Na wekenlang op Fox en/of Ziggo Sport gekeken te hebben naar historische duels uit het verleden keek ik reikhalzend uit naar wedstrijden waar het er weer eens ergens over ging. Ik was dan ook benieuwd naar de (her)start van de Bundesliga. Vol goede moed zat ik afgelopen zaterdagmiddag voor de televisie om getuige te zijn van de mooiste derby van het jaar, die tussen Borussia Dortmund en Schalke ’04. Normaal gesproken een wedstrijd waar de vonken van afvliegen  en waarbij de sfeer in het Westfalenstadion met 80.000 toeschouwers ongekend is.

Normaal gesproken leef je als team naar een wedstrijd toe. Zowel op de (laatste) training als bij de wedstrijdbespreking en het vervoer naar het stadion groeit het saamhorigheidsgevoel, het adrenalinegehalte loopt op en de gezamenlijke focus op de wedstrijd wordt steeds sterker naarmate de aankomst bij het stadion nadert.

De maatregelen van de bond (hoe terecht misschien ook) hadden echter grote invloed op de voorbereiding van spelers en trainer. De voetbalbond had strenge maatregelen voorgeschreven. De teams mochten alleen spelers in de selectie opnemen die op Corona getest waren en op zaterdagmorgen koortsvrij en niet verkouden waren.

Het vervoer moest met meerdere voertuigen om onderlinge contacten tussen spelers zoveel mogelijk te voorkomen of te beperken. Schalke arriveerde liefst met drie spelersbussen, net als de Borussen overigens die de korte rit tussen trainingscomplex en stadion ook in drie spelersbussen aflegden.

Omdat het niet toegestaan was om met meer dan zes spelers gelijktijdig in de kleedkamer aanwezig te zijn moesten de ploegen vervolgens in wisseldiensten omkleden. Na een aangepaste warming-up kon iedereen naar binnen voor de laatste aanwijzingen, waarbij ik me af vroeg of dat wel in de kleedkamer mocht.

Voorafgaande aan de wedstrijd werd in beeld gebracht dat de materiaalman alle wedstrijdballen desinfecteerde. Omdat hij daarbij zijn blote handen gebruikte en de ballen vervolgens tijdens  de wedstrijd door de spelers, ballenjongens en arbitrage werden beetgepakt vroeg ik me het nut van deze handeling af.

Bij de start van de wedstrijd namen de wisselspelers, allen voorzien van een mondkapje, op veilige afstand van elkaar plaats op de lege tribunes en werd er afgetrapt. De dug-outs bleven, op de trainer, teammanager en verzorger na, leeg.

Tijdens de aanloop naar de wedstrijd kon ik hier nog wel om grinniken. Maar meteen na de aftrap daalde mijn humeur. Normaal gesproken kan ik me helemaal inleven in de wedstrijd die ik voor de buis volg ,maar zaterdag lukte het niet. Sterker nog; ik kreeg geen moment het gevoel dat ik naar een ‘topper’ in de Bundesliga zat te kijken.

Dat lag niet aan het spel van beide ploegen want vooral Borussia speelde uitstekend. Nee…….het was het ontbreken van het gezang van de supporters, de oeh’s en aah’s bij scoringskansen of het gefluit en gejoel bij een arbitrale beslissing wat bij een wedstrijd van de tribunes afrolt. Ik miste zelfs de momenten van spanning tijdens het wachten op de onvermijdelijke beslissing van die door mij zo verfoeide VAR.

Maar het meest deprimerende was de de aanblik van die lege tribunes in dat immense stadion en dan vooral de leegte op de beruchte ‘Gelbe Wand’. Iedereen die ooit een wedstrijd van`Borussia’ in haar stadion heeft bijgewoond weet waar ik het over heb. Het ontlokte mij een hartgrondig ‘wat een sfeerloze bende ‘. Ik heb het echt heb geprobeerd, maar in de rust ben ik afgehaakt en ben gaan zappen.  Geloof het of niet, maar zelfs een uitzending van ‘ eigen huis en tuin’  was in mijn beleving spannender en enerverender.

Ik vrees dat het moeilijk gaat worden om, onder de huidige omstandigheden en met de huidige maatregelen, die echte sfeer en ‘voetbalbeleving‘ te realiseren. Diverse initiatieven werden al genomen of voorgesteld, zowel door clubs als door voetbalkenners die afgelopen dagen te gast waren bij onze voetbal(praat)programma’s. Supporters kunnen een foto insturen die als kartonnen pop op hun seizoensplek worden geplaatst of er worden clubshirtjes over de stoelleuning gehangen. De speakers produceren gejuich bij een doelpunt etc. en bij een van de wedstrijden waren her en der paspoppen (of waren het sekspoppen) op de tribune geplaatst.

Mooie initiatieven maar de Arena, de Kuip, het Philips-stadion en noem alle andere maar op blijven ondanks deze ingrepen gewoon leeg en hol klinken.

Zwartkijkers voorspellen dat we nog lang niet in de gelegenheid zullen zijn om wedstrijden bij te wonen. We zijn dus voorlopig afhankelijk van de beslissing van de KNVB hoe deze de (nieuwe) competitie gaat organiseren, hoe media de wedstrijden in beeld gaat brengen en wat clubs gaan doen om de sfeer te verbeteren.

Persoonlijk geloof ik niet dat (pas)poppen, shirtjes etc. de oplossing is om het ‘voetbalgevoel’ te versterken. Ik geloof er meer in om de ploegen uit die grote stadions te halen. Om van die sfeerloze wedstrijden in een leeg stadion af te komen zou er voor gekozen kunnen worden om de wedstrijden elders af te werken. Dus niet in het stadion maar op het eigen trainingscomplex of bij een amateurvereniging met een geschikt complex.

Ajax, Feyenoord, PSV, AZ, Vitesse en FC Utrecht, om maar een paar clubs te noemen, beschikken over een prima eigen accommodatie, waar in een aantal gevallen ook wedstrijden worden gespeeld voor de Keuken Kampioen Divisie en Dames Eredivisie. Clubs met een ongeschikte of minder geschikte accommodatie kunnen uitwijken naar het complex van een (top)amateurclub in de buurt. Het lost niet alles op maar is maar mijn mening stukken beter dan het onwezenlijke gevoel wat mij bekruipt bij het spelen in een immens, leeg en geluidloos stadion.

Het gevoel dat spelen op kleinere (en in dit geval ook heel bescheiden) accommodaties bij kan dragen aan het ‘voetbalgevoel’ van de (tv)kijker werd bij mij versterkt bij het zien van twee documentaires over het voetbal in de krochten van de Italiaanse en Belgische competitie.

De beelden werden opgenomen bij wedstrijden in de laagste standaardklassen van het voetbal, er is sprake van slecht spel en er is nagenoeg geen publiek en de de accommodaties zijn erbarmelijk

Nieuwsgierig geworden? Kijk op You Tube onder de titels

–     Vlaamse velden

–     Calciatori della domenica

In tegenstelling tot Borussia Dortmund – Schalke ’04 vond ik beide documentaires absoluut geen ‘sfeerloze bende’. Ben benieuwd hoe het u verder vergaat.