus d’orange: ,,Ooit in mijn RCL-periode werd er een pingel op mij afgevuurd, richting kruising. Ik zweef naar de bal en pak ‘m met beide handen klem. Ik wou dat ik van dat moment een foto had. Dan had ik kunnen bewijzen dat ik geen stoere taal uitsla.”Hij gniffelt en grinnikt en zegt, met de nodige zelfkennis: ,,Ik heb heel wat uitgevreten in mijn leven.”
Deze website gebruikt cookies om de website te verbeteren voor jouw gebruik. Wil je dit niet? klik dan op 'weigeren'. AccepterenWeigerenLees meer
Privacy & Cookie beleid
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
