Afgelopen zaterdag stond de wedstrijd in de eerste klasse B niet enkel in het teken van de derby tussen Voorschoten’97 en Valken’68. Zoals in ons verslag al te lezen viel, werd er nog even stil gestaan bij het wegvallen van Rinus van der Burg. Voor elk lid van Voorschoten’97 is nadere introductie volstrekt overbodig. Rinus was een geweldige vrijwilliger die bijna woonde op sportpark Adegeest. Zulke mensen verdienen extra aandacht. Vandaar, voor wie het nog niet las, hierbij een In Memoriam van de hand van Hans Douw, die eerder geplaatst werd op de website van de club uit Voorschoten’97. Ere wie ere toekomt..

Gisteren kregen wij het intens verdrietige nieuws dat Rinus van der Burg is overleden. Rinus was voor veel generaties voetballers hèt gezicht van Voorschoten’97. Iedere dag van de week was Rinus aanwezig op Sportpark Adegeest. Hij laat een niet te vullen gat achter binnen de vereniging. Rinus is 75 jaar oud geworden.

Dat Rinus altijd op de club was, is het beeld dat veel mensen zullen vasthouden. Of je nu op een drukke zaterdag of op een stille dinsdag het complex op kwam lopen, Rinus was er altijd. Als je door de ingang kwam en schuin naar links keek, zat hij steevast op het bankje voor de kleedkamers. Zijn ene been over de andere, zijn armen op schoot en zijn blik gericht op de velden van zijn geliefde club. Als hij een bekende binnen zag komen volgde een hartelijke zwaai-op-afstand. Dit vaste ritueel vormde in al zijn eenvoud de kern van onze voetbalclub.

Rinus van der Burg werd op 19 juli 1948 geboren op de Leidseweg 119. Hij woonde tegenover de Laurentiuskerk, waar zijn vader koster was. Hij groeide op in Voorschoten in een gezin met zes kinderen. Via één van zijn broers kwam hij in contact met de voetbal. In 1973 kreeg de betreffende broer verkering met een meisje die bij Randstad Sport speelde. Rinus was zelf geen voetballer, maar hij ging vaak mee naar de wedstrijden op het Burgemeester van der Hoeven Sportpark. Hij vond dat zo gezellig, dat hij lid werd.

Na verloop van tijd werd Rinus gevraagd om in de kantine te helpen en kleedkamers schoon te houden. Dat was het begin van een vrijwilligersleven, dat ruim 50 jaar zou duren. Rinus verhuisde in 1974 met Randstad Sport mee naar Sportpark Adegeest. Al snel was hij niet meer weg te denken bij de club. Hij werd lijnentrekker, materiaalverzorger, schoonmaker, en ga zo maar door.

In 1997 ging hij automatisch mee naar de fusieclub. Hij voorzag alle elftallen in de rust van drinken, wat hem de bijnaam ‘Ranja Rinus’ opleverde. Voorschoten’97 groeide intussen gestaag tot een bolwerk met 100 elftallen, maar Rinus hield moedig stand. Hij werkte keihard om iedereen op tijd van thee en limonade te voorzien. En bleef altijd aardig. Wel had hij een bloedhekel aan elftallen die hun kleedkamers smerig achter lieten. Sommige clubs uit de regio zag hij om die reden liever gaan dan komen. Het weerhield hem er overigens niet van om aan het einde van de dag alles alsnog zelf schoon te maken.

Jarenlang speelde hij met zijn vrienden een potje voetbal op woensdagavond. Op vrijdagochtend zag hij een deel van die groep weer terug in de klusgroep. Het waren de vaste ankerpunten in de week, waar Rinus houvast aan ontleende.

Na zijn schooltijd werkte Rinus eerst bij een bedrijf in Leiden, maar dat vond hij niks. Vervolgens solliciteerde hij met succes bij Albert Heijn in Voorschoten. Daar zou hij 43 jaar blijven. Rinus was er gelukkig. Hij hield niet van veranderingen en had behoefte aan vaste en duidelijke opdrachten. Bij Albert Heijn trof hij collega’s die dat goed begrepen. Hij maakte heftige dingen mee, zoals de overval waarbij hij levensgevaarlijk bedreigd werd. Maar Rinus bleef doorgaan, zoals hij altijd gewend was. In 2013 ging hij met welverdiend pensioen.

Rinus was er altijd, maar nam geen ruimte in. Hij zat aan tafel, hoorde de gesprekken aan en lachte om de voetbalhumor in de kantine. Als hij niet op zijn vaste plek voor de kleedkamers zat, zag je hem vaak over het complex sjouwen. Licht gebogen rug, een beetje sloffend en twee oplettende ogen die alles in de gaten hielden. Zijn waarde voor de voetbalclub werd alom erkend. In 2008 werd hij Erelid van Voorschoten’97. In 2011 volgde zijn benoeming tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. Deze laatste onderscheiding resulteerde in een tweede bijnaam: ‘Ridder Rinus’. Door opeenvolgende generaties voetballers en bestuurders werd zijn inzet geroemd. Toen hij vorig jaar 75 werd, kreeg hij van de veteranen een Ajax shirt met rugnummer 75. Op 23 juni jl. ontving hij van de zondag-selectie

nog een getuigschrift voor zijn jarenlange inzet als staflid. Ondanks het feit dat Rinus op alle dagen van de week present was, lag zijn hart bij de zondag. Dat het selectievoetbal op zondag ging stoppen, viel hem heel zwaar. Hij was zichtbaar geëmotioneerd bij de laatste wedstrijden van Zondag 1. Rinus was geen man van woorden, maar zijn ogen spraken bij die gelegenheden boekdelen.

De afgelopen dagen begonnen zijn vrienden op de club zich zorgen te maken, omdat hij niet van zich liet horen. Dat was niets voor Rinus. Onderzoek door de ingeschakelde politie wees uit dat hij thuis was overleden. Aanstaande vrijdag (19 juli) zou Rinus 76 jaar oud zijn geworden. Een verlies van grote omvang voor onze club…